هدفمند بودن
مرکز ثقل نوشتن طبیعی، توانایی شگفت‌زده شدن است.
گابریله. ال. ریکو
بسیاری از نویسندگان بزرگ می‌گویند که کتاب‌های داستانی خود را بدون هیچ پیش‌زمینۀ فکری قبلی و تنها با تمرکز بر احوالات موجود نوشته‌اند.
من خودم وقتی در حال نوشتن هستم نمی‌دانم کیست که فلان کار را انجام داده است. من و خواننده‌هایم وضعیت مشابهی داریم. وقتی شروع به نوشتن داستانی می‌کنم، به‌هیچ‌وجه پایان داستان را نمی‌دانم و نیز نمی‌دانم که بعد چه خواهد شد. اگر در همان ابتدا پروندۀ قتلی مطرح باشد، من خبر ندارم که قاتل کیست. اصلاً برای همین به نوشتن ادامه می‌دهم که بفهمم چه خواهد شد. اگر بدانم که قاتل کیست، دیگر هدف از نوشتن داستان چیست؟
هاروکی موراکامی
حاصل کار این نویسندگان، داستانی شده که هدفمند و روشن است اما چنین ساختاری از ابتدا وجود نداشته است.
برخلاف کتاب‌های داستانی، نوشته‌های غیرداستانی ابتدا با یک ایده، انگیزه، هدف یا بهانۀ مشخص نوشته می‌شوند.
ایدۀ اصلی است که شالودهٔ نوشتن را می‌سازد و اجازه می‌دهد ساختار نوشته روی آن بنا شود.
پس برخلاف آنچه ممکن است تصور شود، نوشتۀ خلاقانه با هدف‌گذاری دقیق هیچ تضادی ندارد.
این هدف‌گذاری می‌تواند تنها در قالب یک دغدغۀ ذهنی باشد. مهم این است که قلاب ذهن به‌جایی گیر کند و سوژه‌ها یکی پس از دیگری و به بهانۀ این سوژه شکل بگیرند.
یکی از مسائل مهم دیگر در بحث هدف‌گذاری، شناخت مخاطب است.
هر نویسنده‌ای در شروع کارش باید تصویر ویژه‌ای را در گنجینهٔ تجربیات جمعی بشریت، روشن کند که همهٔ ما به‌نوبهٔ خود می‌توانیم در این راه گامی برداریم: چیزی که جهان از هر یک از ما طلب می‌کند.
دوروتی براند
درست است که نویسنده با تکیه بر ترجیحات و احوالات شخصی خودش می‌نویسد اما درنهایت این نوشته قرار است منتشر شود و با مخاطب خود ارتباط برقرار کند.
شناخت مخاطب نه‌تنها دست و پای نویسنده را نمی‌بندد بلکه بهانه‌ای برای نوشتن خلاقانه می‌شود.
نیاز مخاطب می‌تواند منبع الهام نویسنده شود و از گذر توجه به این موضوعات حساس، متنی خلاقانه شکل بگیرد.
