متروکه چشمان زرد | ماهک جهانی

نام داستان:چشمان زرد

نویسنده:ماهک جهانی

ژانر:ترسناک

خلاصه:داستان در مورد دختری‌ست به نام لیانا. یک روز، در حیاط دارد ورزش می‌کند که با چیز عجیبی مواجه می‌شود. طنابش بی دلیل پاره شده بود. به خانه‌اشان رفت و طناب دیگری برداشت. ادامه داد تا خسته شد. به خانه رفت و روی مبل دراز کشید تا خستگی از تنش بیرون برود ولی...

 

[Romanik Bot]

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی و سپاس از انتخاب انجمن رمانیک را برای انتشار داستان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ داستان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.​

قوانین بخش تایپ داستان کوتاه​

اگر سوالی دارید میتوانید بعد از خواندن قوانین زیر سوالتون رو مطرح کنید.
قوانین پرسش سوال‌ها​

قبل از درخواست جلد، قوانین زیر را مطالعه کنید.
قوانین درخواست جلد​

برای درخواست نقد در تاپیک زیر اعلام آمادگی کنید.
چگونگی درخواست منتقد برای داستان کوتاه​

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست رصد​

بعد از اتمام رصد، میتوانید درخواست ویراستار دهید.
درخواست ویراستار​

جهت درخواست صوتی شدن آثار خود می‌‌توانید در تالار مربوطه، درخواست دهید.
درخواست صوتی شدن داستان​

و پس از پایان یافتن داستان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید.
تاپیک اعلام پایان داستان کوتاه​

با تشکر​

 

[regle cassée]

با خودم شعر می خوندم و طناب میزدم :
پشت این پنجره که یخ زده سرده
مینویسم اون نرفته بر میگرده
می‌شنوم صدای پاتو...
نتونستم شعرو تموم کنم که صدای پایی شنیدم . با بی توجهی و زدن خودم به کوچه علی چپ طناب زدنم رو ادامه دادم . یهو دیدم انگار هیچی از زیر پام نمیگذره. به پایین نگاه کردم که دیدم طنابم بی هیچ دلیلی دقیقا از وسط پاره شده!راستش رو بگم یکم ترسیده بودم . وسایلم رو برداشتم و رفتم بالا که یه طناب دیگه بردارم . تو راه پله به شدت ترسیده بودم . بی هیچ دلیلی . هر دقیقه بر میگشتم و پشتم رو نگاه میکردم . احساس می‌کردم دو تا زن دارن با هم زمزمه می‌کنن و می‌خندن ، یا مثلا صدای یه معلم رو می‌شنیدم که داشت با دانش آموزان صحبت می‌کرد و صدای دو دختربچه و یه پسربچه رو می‌شنیدم که دارن با هم می‌خندن و بازی می کنن . به هر سختی و وحشتی بود خودمو به خونمون رسوندم . اونجا از شدت ترس میلرزیدم . سعی می‌کردم خودمو دلداری بدم . مدام با خودم میگفتم 《لیانا هیچ دلیلی برای ترسیدن وجود نداره...هیچ دلیلی .》 تو خونه از شدت ترس برق رو سریع روشن کردم . به اتاقم حس بدی داشتم . زمزمه هایی می‌شنیدم
.دوییدم تو اتاق و سریع طناب برداشتم و با دو بقیه وسایلم هم برداشتم . تند از خونه رفتم بیرون . راه پله ترسناک تر شده بود . سایه های خاکستری یک گربه رو میدیدم ولی با خودم میگفتم سایه یه چیز عادیه . بالاخره رسیدم به حیاط . تند تند برقا رو روشن کردم و شروع کردم به طناب زدن . خنده های یک مرد و یک زن رو می‌شنیدم. هوا سرد سرد شده بود . سرد تر از حالت عادی . آب دهنمو قورت دادم و وسایلمو برداشتم و رفتم بالا . طبقه اول رسیده بودم که سایه کامل یک مرد رو دیدم . جایی که نه نور بود نه پنجره نه چیزی که سایه اش اون شکلی باشه . با دهن بسته جیغ خفیفی کشیدم و بسم الله رحمان الرحیمی با همون جیغ خفه گفتم . سایه محو شد . به خودم دلداری دادم که من سایه ای ندیدم و چون نزدیک بود بیوفتم جیغ کشیدم . با ترس و لرز پله هارو بالا رفتم . روی دیوار های کنار راه پله سایه های مشکی غیر واضحی افتاده بود . خودمو به کوچه علی چپ زدم که اصلا اون سایه هار نمیبینم . بالاخره به سختی و وحشت به طبقه بالا رسیدم . سریع درو باز کردم . برقارو خاموش کرده بودم ولی الان همه ی برقا روشن بود . حتی لوستر و نور مخفیا . برای اینکه ترسم کم بشه رفتم روی مبل سه نفره بنفش نشستم و تلویزیون رو با صدای بلند روشن کردم . ترسم ریخته بود که یهو احساس کردم کسی از پشت نگاهم میکنه . سرمو به پشت برگردوندم که جسم سیاهی رو دیدم بدون دهن و دماغ و گوش با چشمای بدون سفیدی زرد با حالتی مثل مردمک چشمای گربه . بلافاصله که چشماشو دیدم جیغ عجیبی با حالت خیلی زیر زدم و روی مبل بنفش سه نفره از هوش رفتم. اون موقع ساعت ۱۷:۵۶ دقیقه بود. موقعی که به هوش اومدم روی مبل یک نفره سبز ابی کم رنگ که نزدیک پنجره و دیوار اتاق لباسم بود، بودم. ساعت ۱۸:۴۵ دقیقه بود. با وحشت بلند شدم . نیم ساعت بعد ، مادرم که بیرون بود ، برگشت خونه . ماجرا رو بهش گفتم البته نه با جزئیات کامل چون میدونستم قطعا میگه کتاب ترسناک زیاد خوندی.
الان دو سال از اون ماجرا میگذره و من هنوز در فکرم که اون موجود ترسناک سیاه با چشمای زرد چی بود.
داستان واقعی است...