شعر شعر در وصف پدر

[خآنومِاَلف؛]

شعر در وصف پدر

گل محبتت از دل زند جوانه پدر
چراغ دوستی ات گرم و جاودانه پدر

قسم به عشق که هرگز نمی روی از یاد
هزار سال اگر بگذرد زمانه پدر

هنوز از اثر ب×و×س×ه های گرم لبت
بُود به صورت و پیشانی ام نشانه پدر

برای یافتنم کوچه کوچه می گذشتی
چو می شدم قدمی دور از آشیانه پدر

ز چهره با لب خندان خویش کردی پاک
دمی که بود مرا اشک دانه دانه پدر

مرا به دست محبت می نشاندی تو
گهی به زانو و گاهی به روی شانه پدر

هماره قهر نمودم تو آشتی کردی
به ب×و×س×ه های دل انگیز عاشقانه پدر

به چهره می زدی ام ب×و×س×ه تا به بستر خواب
می آمدی دل شب خسته چون به خانه پدر

نگه مکن که نشستیم به گوشه ای خاموش
به یاد تو است وجودم پر از ترانه پدر

چنان که میثم در مطلع کلامش گفت
گل محبتت از دل زند جوانه پدر

حاج غلامرضا سازگار

 

[خآنومِاَلف؛]

تاج سرم بودی و رفتی زدست
هجر تو بابا کمرم را شکست

خانه بدون تو شده بی ستون
رشته این زندگی از هم گسست

بود صفا با تو به کاشانه ام
رفتی و غم آمد وبر دل نشست

با تو پدر، خانه پر از نور بود
بی تو مرا تیره بود هرچه هست

بی پدری سخت بود بر یتیم
درد یتیمی دل فرزند خست

داغ تو افکنده به جانم شرر
گر زفراقت بدهم جان، کمست

از همه کس غیر تو ببریده ام
بر سر قبرت شده ام پای بست

اسماعیل تقوایی

 

[خآنومِاَلف؛]

مظهرِ بر صبر و وفا ای پدرم، ای پدرم
فخر منی من به فدایت، گهرم ای پدرم

پیر شدی باز که شیری تو پناهم شده ای
گر تو نباشی به خدا در خطرم ای پدرم

پای تو بوسم که ببخشی تو خطایم ز کرم
نیک بدانم که تو را، بد پسرم، ای پدرم

گرچه خودم یک پدرم، صاحبِ بر یک پسرم
باز تویی قوّت دل، تاج سرم، ای پدرم

شاد شوی شاد شوم، خنده کنی خنده کنم
باغم و اندوهِ تو من خون جگرم ای پدرم

دست نوازش به سرم چون بکشی، غصّه رود
کاش تو باشی همه عمرم به برم ای پدرم

مهرِ تو باجان بخرم بی تو فقیرم به جهان
با تو ولی صاحبِ هر سیم و زرم ای پدرم

خسته زِ هر سو که بیایم بنشینم به برت
راحت و آسوده، زِ هر دردِ سرم ای پدرم

گرچه نگفتی که چرا خون جگری خسته دلی
من پدرم، راز تو را، با خبرم ای پدرم

پیرِ فداکارِ جفا دیده چو بینم، به خدا
چهره زیبای تو آید نظرم، ای پدرم

روح اله فردی

 

[خآنومِاَلف؛]

پدرم بوی خاک و گندم داشت
دست در دست های مردم داشت

روی لب های خسته اش یک عمر
تاول زندگی تبسم داشت

شطی از آفتاب در چشمش
تا دم واپسین تلاطم داشت

با دهان سپیده می خندید
او که با سوختن تفاهم داشت

یاد باد آن سپیده، آن امید
آفتابی که بوی گندم داشت

 

[خآنومِاَلف؛]

شور عشقت هست در قلبم ای پدر
گرمی لبخندهایت هست در ذهنم ای پدر

مهربانی هایت همواره در من جاری است
ساز آوای صدایت هم همیشه با من است

از تو از عشق تو لبریز هستم ای پدر
من برای دیدنت با سر دوانم ای پدر

زندگی یعنی پرواز در آغوش تو
مرگ یعنی من بدون عطر تو

حرف آخر را برایت می نویسم ای پدر
با تو بودن را دوست دارم ای پدر

 

[خآنومِاَلف؛]

پدر امروز به پاهام دیگه نای رفتنی نیست
جز دریغی رو لب هام دیگه حرف گفتنی نیست

پدر، پیچ و خم راهم نمیخوام بی راهه باشه
گل سرخ آرزوهام توی فکر غنچه باشه

پدر دست یاری تو اگه دستامو نگیره
کوره راه رفتن من مثل شب هام می شه تیره