معرفی انیمه Hotarubi no Mori e

[ARA.O.O]

​

چرا باید انیمه عاشقانه Hotarubi no Mori e را تماشا کنیم؟

احتمالا عشق موضوعی باشد که بیشتر از هرچیزی در ادبیات و سینما به آن پرداخته شده است. به‌همین‌خاطر، شاید نوآوری تنها چیزی باشد که آن ‌را از تکراری بودن نجات بدهد. اگرچه انیمه سینمایی Hotarubi no Mori e به کارگردانی Takahiro Omori، درباره‌ی عشق است، اما از کلیشه‌ها فاصله‌ی زیادی دارد، درحدی که با داشتن تصاویری ساده تا مدت‌ها در خاطرتان باقی می‌ماند. داستان این انیمه در ابتدا شبیه به داستان‌های عاشقانه نیست و بیشتر زندگی روزمره‌ی یک دختربچه را روایت می‌کند:​

 

[ARA.O.O]

هوتارو دختری شش‌ساله است که برای تعطیلات تابستانی به شهری در جوار یک جنگل و آن‌جا برای بازی‌کردن به خود جنگل می‌رود. زمانی‌که هوتارو در جنگل گم می‌شود، با پسری جوان و نقاب‌دار به نام جین آشنا می‌شود. جین به او کمک می‌کند تا راهش به خانه را پیدا کند و به او هشدار می‌دهد که او روحی است که نباید لمس شود. او روحی است که اگر لمس شود، ناپدید می‌شود و از بین می‌رود. هوتارو تا زمانی که آن‌جاست، هرروز به دیدن جین می‌رود و با او بازی می‌کند و در پایان تابستان به شهر خودش برمی‌گردد. هوتارو هر تابستان به آن شهر در جوار جنگل می‌آید و روزهایش را با جین سپری می‌کند.

 

[ARA.O.O]

داستان این انیمه از روی مانگای شوجویی با همین نام اقتباس شده است. نویسنده‌ی آن یوکی میدوریکاوا (Yuki Midorikawa)، این داستان را همراه با سه داستان کوتاه دیگر در کنارهم به عنوان یک مجموعه در سال 2003 منتشر کرده. یوکی میدوریکاوا درباره‌ی Hotarubi no Mori e این‌گونه می‌گوید که طرح اولیه‌ی داستان به او الهام شده و او سریع دست‌به‌کار شده تا آن را بنویسد. باوجود برخی عناصر متناقض در داستان، آن مانگا یک‌پارچه و هموار از آب درآمده است. داستان Hotarubi no Mori e، نقطه‌ی شروع معروف‌ترین اثر میدوریکاوا به نام «دوستان ناتسومه» (Natsume’s Book of Friends) می‌شود.

 

[ARA.O.O]

انیمه Hotarubi no Mori e که در انگلیسی با نام Into the Forest of Fireflie’s Light شناخته می‌شود، فیلمی 45 دقیقه‌ای از همین داستان است، که در سال 2011 توسط Takahiro Omori ساخته شده. این انیمه که ساخته‌ی استودیو Brain’s Base است، در همان سال جایزه‌ی هیئت داوران فستیوال اسکاتلندی Loves Animation و جایزه‌ی بهترین انیمیشن شصت‌وششمین دوره‌ی جوایز سالانه‌ی فیلم Mainichi را برنده شد. پس از انتشار این انیمه، فروش مانگای آن افزایش پیدا کرد و توانست رتبه‌ی سیزدهم را در رتبه‌بندی Oricon به‌دست‌آورد. انیمه Into the Forest of Fireflie’s Light توانست در سطح جهانی نظرات مثبت منتقدان را به دلیل زیبایی، ظرافت و سادگی‌اش، به خود جلب کند. نقدهای اندکی هم بر آن وارد شد، که بیشتر به مدت کوتاه انیمه مربوط می‌شد. بسیاری این اثر را شبیه به آثار هایائو میازاکی و ماکوتو شینکای می‌دانستند و این انیمه در نگاه اول ممکن است که شما را به یاد انیمه‌ «همسایه من توتورو» میازاکی بیاندازد. در هردوی این انیمه‌ها، جهان کودکانه‌ی ماوراءطبیعی‌ای در متن زندگی شخصیت‌های اصلی تفاوت فاحشی ایجاد می‌کنند و هردو از خلاقیت و زیبایی دنیای ارواح از دید کارگردان‌هایشان نشات گرفته‌اند.

