متروکه مجموعه اشعار آخرین سنگر | مبینا عباسی

نام شعر: مجموعه اشعار آخرین سنگر
شاعر: مبینا عباسی
قالب: متغیر
ژانر: عاشقانه

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

از من مپرس حالم را، ز حال خود ندارم خبری...
از درد نگو با من! کوهی از درد شده این قلب...
تاغم جهان را دیدم، تاغصه ی خود را چشیدم از دیار خویش گریزان شدم... ندارم خبری ز حال خویش..گر صبورم ندارم چیز دیگری که ز دستانم رها شود! من از این دیار تنها فقط یاد تورا دارم و بس

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

من گر در جهانم روحم را به کسی نسپردم چون تناسخی یافت نشد من گر قلبم را ز آدم و عالم پنهان کردم چون وفا، یافت نشد!
من زمانی عاشق شده بودم که گویا،سخن های بی عمل بر سر زبان ها افتاده بود!
ای یار... از چه با من سخن می گویی؟ از دروغ یا هوس هایی که من باورش کردم که عشق است و عشق

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

سفر کردی ای مسافر من...
سفرت شد طولانی تر از قبل..
کجا رفتی که حتی هوای من..
دگر هرگز آفتابی نشد!
سفر بخیر مسافر من...
غربت هم عالمی دارد!
رفتی و رفتی و رفتی!
سفر بخیر، مسافر من..

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

ناله کنم... ناله مگر بر درد دواست؟
گریه کنم... گریه مگر کار شد؟
فریاد زنم... فریاد مگر حرف شد؟
طوفان شوم... طوفان مگر قدرت است؟
چاره ای بر توی بیچاره شوم... ریشه کجاست؟ آن را باید درست کنم!
قهر کنم...قهر مگر منطق دارد؟
منطق شوم... منطق مگر احساس دارد؟
دریا روم! خشکی با من قهر کند... آن وقت باید اسیر دریا شوم؟
بغض کنم... بغض مگر باروت است؟
حرف شوم... حرف مگر حساب است؟
باران شوم... باران باید سیل شود!
کوه شوم... فرهاد باید جان را به من بدهد!
جنگ شوم... جنگ مگر صلح می شود؟
عاشق شوم... عاشق مگر عقل دارد؟
عقل کجا؟ حرف کجا؟ مقصود چیست؟
عشق من خلاصه ی هر حرف است که از این صدای خسته خارج می شود...
خسته... آرامشی دارد!
آخر هر قصه یک حرفی دارد!
بشنو تا آخر این قصه درد را تو... آخر این داستان محشری بر پا است!
گر تو خسته شوی در این راه سخت، نخواهی دید پایان خوش را جانانم!
گر ماه شوم... خورشیدی چشم به راه من است!
گر اشک شوم... خنده هم جایی دارد!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

من حسابم ز همه عالم و آدم جداست!

من تمام وجودم از تو جداست!

من حسابم ز همه عالم و آدم جداست

من تمام غم و اندوه این عشق را می دانم، من ز تمام عالم و آدم جدا گشتم یار!
تو که داری خبر چه میگذرد بر ایامت یار؟
من که از عشق جز شیدایی ندیدم خبری!
پس کجاست آن همه ایام خوش یار دیوانه ی ما؟ من حسابم ز تو و مردم و عالم جداست!
تو که همرنگ جماعت هستی...
عشق چه می کند با تو ای یار؟

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

شب که می شود رقص ستارگان در آسمانی سیاه و تیره دیدنی می شود آه که در دل تاریکی هم روشنایی پیدا می شود...
عشق می شود تکرارو تکرار و من میمانم و یک آغوش تنهایی سهم من از این دیار...
شب که می شود قلب من دگرگون می شود، بار دگر به یاد میاورم تو کابوس شب منی و بس!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

وجدان من آرام است...
قلب من در سینه آرام است...
رفتنت درسی بزرگ است...
تو نیستی، و این نیستن هایت هم غمی بزرگ است!
جای تو خالی است...
فنجان چای خالی است...
غم من همچنان باقی است!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

آخر این قصه باید گفت یکی بود و یکی نبود!
وقتی خواستیم آغاز کنیم یکی بود و دیگری بود!
حال پایان این قصه عجب محشری به پاشده که یکی نیست و یکی با خون دل ایستاده پشت همان سنگری که با دو دست ساخته شد!
آخر این قصه عجیب است هی هات که به سر رسید و سنگر ما به باروت بسته شد!
ای هم سنگر... با نبود خود چه کردی چه کردی چه کردی؟