آموزش عادات و آداب نویسندگان بزرگ | معرفی یک کتاب الهام بخش

[ARA.O.O]

اگر هاله‌ای نامرئی به دور همۀ ما وجود داشته باشد که خمیرمایۀ اصلی شخصیتمان را شکل بدهد، می‌شود گفت نام این هالۀ نامرئی «عادات روزانۀ ما» هستند.

عادت‌ها ما را شکل می‌دهند، شخصیت ما را می‌سازند، رشدمان می‌دهند یا باعث سقوط ما می‌شوند.

این هالۀ نامرئی را می‌شود به دور هرکسی تصور کرد. در اینجا می‌خواهیم از عادت‌های روزانۀ نویسندگان بزرگ بگوییم تا شاید به‌واسطۀ آن‌ها:

سرنخ‌هایی برای معنا دادن به عادت‌های روزانۀ خود پیدا کنیم،

تصمیم بگیریم برخی از عادات خود را تغییر بدهیم،

بتوانیم تغییری مثبت در مسیر نویسندگی‌مان ایجاد کنیم.

 

[ARA.O.O]

چارلز دیکنز

دیکنز پرکار بود. پانزده رمان. ده‌ تای آن‌ها در بیش از هشتصد صفحه و شماری داستان، مقاله و نمایش‌نامه به‌جا گذاشته است.

دیکنز ۷ از خواب بیدار می‌شد. ۸ صبحانه می‌خورد و ساعت ۹ در اتاقش بود. تا ۲ بعدازظهر آنجا می‌ماند. در تنفسی کوتاه برای ناهار پیش خانواده برمی‌گشت. در این فاصله انگار اغلب در خلسه بود. بی‌اراده می‌خورد و حرف نمی‌زد و شتابان به میز کارش برمی‌گشت.

سر ساعت ۲ بی کم‌وزیاد، از پشت میز کار بلند می‌شد برای سه ساعت پیاده‌روی چالاک در کشتزارها و خیابان‌های لندن بیرون می‌رفت. شب‌هایش آرام بود ساعت ۶ شام می‌خورد و شب را با خانواده یا دوستانش می‌گذراند و نیمه‌شب به بستر می‌رفت.

 

[ARA.O.O]

جرج ارول

اورل ۷ از خواب برمی‌خاست. ۸:۴۵ دقیقه می‌رفت دکان را باز می‌کرد و یک ساعت آنجا می‌ماند. سپس تا ساعت ۲ آزاد بود. آنگاه باز به دکان بازمی‌گشت و تا ۶:۳۰ کار می‌کرد. پس صبح و اوایل بعدازظهر حدود ۴ ساعت و نیم برای نوشتن وقت داشت. ازقضا این بهترین ساعات هوشیاری ذهن او بود.

 

[ARA.O.O]

فرانتس کافکا

در نامه‌ای برنامۀ روزانۀ خود را این‌گونه شرح می‌دهد:

از ۸ تا ۲:۳۰ در اداره هستم. صرف ناهار تا ساعت ۳ یا ۳:۳۰٫ بعد می‌روم به تختخواب تا ۷:۳۰ آنگاه ده دقیقه ورزش، لخت‌وپتی جلوی پنجرۀ باز، بعد یک ساعت پیاده‌روی سپس شام با خانواده بعد در ساعت ۱۰:۳۰ یا ۱۱:۳۰ می‌نشینم سرِ نوشتن و بسته به توان و تمایل و بخت، تا ساعت ۱، ۲ یا ۳ بامداد به نوشتن ادامه می‌دهم.

 

[ARA.O.O]

هنری میلر

میلر در جوانی از نیمه‌شب تا سپیده‌دم می‌نوشت تا اینکه متوجه شد صبح‌ها بهتر کار می‌کند. بعد وقت نوشتنش را تغییر داد، از صبحانه تا ناهار کار می‌کرد. سپس یک چرت می‌خوابید و دوبارۀ همۀ بعدازظهر و گاه تا دیروقت شب می‌نوشت؛ اما پا که به سن گذاشت دریافت کار بعدازظهر غیرضروری و حتی بی‌ثمر است.

به مصاحبه‌کننده‌ای گفته بود: «من عقیده ندارم که منبع آب را باید خشکاند. متوجه ای؟ به باور من، باید از پشت میزتحریر بلند شد، از آن دور شد، آن‌هم موقعی که هنوز حرف برای گفتن هست.»

برای او دو یا سه ساعت کار بامداد کافی بود و تأکید می‌کرد که رعایت ساعات منظم مهم است: «می‌دانم که برای تداوم بخشیدن به این لحظه‌های ناب درک و دریافت، باید بی‌اندازه باانضباط بود و در زندگی بانظم جلو رفت.»

 

[ARA.O.O]

تامس وولف

وولف معمولاً حدود نیمه‌شب و مقدار حیرت‌انگیزی چای و قهوه شروع به نوشتن می‌کرد. وولف نزدیک دو متر قد داشت و اغلب ایستاده می‌نوشت. از طاق یخچال به‌جای میزتحریر خود استفاده می‌کرد. تا سپیده‌دم می‌نوشت. در آپارتمان قدم می‌زد. سپس چیزی می‌نوشید و تا حدود ساعت ۱۱ می‌خوابید.

 

[ARA.O.O]

بعد از آشنایی با عادت نویسندگان بزرگ ممکن است تصمیم بگیریم:

• هالۀ نامرئی خود را سوراخ‌کنیم و به جهانی از عادت‌های تازه ورود کنیم.
• شاید عادات پیشین خود را مفید بیابیم و تصمیم بگیریم به آن شاخ و برگ بیشتری بدهیم.
• شاید عادت‌های جدیدی به دور خود بتنیم.
• گاهی هم ممکن است هالۀ نامرئی دور خود را کوچک‌تر کنیم خود را آگاهانه، اسیر در جهانی از عادات مؤثرتر بکنیم.

 

[ARA.O.O]

خاصیت هاله‌های نامرئی که از عادت‌های ما ساخته‌شده این‌ است که به‌خودی‌خود خوب یا بد نیستند. هر نویسنده به فراخور موقعیت و شرایط روحی و سبک زندگی، می‌تواند عادات خاصی را مفید بیابد یا از عادات به‌ظاهر مثبت، دوری کند.

همین‌طور می‌توانیم بااراده و از سر آگاهی، شماری از این عادات را برداشته و به دور خود بتنیم تا به‌واسطۀ آن‌ها، به نویسندۀ بهتری تبدیل شویم.

پی‌نوشت:

در این مطلب، شرح عادات نویسندگان از کتاب «عادات و آداب روزانۀ بزرگان» نوشتۀ میسن کری با ترجمۀ حسن کامشاد انتخاب‌شده که به همت انتشارات فرهنگ جاوید به چاپ رسیده است. این کتاب با دو ترجمۀ دیگر از شیوا مقانلو و مریم مومنی نیز چاپ شده است.

 

[ARA.O.O]

تمرین:

دربارۀ برنامۀ روزانه‌تان برای نوشتن، بنویسید. آیا به میزانی که می‌خواهید، وقتتان را صرف برنامۀ نویسندگی‌تان می‌کنید؟