انتشاریافته من و نوشته‌ها | پانیک۳۱۵

نام دلنوشته: من و نوشته‌ها

دل‌نویس: پانیک۳۱۵

ژانر: اجتماعی،تراژدی،درام

مقدمه:

می‌نویسم تا روشنایی را بر تاریکی چیره کنم و شعر را به پیروزی برسانم،​

می‌نویسم تا خوشه‌های گندم بخوانند تا درختان بخوانند،​

می‌نویسم تا گل سرخ بخواند تا ستاره تا پرنده، گربه، ماهی، صدف مرا بفهمد،​

می‌نویسم تا واژه‌ها را از تفتیش از بوکشیدن سگ‌ها، از تیغ سانسور برهانم،​

می‌نویسم تا از او ابری نم‌بار بسازم.​

تنها زن و نوشتن، ما را از مرگ می‌رهاند.​

― نزار قبانی

 

[هاویر]

چه‌قدر شکستم و خرد شدم که مبادا از نگاهم، حرفم و صدایم دلی بشکند و چه‌قدر راحت همه سکوتم را به حماقتم تعبیر کردند، انگار قسمتم این است که ویرانه‌ها را از نو بسازم،
انگار قسمتم این است که شوری زبان دیگران، جبران دست بی نمکم باشم،
انگار قسمتم این است که شیرینی اندک لحظه‌هایم با تلخ زبانی‌های دیگری سر به سر شود،
انگار قستم این است که به یاد داشته باشم و از یاد بروم... .

 

[هاویر]

من می‌نویسم تا بمانم، نه برای ماندن که برای حک شدن، هر چه‌قدر کوتاه، هر چه‌قدر کم عمق، من نیز جزئی از تاریخ خواهم شد، همان‌طور که اکنون‌هایم به گذشته‌هایم مبدل شدند که می‌داند شاید رهگذری از زمان، کاغذ پاره‌ها را با شوقی خواند، همان یک نفر کافی‌ست تا بگویم من در تاریخ مانده‌ام، نه محو شده‌ام نه فراموش، من می‌نویسم تا خودم را بیابم، همان که ابتدا و انتهای زندگیم را با سرتاسر بودنش به هم متصل می‌کند، می‌نویسم تا آزادی را همراهی کنم… .

 

[هاویر]

انگار قسمتم این است که ویرانه‌ها را از نو بسازم، انگار قسمتم این است که شوری زبان دیگران، جبران دست بی نمکم باشم،
انگار قسمتم این است که شیرینی اندک لحظه‌هایم با تلخ زبانی‌های دیگری سر به سر شود،
انگار قستم این است که به یاد داشته باشم و از یاد بروم،
من می‌نویسم چون هستم و اگر ننویسم نخواهم بود.

 

[هاویر]

من می‌نویسم چون نمی‌توانم ننویسم، مگر می‌توانم نفس نکشم، غذا نخورم، آب ننوشم؟!
پس نمی‌توانم ننویسم، من می‌نویسم؛ چون زندان‌بان نیستم. واژگان را نمی‌توانم در ذهنم به بند بکشم. آنان دوست دارند رها شوند و در آسمان ذهنِ مخاطبانم به پرواز در آیند.
من می‌نویسم؛ چون دوست دارم جاودانه بمانم، چون زندان‌بان نیستم. واژگان را نمی‌توانم در ذهنم به بند بکشم، آنان دوست دارند رها شوند و در آسمان ذهنِ مخاطبانم به پرواز در آیند.

 

[هاویر]

من می‌نویسم تا سالن کاغذی خالی نماند از رقص کلمات و نمیرد و نپوسد از این تنهایی، من می‌‌نویسم تا بفهمم چرا خداوند به قلم و نوشتن قسم خورده است. مگر می‌شود رازی نباشد و قسم بخورد. می‌نویسم تا راز این قسم برایم روشن شود. فکر کنم تنها برای کسانی که می‌نویسند این راز فاش شود نه برای همه! من می‌نویسم تا خودم را بیابم، همان که ابتدا و انتهای زندگیم را با سرتاسر بودنش به هم متصل می‌کند، می‌نویسم تا آزادی را همراهی کنم،
می‌نویسم تا به رهایی برسم... .

 

[هاویر]

من می‌نویسم؛ چون همه چیز که دلیل خاصی نمی‌خواهد، چون دوست دارم بنویسم و دوست داشتن خود دلیلی است، چون تغییرات بزرگ از همین کلمات شروع می‌شوند، چون اگر من تغییر بخواهم باید از خود شروع کنم و اگر بخواهم از خود شروع کنم باید خود را بشناسم و اگر بخواهم خود را بشناسم باید بنویسم تا افکارم برای خودم آشکار بشود، من می‌نویسم چون خودم را دوست دارم.

 

[هاویر]

شب رفت و
حديث ما به پايان نرسيد
شب را چه گنه
حديث ما بود دراز

پایان

 

[ARA.O.O]

عرض سلام و خسته نباشیدی ویژه خدمت شما نویسنده‌ی عزیز!
بدین وسیله پایان تایپ اثر شما را اعلام می‌‌دارم. با آرزوی موفقیت روز افزون!

|مدیریت کتابدونی|​