معرفی نقد و بررسی فیلم سونیک خارپشت 1

[Nstrn_jz]

«سونیک خارپشت» به یک مشکلِ پارادوکسیکالِ مرگبار دچار شده است؛ بهترین تعریفی که می‌توان از «سونیک» کرد، همزمان بدترین چیزی که می‌توان درباره‌ی آن گفت نیز است؛ چیزی که جلوی «سونیک» را از پیوستن به جمعِ فهرستِ بلند و بالای بدترین اقتباس‌های ویدیوگیمی تاریخ می‌گیرد، در آن واحد همان چیزی است که آن را به جمعِ بدترین اقتباس‌های ویدیوگیمی تاریخ اضافه می‌کند؛ همان رویکردی که «سونیک» را با وجودِ تمامِ نگرانی‌های استاندارد و رایجِ فیلم‌های ویدیوگیمی به فیلمِ قابل‌تماشایی تبدیل می‌کند، دقیقا همان رویکردی است که باعث می‌شود تمام نگرانی‌هایمان به حقیقت تبدیل شوند؛ بحث‌برانگیزترینِ عنصرِ «سونیک» (طراحی شخصیتِ اصلی‌اش) به همان اندازه که از لحاظ تجاری به نفعش تمام شده است، به همان اندازه هم به‌عنوانِ یک تجربه‌ی سینمایی به ضررش تمام شده است؛ همان چیزی که «سونیک» را به یک فیلمِ استثنایی در مقایسه با فیلم‌های هم‌تیروطایفه‌اش تبدیل می‌کند، همزمان همان چیزی است که آن را به یک فیلمِ غیراستثنایی، ناچیز و فرومایه در مقایسه با فیلم‌های هم‌تیروطایفه‌اش تبدیل می‌کند.

همان خصوصیتی که نامِ آن را در حافظه‌ی فیلم‌های ویدیوگیمی ثبت می‌کند، همان چیزی است که آن را محکوم به فراموشی می‌کند. همان چیزی که آن را به فیلمِ بی‌ضرر و زیانی تبدیل می‌کند، دقیقا همان چیزی است که آن را به فیلمِ آزاردهنده‌ای تبدیل می‌کند. همان نکته‌ای که «سونیک» را به فیلمِ تحسین‌برانگیزی تبدیل کرده، دقیقا همان نکته‌ای است که آن را به فیلمِ غیرقابل‌ستودنی تبدیل می‌کند. از همه مهم‌تر و مرگبارتر اینکه «سونیک» در حالی یکی از باشخصیت‌ترین فیلم‌های دور و اطرافش است که همزمان یکی از بی‌شخصیت‌ترین فیلم‌هایی که در چند سال اخیر دیده‌ام نیز است. یا در یک کلام، «سونیک» فیلمی است که بود و نبودش فرقی نمی‌کند و در دنیای فیلمسازی، این بدترین سرنوشتی است که می‌توان برای یک فیلم تصور کرد؛ این حتی از فضاحت‌بارترین مرگ‌ها و فاجعه‌بارترین شکست‌ها هم بدتر است. سوختن در جهنم بهتر از بلاتکلیفی و تنهایی و فراموشی در برزخ است. به عبارت دیگر، ساختنِ فیلمی این‌چنین یکنواخت، محافظه‌کارانه، بنجل، تنبل و خسته‌ای درباره‌ی یکی از بزرگ‌ترین نمادهای دنیای بازی‌های ویدیویی و سرگرم‌کننده‌ترین بازی‌های پلتفرمر که همزمان درباره‌ی یکی از سریع‌ترین کاراکترهای فرهنگِ عامه نیز است، واقعا هنر می‌خواهد. درباره‌ی بی‌شخصیتی «سونیک» گفتم و باید بگویم مشکلاتِ این فیلم از ماهیتش به‌عنوانِ یک فیلمِ بی‌هویت سرچشمه می‌گیرد؛ این خیلی بد است. اولین چیزی که اقتباسی از روی یکی از باسابقه‌ترین و نوآورانه‌ترین بازی‌های ویدیویی باید از آن فرار کند این است که بی‌هویت به نظر برسد.

واکنش‌های طرفداران به طراحی نسخه‌ی سینمایی سونیک آن‌قدر بد و گسترده بود که دیگر مشکلاتِ تریلر در مقایسه با آن گم شدند. چند روز بعد جف فولر در مقامِ کارگردانِ فیلم، ازطریقِ حساب توییترش اعلام کرد که آن‌ها شکایت‌های طرفداران را شنیده‌اند و تصمیم گرفته‌اند سونیک را مجددا طراحی کنند. باتوجه‌به اینکه تمام تلاش‌های طرفداران جهتِ راضی کردن برادران وارنر برای انتشارِ نسخه‌ی افسانه‌ای زک اسنایدر از «جاستیس لیگ» تاکنون به در بسته خورده است، موفقیتِ کمپینِ طرفداران برای طراحی مجددِ سونیک، یک پیروزی بزرگ حساب می‌شد. به‌لطفِ کار طاقت‌فرسای تیمِ جلوه‌های ویژه «سونیک»، سونیک به‌شکلی تغییر کرد که دیگر کارِ بچه‌های کوچک را به روانپزشکی نمی‌کشاند و بزرگسالان را مجبور به کوبیدنِ متوالی پیشانی‌شان به دیوار نمی‌کرد!