 

[ARA.O.O]

Takahiro Omori از آن دسته کارگردان‌هایی نیست که بتوان برایش یک سبک طراحی یا پویانمایی خاصی را درنظر گرفت، بلکه او برای آثار مختلفش از سبک و سیاق‌های متفاوتی استفاده می‌کند. اگر به دیگر آثار او هم‌چون انیمه‌ی ترسناک Hell Girl یا انیمه روانشناختی Pet توجه کنیم، متوجه این تمایز در آثار او می‌شویم. حتی در روایت داستان‌های Takahiro Omori هم شباهتی وجود ندارد. ابدا انیمه‌ای همچون انیمه Pet، داستان ساده و یک‌وجهی‌ای مانند انیمه Hotarubi no Mori e ندارد و این خلاقیت او در داستان‌پردازی‌های گوناگون، خود نشانه‌ای از توانایی او در کارگردانی است.

 

[ARA.O.O]

انیمه Hotarubi no Mori e به کارگردانی Takahiro Omori​

انیمه Hotarubi no Mori e خیلی به دیگر فیلم‌های معروف این ژانر شباهت ندارد، یعنی نه صحنه‌های معمول فیلم‌های عاشقانه را دارد و نه دیالوگ‌هایی در مدح عشق و رابطه، اما باعث می‌شود که بیننده احساس صمیمت زیادی با شخصیت‌ها و روال داستان پیدا کند. اساس داستان بر پایه‌ی عشقی است که هیچ لمس و تماس بدنی‌ای در آن وجود ندارد. چنین عشقی یا خسته‌کننده خواهد بود یا خلاقانه، که داستان هوتارو و جین از نوع دوم است. همین نبود تماس جسمی باعث می‌شود تا عشقی که میان این دونفر شکل می‌گیرد به ارتباط ج×ن×س×ی وابسته نباشد و بیشتر بر ارتباط معنوی تمرکز داشته باشد. در داستان‌های عاشقانه‌ی امروزی که ارتباطات صمیمانه بیشتر در ارتباط ج×ن×س×ی خلاصه می‌شوند، اثری که عشق نشان‌داده‌شده در آن از پیوند دوستی عمیق نشات می‌گیرد و رشد می‌کند، بسیار جالب است.

 

[ARA.O.O]

شاید رابطه‌ی جین و هوتارو به‌خاطر محدودیتی که دچار آن هستند، در چشم بشر امروزی عملا غیرممکن به‌نظر برسد. همین محال بودن آن به ما نشان می‌دهد که شاید عشق کلا با آن چیزی که تصور می‌کردیم، تفاوت داشته باشد. رابطه‌ای بدون انتظارات که شاید خیلی معمولی جوانه بزند و همراه با بزرگ‌شدن هوتارو به بلوغ برسد، اما طراوت و ناب بودنش را در طول سالیان حفظ می‌کند و حتی قوی‌تر هم می‌شود. جنس خنده و نگاه این دو نفر خود حاکی از رابطه‌ی متفاوتشان است، رابطه‌ای که حداقل لیاقت 100 دقیقه فیلم را دارد، اما در دقیقه 45ام به انتها می‌رسد و مخاطب را در حسرت حظ بردن از رابطه‌ای عجیب اما دوست‌داشتنی می‌گذارد.

 

[ARA.O.O]

انیمه‌هایی وجود دارند که بعد از تماشایشان حتی نامشان هم در خاطر ما نمی‌ماند، اما انیمه Into the Forest of Fireflie’s Light به‌خاطر تمام خصوصیت‌های ویژه‌اش، اثری به یادماندنی است. اگر در طراحی این انیمه دقت و همت بیشتری به‌کار می‌رفت، علاوه بر عنصر ماندگاری، شهرت بیشتری را هم برای آن به همراه داشت. از آن به‌مراتب استقبال بیشتری می‌شد و آن اندازه که شایسته‌ی آن بود، موردتوجه قرار می‌گرفت. البته نمی‌توان منکر آن شد که سادگی انیمه Hotarubi no Mori e تا چه اندازه باعث شده است تا به بیان شیوای داستانش توجه بیشتری کنیم و به‌راحتی غرق آن شویم. حرفی که با اطمینان می‌توان درباره‌ی این انیمه گفت، آن است که در لحظات پایانی انیمه Hotarubi no Mori e باوجوداین که قلب‌تان مچاله شده، عمیقا از تماشای آن لذت برده‌اید و خوشحال هستید.

