متروکه فی البداهه هنجارنمای خضر| پانیک۳۱۵

نام فی البداهه: هنجار نمای خضر

نویسنده: پانیک۳۱۵

مقدمه:
گفتنی‌هایم همینقدر کوتاه‌اند
قدر همدیگر را بدانید...
همانند سخن وحشی‌بافقی
زِ غوغای جهان فارغ
زِ هجرِ دائمی ایمن،
زِ وصلِ جاودان فارغ
بلند و پست و هجر و وصل،
یکسان ساخته بر خود
ورای نور و ظلمت،
از زمین و آسمان فارغ


سخن نویسنده:
در اینجا هنجارنما به معنی راهنما می‌باشد
خَضِر (به عربی: ٱلْخَضِر)(سبز) بر اساس برخی روایات اسلامی از پیامبران
و داستان مربوطه در سوره کهف بنده صالحی بوده است و از معجزاتش
هنگامی که بر روی هر زمین خشکی می‌نشست زمین سبز و خرم می‌شد
فرزند سام بن نوح و پسر خاله ذوالقرنین بوده است
مقصود نویسنده از این نام گذاری
راهنمای سبز است​

 

[هاویر]

عدم قبول و انتقال عقاید دیگران مشروط است بر دیوانگی‌ای که حاصلی ندارد جز درد و رنج و گوشه‌گیری و رنجی که درمانی جز ترد نشدن دارد و از شوق آن روز باور رقصان کنان در دل خود لحظات را سپری نمايد طوری که از محال بودن چنین لحظه‌ای هراسی در دل او نباشد ​

 

[هاویر]

در کنج این ویرانه مارا به چه تشبیه کرده اند و خودمان را چه می‌خوانیم که آنگونه نام انسان را برای خود به یدک میکشیم و ادعاهای انسانیتمان را بر رخ دیگران نشان می‌دهیم چه را می‌خواهیم ثابت کنیم و یا به دنبال چه هستیم که اینگونه نام‌ها را بیگانه کرده‌ایم ​

 

[هاویر]

می‌شود سالها درگیر نبودن و محال را باور کرد ؟! م×س×ت به هجران فلک رفت و دیده را کور و شنیده را کر کرد و روح ماه باشی و ماهیت خود را از یاد ببری؟! مگر می‌شود تمام رگ و ریشه های درخت کهن سال تجربه را نادیده گرفت و به ادامه‌ی آن نگریست ؟! شده آیا تا گلو درگیر باشی و دم نزنی ؟!​

 

[هاویر]

به روی لب رها کنی صدایت را و به اوج و عروج برسانی تمام داشته هایی که دیگر لیاقت بودن و یا نیاز را ندارند که تا شاید برای لحظه‌ای در گذر از ثانیه‌هایت ببینی درد چیزی نیست که بشود ترسیم کرد آن را و یا خواستن های تمام شده را در دل خود به بیراهه های ناگزیر نکشانی ​

 

[هاویر]

در دلها غوغاست رویایی درحال شورش و ترسیم است که بی‌تابی امواج طوفانی دریا را به مبارزه طلب می‌کند گویی از پایان خودآگاه است و نفسهایی می‌کشد سخت تر از آتش نور عدم ، در تمام پوسته های ثانیه ها لحظه‌ها را شمرده است مرگ را باور ندارد آن رویای بی پیله‌ای که در تفکر طغیان است​

 

[هاویر]

از شماتت های دلتنگی گذر آن پاییز خیره سر از حسرت آنچه پدید نمی آید به خواهد رسید درد را در بدترین حالت یادآور است و منطق را درک نمی‌کند که ورای آنچه که هست را باید نگریست گویی با نابودی جسم درد روح مبتلا شده را آرام می‌دهد ولی اینطور نیست !​

 

[هاویر]

بشارت می‌دهد هردم آن آسمان نیلی رنگ در چشمانم که پایان خود به سرعت نزدیک است و مرگ در جای جای این زندگی رخ نمایان می کند و در این وهله اول به که باید گفت که محتاجیم به هرچه که بشود با آن زیست و نمرد گویی انکار بهترین راه برای پایان این است​

 

[هاویر]

و زمانش دیر یا زود از راه می‌رسد و تنها مورچه ها حرف‌های‌ ناگفته در حنجره‌ را زمانی که گلو را می شکافند و به تاراج می‌برند درک می‌کنند گاه در دل سودای رهایی این زندگی‌ست زمان آن است که پیله های درد را شکافت و پروانه شد به سوی آزادی و انسانیت​

 

[هاویر]

گم کرده‌ام چنان خود را که در قدمهای شبانه‌ام خود را نمی‌جویم و منتظر مانده‌ام به معجزه‌ای که در پایان پیچ ناتوانی راه یاس آن را بیابم و نمی‌دانم که معجزه‌ای نیست و خود را باید نجات دهم و خلاصی بیابم​