تمام شده نقد و تعیین سطح دلنوشته میمانی یا میروی؟| مهدیه مومنی

[Nil@85]

نام دلنوشته: میمانی یا می‌روی؟


نام نویسنده: مهدیه مومنی @.Mahdieh


ژانر:تراژدی- غمگین-عاشقانه


خلاصه:::


من همیشه در خیالم گام های تو را دنبال می کنم!


همیشه چشم به قدم های تو دوخته ام.


همیشه دل به صدای تو سپرده ام.


تمام تنم چشم و گوش شده تا بفهمن تو چه قصدی داری!


میخواهی با من و این قلب عاشق چه کنی؟


میخواهی با لب هایت چه نویدی به من بدهی؟


بگویی می مانم یا بگویی می روم؟!


آه...!


رفتن را هیچ وقت دوست نداشته ام، من همیشه از جدایی ها وحشت می کنم، همیشه از همه ی رفتن ها می ترسم!


من خیلی برای خودمان نگرانم!


می شود زودتر تکلیف من را یک سره کنی؟


تو بگو...!


می روی یا می مانی؟!


لینک اثر:
تمام شده - دلنوشته میمانی یا می‌روی؟|مهدیه مومنی/


منتقد: @نویسنده دمیورژ^_^
تاریخ تحویل: ۳۰ فروردین ۱۴۰۱
مهلت اتمام: ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲

 

[دمیــــــورژ]

به نام خدای اندیشه
نقد دلنوشته میمانی یا می‌روی؟
بیایم اول سر اسم دلنوشته که داره می‌پرسه میمونی یا میری؟ این اسم سرشار از شک و تردید
غم و نگرانی و احساسات بده و از طرفی دلنویس می‌خواد از این بلاتکلیفی در بیاد
حالا ما این اسم رو معنی کردیم؛ ولی آیا جذابه؟ آیا می‌تونه حس خاصی به دلنوشته بده و انقدر ترغیب کننده هست که کسی دست بذاره رو دلنوشته؟ به نظرم نه. سادگی چیز بدی نیست و اصلاً به خاطر سادگی نمیگم جذاب نیست. بلکه کل محتوا داره با اسم لو میره و خیلی‌ها شاید حس کنن این یک دلنوشته کلیشه‌ست که تهش عاشق به خاطر رفتن معشوق داره آه و ناله میکنه. پس بهترین پیشنهاد، تغییر اسمه.
یه نگاهی هم به ژانر بندازیم. دوتا ژانر یک معنی به کار بردی. تراژدی به معنی غمگینه. یعنی وقتی میگی می‌نویسی تراژدی
دیگه نیازی نیست بنویسی غمگین. و اما هم تراژدی بود هم عاشقانه. انتخاب درستیه
مقدمه یعنی پلی که مارو واسه رسیدن به اون طرف رودخونه(که ذهن دلنویس باشه)هدایت میکنه.
حالا اگر پل شکسته باشه، من، ناقص میشم و نمیرسم اون ور. بریم بررسی کنیم ببینیم پل چه جوریه. مقدمه شما
سرشار از احساس بود؛ ولی زیاد هم کافی نیست احساس. چیزی که مشخصه اینه که
همه ما احساس داریم اما نویسنده کسیه که اون احساسش رو هنرمندانه بیان کنه. ترس از رفتن کسی، موضوع اصلی مقدمه بود و این رو یک جور دیگه‌ای باید بنویسی. از آرایه و تشبیه و اینا استفاده کن. توی طبیعت چه چیزی با رفتن چه چیزی نابود میشه؟ اگر خورشید نباشه برای گل... آب نباشه و...