 

[ARA.O.O]

این انیمیشن که در اصل با نام ژاپنی Hotarubi no Mori e شناخته می‌شود و نام انگلیسی آن Into the Forest of Fireflies' Light است، روایت‌گر سفر دخترکی شش ساله با نام تاکِگاوا هوتارو به اعماق جنگلی کوهستانی است که در آن، انواع و اقسام ارواح و صد البته خدای کوهستان، زندگی می‌کنند. البته این سفر، از آن‌جایی تبدیل به عنصر مهم زندگی هوتارو می‌شود که می‌فهمیم فقط در کودکی وی اتفاق نیفتاده و او هر سال، مشتاقانه انتظار تابستان را می‌کشد تا دوباره به این‌جا بیاید و به آن جنگل برود. البته جنگل، در ابتدای کار برای او حکم محیطی ترسناک را دارد اما در ادامه، به خاطر دیدن روحی مهربان با نام گین، تبدیل به مقصد هرساله و شگفت‌انگیز تابستان‌های او می‌شود. آن‌چه که این وسط مهم است، روایت بسیار ساده‌ای است که اثر از خود به نمایش می‌گذارد. همه‌چیز، مطابق کهن‌الگوهای این نوع داستان‌گویی شکل گرفته و برای انواع و اقسام مخاطبان، جذاب است. دخترکی هر سال تابستان‌ها به پیش دایی‌اش می‌آید. آن‌جا محیطی به دور از امکانات شهری است. وی به جنگل می‌رود و در آن‌جا موجودی را می‌بیند که خیلی خیلی مهربان و برای او عزیز است و سپس، این سفر و رفتن به این جنگل تبدیل به بخشی از هویت او می‌شود. دقیقا همانند چیزی که در داستان‌های دیگر این سبک همچون نارنیا و شاهکار ابدی هایائو میازاکی یا همان «همسایه‌ام توتورو» دیده‌ایم. دقیقا همانند چیزی که در کودکی و در سفرهای این‌چنینی تصورش را داشتیم.

 

[ARA.O.O]

متاسفانه باید پذیرفت که یکی از ویژگی‌های منفی اثر، آن است که نمی‌تواند از منظر تجربه‌ی بصری، رقابتی با ساخته‌های درجه یک این مدیوم داشته باشد. چون ساخت صحنه‌ها و سکانس‌ها در آن به گونه‌ای بوده که در اغلب مواقع، در ساده‌ترین حالت ممکن و در حد و اندازه‌ای است که فقط مشکلی در تماشا شدن توسط بیننده ایجاد نکند. البته این به آن مفهوم نیست که مخاطب حتی در کوچک‌ترین صحنه‌ای از نگاه به دنیای فیلم آزار می‌بیند و با چیز ساخته و پرداخته نشده‌ای مواجه می‌شود. بلکه موضوع بر سر این است که فیلم در اغلب مواقع، این حقیقت را یادآوری می‌کند که اگر در طراحی فریم‌هایش وسواس بیشتری به خرج می‌داد و در کیفیت نهایی، نزدیک‌تر به آثار درجه یک دنیای انیمه به نظر می‌رسید، می‌توانست نسخه‌ای فوق‌العاده‌تر از خود را تقدیم بینندگان کند. چیزی که به خصوص با توجه به سکانس‌های اثر که از مناظر گوناگون پر شده از عناصری برای جذب مخاطب هستند، ناراحت‌کننده‌تر هم می‌شود. این یعنی به سبب عالی بودن فیلم در بسیاری بخش‌ها است که کوچک‌ترین ضعف‌های این چنینی نیز می‌توانند توجه مخاطب را به خود جلب کنند.