نقد فیلم The Power | شبحی در قامت پرستار

[Alex]

فیث در روندی آهسته و فکر شده، ساختمان کلی‌ فیلمش را ترسیم می‌کند. او عجله‌ای برای رونمایی از روح نفرین‌شده‌ی داستان خود ندارد. سایه‌ها و تاریکی‌ها همه‌جا را که فراگرفت، آن هنگام آنچه که سرکوب شده خود را با شدت هرچه بیشتر نمایان خواهد کرد. اما پیش از آن، حضور نامحسوس نیروی تهدید‌کننده‌ی ناشناخته‌ای را در فضای بیمارستان احساس می‌کنیم. بنظر می‌رسد در گوشه و کنارهای راهروهای طویل این بیمارستان رازی هولناک نهفته است.

 

[Alex]

رُز ویلیامز در نقش وال حضوری چشمگیر دارد. او موفق می‌شود احساسات و عواطف درونی کاراکتر وال را به خوبی ترسیم کند. البته بخشی از این مسئله مرهون فیلمنامه‌ی دقیق و شخصیت‌پردازی فکر شده‌ی فیث است. به‌عنوان مثال از همان نخستین صحنه‌ی فیلم ترکیبی از مادرانگی و کودکی را در چهره و حالات وال احساس می‌کنیم. او همچون بچه‌ای که آماده‌ی خواب می‌شود با جدیتی کودکانه و ساده‌دلانه دعا می‌خواند. قبل از آنکه سر کارش برود تخت خود را مرتب می‌کند و عروسک‌های خود را روی آن می‌چیند. او دوست دارد در بیمارستان در بخش کودکان کار کند. رُز در بازی‌اش این وجهِ دوگانه‌ی کاراکتر وال را با مهارت تجسم می‌بخشد. این تاکید بر وجه کودکانه‌ی وال هنگامی که راز فیلم برملا می‌شود کارکردی دراماتیک پیدا می‌کند.

 

[Alex]

سه شخصیت اصلی فیلم از همین جهت در پیوند با یک‌دیگر قرار می‌گیرند. وال در کودکی‌ اتفاقی وحشتناک برایش رخ داده است، گیل که بر اثر اتفاقی تراژیک مرده است و صبا که خطری مشابه آنچه که برای وال و گیل اتفاق افتاده او را تهدید می‌کند. داستان فیلم به تدریج پیوند میان این سه نفر را پررنگ‌تر می‌کند تا درنهایت اتحادی را میان آن‌ها شکل بدهد. از این جهت تاثیر جنبش می تو به‌ویژه در پایان‌بندی فیلم به شکل آشکاری احساس می‌شود. جایی که وال، صبا و گیل در پایان دست‌های یک‌دیگر را می‌گیرند و اتحادی زنانه را تشکیل می‌دهند. اتحادی که قدرت آن‌ها را به یادشان می‌آورد. در پلان انتهایی فیلم آن سه را می‌بینیم در دست دهم، به سوی تاریکی می‌دوند تا آن را پشت‌سر بگذارند و به نور برسند.