۳ .
رمان
اصطلاح
رمان از زبان فرانسوی وارد زبان فارسی شده و در ادبیات داستانی ایران، قالب ادبی مدرنی به شمار میرود.
رمان در اصطلاح، روایتی است نسبتا طولانی که شخصیتها و حضورشان را در سازمانبندی مرتبی از وقایع و صحنهها تصویر میکند. در واقع برای طول هر
رمان اندازهای مشخص نشده است. نویسنده در
رمان به شرح و نقلی از حوادث زندگی میپردازد که در برگیرنده عواملی چون کشمکش، شخصیت، عمل داستانی، صحنه، پیرنگ و درونمایه است.
رمان با دن کیشوت اثر سروانتس نویسنده و
شاعر اسپانیایی در خلال سال های ۱۶۰۵ تا ۱۶۱۵ تولد یافته است.
رمان فارسی نسبت به این نوع ادبیات داستانی در غرب، پدیدهای نوظهور است. اگرچه
رمان فارسی بیشتر سرگذشت خود را در گرایشهای عوامپسند ریسمان تاریخی که به تقلید از
ترجمههای غربی نوشته میشد، طی کرده است اما ظهور حقیقی
رمان در زبان فارسی تحت تاثیر دو جریان رخ داد؛ اول کاربرد زبان ساده در نثر توسط علیاکبر دهخدا و دوم با محمدعلی جمالزاده که با استفاده از زبان مردمی و محاورهای،
رمان را به ابزاری فعال، زنده و کارآمد در عرصه
داستاننویسی معاصر ایران بدل کرد.
بنابراین
رمان ایرانی قدمتی حدود صد ساله دارد و اولین
رمانهای ایران در آخرین سالهای قرن گذشته و اولین سالهای قرن حاضر نوشته شدهاند.
از بهترین
رمانهای ادبیات فارسی میتوان اثر
مدیر مدرسه جلال آل احمد و سووشون سیمین دانشور را نام