پزشکی سلول های بنیادی

[خدایـ جذابیتـ꧁꧂]

اولین پیوند خون بندناف در سال 1988 میلادی در فرانسه و توسط دکتر گلوکمن به یک کودک مبتلا به کم خونی فانکونی (یک نوع کم خونی مادرزادی) انجام گرفت و به این ترتیب تا به امروز صدها پیوند موفق خون بندناف صورت گرفته است و مراکز بزرگ ذخیره این سلول‌ها در کشورهای مختلف جهان تاسیس گردیده است. مرور آمار منتشر شده نشان می دهد که هر ساله حدود 30000 بیمار با بیماری‌هایی که با پیوند سلول‌های بنیادی مغز استخوان، قابل درمان هستند شناسائی می‌شوند و حدود 75 درصد این بیماران قادر به یافتن یک داوطلب مناسب برای اهداء مغز استخوان نیستند. از سوی دیگر جستجوی مراکز ثبت اهدا کنندگان مغز استخوان زمان بسیاری به خود اختصاص می‌دهد به این ترتیب ذخیره خون بندناف زمان را کوتاه و میزان اهدا کننده را بیشتر می‌سازد و به این ترتیب زمان را برای مبتلایان به لوسمی‌های حاد، کم خونی‌ها و نقایص ایمنی که در زمان کوتاهی می میرند کوتاه تر می‌کند.

امروزه تحقیقات گسترده‌ای به منظور درمان بیماری‌ها و ضایعات عصبی، ترمیم بافت‌های آسیب دیده قلبی و استخوانی، ترمیم سوختگی‌ها و ضایعات پوستی، ترمیم لوزالمعده و ترشح انسولین و ترمیم سایر بافت‌های آسیب دیده با استفاده از سلول‌های بنیادی مغز استخوان، خون بندناف و سایر سلول‌های بنیادی یک فرد بالغ درحال انجام است. ترمیم لوزالمعده وترشح انسولین و ترمیم سایر بافت های آسیب دیده با استفاده از سلول‌های بنیادی مغز استخوان، خون بندناف و سایر سلول‌های بنیادی یک فرد بالغ درحال انجام است.
امروزه ثابت شده است که سلول‌های بنیادی قادر به درمان محدوده وسیعی از بیماری‌های مزمن و حاد هستند و تحقیقات زیادی در زمینه استفاده از سلول‌های بنیادی در درمان بیماری‌هایی چون پارکینسون، بیماری‌های قلبی، کبدی، دیابت، دیستروفی عضلانی، آسیب‌های نخاعی و سکته در حال انجام است.
توجه : در حال حاضر در کشورمان فقط بیماری هایی که منشاء خونی دارند از جمله تالاسمی، سرطان خون و کم خونی ها با استفاده از سلول‌های بنیادی خون بندناف قابل درمان هستند.
جنین پستانداران در مرحله بلاستوسیست (blastocyst) حاوی دو نوع سلول هستند – سلول‌هایی به نام توده سلولی داخلی (inner cell mass) و سلول‌های تروفکتودرم (trophectoderm).

سلول‌های تروفکتودرمی در بافت جفت مشارکت دارند. توده سلولی داخلی در نهایت به انواع سلول‌های تخصصی بافت‌ها و اندام‌های کل بدن تبدیل می‌شود.

مطالعات قبلی و ابتدایی این حوزه که روی جنین موش انجام می‌شد در سال ۱۹۹۸ منجر به توسعه روشی برای استخراج سلول‌های بنیادی از توده سلولی داخلی جنین انسان قبل از لانه‌گزینی و رشد سلول‌های بنیادی جنینی انسان ( hESCs مخفف human embryonic stem cells ) در آزمایشگاه شد.

در سال ۲۰۰۶، محققان شرایطی را شناسایی کردند که به برخی از سلول‌های بالغ انسان‌های (بالغ) اجازه می‌دهد تا به حالتی شبیه به سلول‌های بنیادی جنینی، از نو برنامه‌ریزی شوند. این سلول‌های بنیادی از نو برنامه‌ریزی‌شده، سلول‌های بنیادی پرتوان القایی (iPSCs مخفف induced pluripotent stem cells ) نامیده می‌شوند.