نقد و بررسی معرفی تئاتر درخت بلوط

[Like crazy<3]

دیدن تئاتر درخت بلوط به کارگردانی وحید رهبانی در تماشاخانه ایرانشهر ، به طور قطع و یقین یک تجربه جدید برای هر کسی ست . از این جهت که این تئاتر یک بازیگر ثابت دارد و در هر شب اجرا بازیگری میهمان او را همراهی می کند . که این بازیگر هیچ اطلاعی از موضوع ، داستان و شخصیت ها نخواهد داشت . یعنی بدون هیچ آمادگی ای روی صحنه می رود و همزمان با بازیگر ثابت شروع به متن خوانی و از طریق هدفونی که در گوش دارد با کارگردان تئاتر در ارتباط است . به نظر کار سختی می آید . به خصوص در فضایی که بداهه کاری چندان مد نیست و هنرمندان چه در روی صحنه تئاتر و چه در روی صحنه نوازندگی ، اعتماد بنفس لازم برای این کار را ندارند .

شبی که من این تئاتر را دیدم ، داریوش مودبیان بازیگر میهمان بود . در یک کلمه باید بگویم او بی نظیر و دوست داشتنی بود . در میان بازیگران میهمان ، اشکان خطیبی ، سروش صحت ، سام درخشانی ، امین تارخ ، و ... نیز هستند . اما خب انتخاب من مودبیان بود . چرا که به بازی و بیان او بر روی صحنه اعتقاد کامل دارم .

چندان دوست ندارم موضوع نمایش را در اینجا لو بدهم (هر چند موضوع خاصی هم ندارد ! ) اما همین قدر می توان گفت این نمایش حول موضوع عذاب وجدان ، حرکت از دنیای تخیل به واقعیت و بالعکس در افراد است. به این ترتیب که بازیگر میهمان برای فرار از واقعیت به تخیل پناه برده و بازیگر ثابت از دنیای وهم و تخیل به واقعیت رسیده است.

و این ارتباط میان دو پرسوناژ اصلی نمایش به دفعات تکرار می شود. این تکرار با موسیقی بسیار خوبی سر صحنه، صورت می گیرد و هر بار شما از تکرار تم داستان نه خسته می شوید و نه رنج می برید و نه حتی دوست دارید تمام شود .

در جاهایی از تماشاچیان (حتی) به عنوان ابزاری برای طرح و پیشبرد قصه استفاده می شود ، که به نظر من بیهوده و کودکانه اجرا می شد . و صرفا به جهت رنگ و لعاب بیشتر به فضای مدرن کار مورد استفاده قرار گرفته بود .

در حقیقت بازیگر میهمان هم در نقش شخصیت داستان ظاهر می شود و هم در نقش شخصیت خودش . گاهی با مردم و بازیگر ثابت به گفتگو می نشیند و در ادامه ، قسمتهایی از داستان را بازگو می کند و در مقاطعی نیز به صورت بداهه داستان را پیش می برد..

نقطه‌ی ضعف بزرگ نمایش در شبی که من آن را دیدم ، بازی بازیگر ثابت آن ، رضا مولایی بود که بلا تکلیف ، مصنوعی و فاقد جاذبه های ریتمیک بود. در لحظاتی که او با داریوش مودبیان مشغول متن خوانی بودند ، تمام صحنه را مودبیان تحت کنترل داشت و او زیر هیبت کلامی و اعتماد بنفس فوران یافته در حرکات و نگاه او ، تقریبا محو شده بود . موضوع دیگر که می توان به عنوان نقد اثر از آن یاد کرد ، دور بودن فضای داستانی به شدت اروپایی اثر برای مخاطب ایرانی بود . اینکه تقریبا داستان برای مخاطب ایرانی شامل فضا سازیها و المانهایی به شدت غریب بود .

نمایشنامه درخت بلوط نوشته تیم کراوچ ، یک نمایشنامه در مبحث هنر مفهومی (Conceptual Art ) است . به این ترتیب که در دنیای هنرهای بصری هر چیزی می تواند جای دیگری را بگیرد . و شناسه افراد و اشیاء لزوما تصویری که ما از آنها داریم نیست . بلکه تصویری ست که خودمان به آنها اختصاص می دهیم .

شما هنگامی که از سالن نمایش خارج می شوید ، درگیر داستان خیلی تاثیر گذاری نشده اید ، اما قطعا شب خوبی را پشت سر گذاشتید . چرا که یک نمونه تئاتر مدرن دیده اید که خوب پرداخت شده است ، ارتباط خوبی با شما داشته و نگارش متن آن به طرزی ظریف به جانتان نشسته است .


مرگ از در اومد تو،
کلاه ایمنی اش را گذاشت روی چارپایه پیانو و
شروع کرد به صحبت کردن با ما...
رنگ کلماتش نقره ای بود (از متن نمایش )