اما فعلا این نوشته زیاد قوی نیست.
چگونگی شروع هم خیلی مهمه.
با رفتن معشوق، شروع کردی که خیلی بی تفاوت رد شد و رفت.
مشکل اصلی نوشته‌هات اینه تو خیلی، خیلی، خیلی کم از آرایه استفاده میکنی و بیان هنرمندانه کمتری داری.
بیشتر به شکل یک متن ساده ناراحت‌کننده می‌نویسی.
اینطور که (اشک‌هام جاریه و تو بی توجه به من میری)
و اما باید اینطور بیانش کنی:
(جاده‌ها خالی از قدم‌هایت و گونه‌ام پر از قدم‌های خیس نبودت، و تو چه عجیب که عینک کوری زده‌ای!)
خب حالا کدوم جالب‌تره؟ البته نوشتن آرایه هم حدی داره نیاز نیست خیلی زیاد باشه.
من کل متنم غرق شده تو آرایه. این سبک منه
نثر دلنوشته:
به شکل ادبی بود؛ یعنی همون حالت کتابی نوشتن؛ اما شما میومدی محاوره هم می‌نوشتی وسطش. این قاطی کردن نثر خیلی ناخوشاینده. مثل اینه ادبی بخونی متنی رو یهویی بیاد محاوره شه.
دامان بهار در دستان شاخه‌ها گیر می‌کند و بادی خنک در حوالی احساس می‌پیچد و من حالم خوبه :/
کسی که رقیب قلبش شده و دل یارش را ربوده (یه مورد متن ترکیبی)
سیر دلنوشته آروم حرکت می‌کرد و ماجرا رو روایت می‌کرد. هیچ سرعتی تو بیان وجود نداشت
اما مطالب خیلی کند حرکت می‌کردن و چیزهای چندان زیادی دستگیر ذهن نمیشد. انگار ما داریم شخصی رو می‌بینیم که توی نقطه‌ای از معشوق جدا میشه و سال‌ها تو همون نقطه می‌مونه و اشک می‌ریزه.
این زیاد خوب نیست؛ اما این فقط دلنوشته نیست خیلی از جوون‌ها و افراد درگیر عشقی شدن و با تنهایی رو به رو شدن با یک جای خالی و کلی خاطره که هر روز با تو زندگی می‌کنه. وظیفه دلنویس اینجا اینه راه حلی برای این اشخاص پیشنهاد بده در پایان دلنوشته و نذاره ما شخصی رو ببینیم که فقط در نقطه پایان مونده و اشک می‌ریزه
از لحاظ آرایه ادبی هم که خیلی کم پیش میومد و متن، بیشتر ساده نوشته شده بود.
نگارش و ایرادات نگارشی: خب نیم فاصله رعایت نشده بود.
سخن منتقد:
سلام حالت چطوره؟
چیزهایی که برای قوی شدن دلنوشتت ازت می‌خوام: استفاده از آرایه‌ست. انقدر ساده بیان نکن.
دلنوشته، نوشتن یک مکالمه ساده نیست. بلکه بیان هنری احساسه. پس باید با ترکیبات تازه و تشبیهات خاص پرش کنی. توی نوشته‌هات دنبال یک هدف مهم باش تا به جای مهمی بنویسی. تنها نوشتن احساسات کافی نیست. اگر احساس منفی‌ای هست راه حلی هم برای خوبیش بده.
توی نوشتت حتما لحنت رو یک دست کن یا این ور خط یا اون ور خط.
جلد دلنوشتت زیبا نیست و به دلنوشتت نمیاد. درسته ما یک دختر تنها با یک چتر رو می‌بینیم؛ ولی زیبایی نداره
و در آخر
همیشه قلم سرسبزی داشته باشی متضاد من!

