تمام شده شعر تلاطم احساس| هدیه امیری نویسنده انجمن رمانیک

مجموعه شعر: تلاطم احساس


شاعر: هدیه امیری

ژانر: عاشقانه، ترژادی

قالب: شعرنو


چِه شُد کِه مَرا رَها ساختی از دِلَت؟

چِه شُد کِه چَشمانَت را بَستی بَر مَن؟

چِه شُد کِه نَماندی پایبَند بَر آن عَهد قَدیمی؟​

 

[هدیه امیری]

ای جانا! رَفتِه‌ای و مَن هَنوز تو را می‌خوانم

وای اَز این حِس کِه تو را می‌خواهم!

دِگَرَم نیست تحمل

ای کاش می‌ماندِی جانانم!

کِه پَس اَز رَفتَن تو، مَن غَرَیب ماندَم!

تو کِه باشی، مَن دَر دِلَت عَجیب می‌ماندَم!​

 

[هدیه امیری]

مَشو نومید جانانَم، که اُمیدَت را زِ ایزَد خواستگارَم!

یادَت دَر نَبودَت، اَندَک اَندَک، رِیشه‌ی جانم را می‌کِشَد.

غَمِ دوری تو، بیش اَز پیش نااُمیدَم می‌کُنَد!​

 

[هدیه امیری]

نیستی و پَرسِه می‌زَنم دَرکِیهان؛​

زِندِگی این ا‌َست دِگَر، گاه بوی یاس و گَهِی زَهر دارد!​

 

[هدیه امیری]

ای کِه دَر یادَم هَمیشِه ماندِگاری،

ای تویی کِه جانانی!

نشود که بیایی؟

کِه تو بِیایی وَ بِمانی؛​

 

[هدیه امیری]

دَر میانِ دَرد‌ها، خَبَرِی نیست این دِیوانِه را!​

کِه پَس اَز تو، دِگَرَش هیچ نیست!​

دَرد مَن هَم بِه کِنار، تا تو دَر جانِ منی، مَن را بِه کِنار!​

کِه هَمین فِکر بِه تو هم، می‌کُشَد مَرا!​

 

[هدیه امیری]

آه! شَبِ این سُودازَدِه، عَجَب شَبِ دِلگیری اَست!

دِلی کِه غَمگِین شُده، پا بِه غُلُ و زَنجیری اَست!

آه! افسوس که شب سوزاند شعر مرا

چِه سُرایَم اَز خودم؟

جُز این کِه حُوصِله‌ای نیست دِگَر!

گَر چِه غَم هَم باشَد، دگِله‌ای نیست دِگَر!​

 

[هدیه امیری]

راهِ نَفَسَم کو، کُجاست؟​

آه! خَستِه‌اَم؛ چِنان آسان کِه جانی نیست مَرا!​

گَرچِه خَستِه‌اَم؛ لیک مَن هَم بَندِه‌اَم!​

زِ خُدا چِه می‌خواهَم، خُدا؟​

زِ فِراقِ تو خَزان می‌مانَم!​

هان! پَرستو کو، کُجاست؟​

آه! او رَفتُ یادی از رُویَم نَکَرَد، بِشکَنَد این دِل چِه خُوش تَغییر کَرد!​

 

[هدیه امیری]

ای جانانِ مَن!​

یا بسوزانَم، یا بِده بَر باد خاکستَرَم را​

یا رَهایَم کُن ِبه حالِ خود این دِلِ دیوانه‌ را!​

دِگَری می‌بینَد، سَطر بِه سَطر​

دِگَری می‌خوانَد، جُز بِه جُز!​

آه! چِه غَم اَنگیز است، کِه گَه سَنگَمُ گَهی دِلتَنگَم!​

 

[هدیه امیری]

بَه! کِه چِه حالِ این دِیوانِه خوش اَست!

با نَبُودَن‌هایَت، با نَوازِش‌هایَت، خَندِه‌ی لَب پَر مِی‌کِشَد!

دَر دِلِ خَستِه‌‌ی مَن، هَرگِز نَشینَد کَس جایَت!

مَن کِه زِ غَم آزادم، هَم‌چُو شَهری آبادَم!

با دِلَم باش جانانَم، کِه دِگَر پایانم!

آرزوهایَم مَسکوتُ خَموش بَر هَمِگان،

سُکُوتَم تَلخُ جان‌فَرسا، بمانی تو هَمان بالا!

حالا و مَنَمُ یِک دِرَخت تَنها

گوشِه‌ی بی پَرتِ، ته‌مه‌های دنیا، کِه هَر دو دَر بَندِ زَمینیم!

چِه بخواهِیم، چِه نَخواهِیم!



پایان.






مجموعه شعر تَلاطمِ اِحساس به قلم هدیه قلی‌زاده

بیست و دوم اسفند ماه هزار و چهارصد

در ساعت پانزده و بیست دقیقه عصر​