سطح: برنزی
رده سنی: جوانان، نوجوانان























​

 

[Nil@85]

به نام خدای اندیشه
نقد دلنوشته میمانی یا می‌روی؟
بیایم اول سر اسم دلنوشته که داره می‌پرسه میمونی یا میری؟ این اسم سرشار از شک و تردید
غم و نگرانی و احساسات بده و از طرفی دلنویس می‌خواد از این بلاتکلیفی در بیاد
حالا ما این اسم رو معنی کردیم؛ ولی آیا جذابه؟ آیا می‌تونه حس خاصی به دلنوشته بده و انقدر ترغیب کننده هست که کسی دست بذاره رو دلنوشته؟ به نظرم نه. سادگی چیز بدی نیست و اصلاً به خاطر سادگی نمیگم جذاب نیست. بلکه کل محتوا داره با اسم لو میره و خیلی‌ها شاید حس کنن این یک دلنوشته کلیشه‌ست که تهش عاشق به خاطر رفتن معشوق داره آه و ناله میکنه. پس بهترین پیشنهاد، تغییر اسمه.
یه نگاهی هم به ژانر بندازیم. دوتا ژانر یک معنی به کار بردی. تراژدی به معنی غمگینه. یعنی وقتی میگی می‌نویسی تراژدی
دیگه نیازی نیست بنویسی غمگین. و اما هم تراژدی بود هم عاشقانه. انتخاب درستیه
مقدمه یعنی پلی که مارو واسه رسیدن به اون طرف رودخونه(که ذهن دلنویس باشه)هدایت میکنه.
حالا اگر پل شکسته باشه، من، ناقص میشم و نمیرسم اون ور. بریم بررسی کنیم ببینیم پل چه جوریه. مقدمه شما
سرشار از احساس بود؛ ولی زیاد هم کافی نیست احساس. چیزی که مشخصه اینه که
همه ما احساس داریم اما نویسنده کسیه که اون احساسش رو هنرمندانه بیان کنه. ترس از رفتن کسی، موضوع اصلی مقدمه بود و این رو یک جور دیگه‌ای باید بنویسی. از آرایه و تشبیه و اینا استفاده کن. توی طبیعت چه چیزی با رفتن چه چیزی نابود میشه؟ اگر خورشید نباشه برای گل... آب نباشه و...
اما فعلا این نوشته زیاد قوی نیست.
چگونگی شروع هم خیلی مهمه.
با رفتن معشوق، شروع کردی که خیلی بی تفاوت رد شد و رفت.
مشکل اصلی نوشته‌هات اینه تو خیلی، خیلی، خیلی کم از آرایه استفاده میکنی و بیان هنرمندانه کمتری داری.
بیشتر به شکل یک متن ساده ناراحت‌کننده می‌نویسی.
اینطور که (اشک‌هام جاریه و تو بی توجه به من میری)
و اما باید اینطور بیانش کنی:
(جاده‌ها خالی از قدم‌هایت و گونه‌ام پر از قدم‌های خیس نبودت، و تو چه عجیب که عینک کوری زده‌ای!)
خب حالا کدوم جالب‌تره؟ البته نوشتن آرایه هم حدی داره نیاز نیست خیلی زیاد باشه.
من کل متنم غرق شده تو آرایه. این سبک منه
نثر دلنوشته:
به شکل ادبی بود؛ یعنی همون حالت کتابی نوشتن؛ اما شما میومدی محاوره هم می‌نوشتی وسطش. این قاطی کردن نثر خیلی ناخوشاینده. مثل اینه ادبی بخونی متنی رو یهویی بیاد محاوره شه.
دامان بهار در دستان شاخه‌ها گیر می‌کند و بادی خنک در حوالی احساس می‌پیچد و من حالم خوبه :/
کسی که رقیب قلبش شده و دل یارش را ربوده (یه مورد متن ترکیبی)
سیر دلنوشته آروم حرکت می‌کرد و ماجرا رو روایت می‌کرد. هیچ سرعتی تو بیان وجود نداشت
اما مطالب خیلی کند حرکت می‌کردن و چیزهای چندان زیادی دستگیر ذهن نمیشد. انگار ما داریم شخصی رو می‌بینیم که توی نقطه‌ای از معشوق جدا میشه و سال‌ها تو همون نقطه می‌مونه و اشک می‌ریزه.
این زیاد خوب نیست؛ اما این فقط دلنوشته نیست خیلی از جوون‌ها و افراد درگیر عشقی شدن و با تنهایی رو به رو شدن با یک جای خالی و کلی خاطره که هر روز با تو زندگی می‌کنه. وظیفه دلنویس اینجا اینه راه حلی برای این اشخاص پیشنهاد بده در پایان دلنوشته و نذاره ما شخصی رو ببینیم که فقط در نقطه پایان مونده و اشک می‌ریزه
از لحاظ آرایه ادبی هم که خیلی کم پیش میومد و متن، بیشتر ساده نوشته شده بود.
نگارش و ایرادات نگارشی: خب نیم فاصله رعایت نشده بود.
سخن منتقد:
سلام حالت چطوره؟
چیزهایی که برای قوی شدن دلنوشتت ازت می‌خوام: استفاده از آرایه‌ست. انقدر ساده بیان نکن.
دلنوشته، نوشتن یک مکالمه ساده نیست. بلکه بیان هنری احساسه. پس باید با ترکیبات تازه و تشبیهات خاص پرش کنی. توی نوشته‌هات دنبال یک هدف مهم باش تا به جای مهمی بنویسی. تنها نوشتن احساسات کافی نیست. اگر احساس منفی‌ای هست راه حلی هم برای خوبیش بده.
توی نوشتت حتما لحنت رو یک دست کن یا این ور خط یا اون ور خط.
جلد دلنوشتت زیبا نیست و به دلنوشتت نمیاد. درسته ما یک دختر تنها با یک چتر رو می‌بینیم؛ ولی زیبایی نداره
و در آخر
همیشه قلم سرسبزی داشته باشی متضاد من!

سطح: برنزی
رده سنی: جوانان، نوجوانان























​

نویسنده: @.Mahdieh
منتقد: @نویسنده دمیورژ^_^

سطح: برنزی
رده سنی: جوانان، نوجوانان
اختصاصی: است

 

[Nil@85]

نویسنده: @.Mahdieh
منتقد: @نویسنده دمیورژ^_^

سطح: برنزی
رده سنی: جوانان، نوجوانان
اختصاصی: است

تگ اعمال شد✅