. . .

متروکه رمان ژرفای جنون |‌ ...A.m

تالار تایپ رمان
وضعیت
موضوع بسته شده است و نمی‌توان پاسخ جدیدی فرستاد.
ژانر اثر
  1. معمایی
  2. تراژدی
سطح اثر ادبی
الماسی
اثر اختصاصی
بله، این اثر اختصاصی می‌باشد و فقط در انجمن رمانیک نوشته شده است.
negar_20210428_155605_wk4.png

‌‌‌ ‌نام رمان: ژرفای جنون
‌ ‌نویسنده: A.m...) Amir)
‌ ‌ژانر:تراژدی، معمایی
‌ ناظر: @ansel

خلاصهٔ رمان:
در گوشه‌ای از این دنیای پرهیاهو، مردی خسته از نابسامانی روزگار و قلبی که به ناچار برای زنده ماندن می‌تپد، زندگی می‌کند.
ناآرامی زندگی‌اش زمانی آغاز شد که آن اتفاق شوم رخ داد؛ اتفاقی که ویرانگر آرزوهایش شد!
همه‌چیز به یک‌باره تغییر کرد؛ حتی خودش!
زخم خورده‌ی مجسمه‌هایی به نام انسان...
خسته از آدمک‌های ساختگی...
خسته از حرف‌های جا مانده در سینه...
غافل از همه‌چیز به دیواری پوشالی مشت می‌زد، بدون آن‌که تصویر پرتگاه هولناک پشت سرش را ببیند؛ پرتگاهی که هر از چند گاهی به او نزدیک‌تر میشد تا او را در آغوش گیرد.


مقدمه رمان: گاهی در زندگی گیج می‌شوی. برای رسیدن به حقیقت دنیایت را می‌سوزانی؛ غافل از این‌که حقیقت، همان آتش حریصی است که کمر به سوزاندن خودت و دنیایت بسته! یا که دیوار غروری را تخریب می‌کنی غافل از این‌که حقیقت با گشودن یک در هم هویدا می‌شود.
و همه‌چیز را می‌دهی تا شاید با رسیدن به حقیقت آرام شوی؛ اما حقیقت چیزی جز یک آتش نیست که روی خاکستر‌هایت جولان می‌دهد! آتش درونت، اکسیژنی می‌خواهد تا شعله‌ور شود. حریص می‌شوی! دور برمی‌داری و خود را نشان می‌دهی. این تویی که حکم‌رانی می‌کنی بر نیازهایت و قوی می‌شوی با باورهایت.
دیواری می‌کشی در گرداگرد قلبت. این تویی که پادشاهی می‌کنی!



لینک صفحهٔ نقد
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 40 users

Romanik Bot

رمانیک بات
کاربر VIP
شناسه کاربر
235
تاریخ ثبت‌نام
2020-12-27
آخرین بازدید
موضوعات
53
نوشته‌ها
850
پسندها
7,279
امتیازها
218
محل سکونت
romanik.ir
وب سایت
romanik.ir

  • #2
2.md.png
نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی و سپاس از انتخاب انجمن رمانیک را برای انتشار رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.​
اگر سوالی دارید میتوانید بعد از خواندن قوانین زیر سوالتون رو مطرح کنید.​
قبل از درخواست جلد، قوانین زیر را مطالعه کنید.​
برای درخواست نقد در تاپیک زیر اعلام آمادگی کنید.​
بعد از اتمام رمان، میتوانید درخواست ویراستار دهید.​
و پس از پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید.​
با تشکر​
 
  • لایک
  • گل رز
واکنش‌ها[ی پسندها]: 16 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #2
پارت اول

محیط شلوغ و مزدحمی بود. اغلب صدای جَر و بحث، فریاد و داد می‌آمد. طبیعی بود، این‌جا نه یک محیط دوستانه بود و نه صمیمیتی در کار. این نظر شخصی او بود. برخی بسیار پرسر و صدا بودند و برخی در سکوت مطلق به سر می‌بردند. همیشه در نظرش حالت دوم وحشتناک‌تر می‌آمد. بر حسب گمان نمی‌گفت، بر حسب تجربیاتی که با پوست و استخوان درک کرده بود نظریه پردازی می‌کرد. گرچه هیچ‌گاه پایش به عنوان بیمار به این‌جا باز نشده بود؛ اما روزی به این حال بی‌درمان گرفتار شده بود.
راهرو خلوت بود و مسکوت. نه این‌بار، در نظر او این راهرو همیشه بیش از حد تاریک می‌آمد. وگرنه این دیوارهای سراسر سفید رنگ، طبیعتاً نباید تاریک جلوه می‌کردند. شاید هم دلیل این تصور، این سکوت همیشگی بود که حس تنهایی مفرط را به او و دیگر افراد این محیط القا می‌کرد. بلوزی ساده و مشکی بر تن داشت و شلواری کتان به همان رنگ که ناخودآگاه او را با این محیط هماهنگ کرده بود. نه خودِ رنگ پوشش، آن حسی که از آن رنگ دریافت میشد به خوبی با محیط قابل وفق دادن بود. گویا راهرو کش آمده بود. هرچند همیشه همین‌گونه بود! پیمودن این راهِ به ظاهر کوتاه برایش قرن‌ها طول می‌کشید!
پس از گذشت دقایقی به ظاهر طولانی، به انتهای راهرو رسید. در خاکستری رنگ و ساده نقشی در آن قسمت راهرو خودنمایی می‌کرد که اغلب مقصد او بود. تقه‌ای به در زد و پس از کمی درنگ، دستگیره‌ی فلزی را به پایین فشرد. صدای لولاهای در، ورودش را به دخترک درون اتاق اطلاع می‌داد. تمام توانش را به کار گرفت تا بلکه ماهیچه‌های صورتش تکانی خورَد و لبخندی بر چهره‌اش آید. تا حدودی موفق بود، اگر میشد نام آن انحنای کم لب‌هایش را لبخند گذاشت!

***

با صدای شکستن شیئی به خود آمد. با چشمانی ترسان اطرافش را کاوید. نگاهش روی تکه‌ شیشه‌ها افتاد. سرش را بالا آورد. ظاهر آشفته‌ی مرد روبه‌رویش دلش را لرزاند. لباس‌های تیره‌ای که نشان از حال وخیمش می‌داد، خار شده بود در چشمش. با تردید نگاهش را بالا آورد.
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • غمگین
واکنش‌ها[ی پسندها]: 36 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #3
پارت دوم

نگاه مأیوسش به آن نگاه طوفانی، بیش از حد غمگین بود. غمگین و پشیمان. آری! پشیمان بود از هرآن‌چه که نباید میشد و شد. او هم مقصر نبود؛ بود؟ به خدا که نبود! هنوز هم حکمت این اتفاقات را نمی‌فهمید. اصلاً این قضیه و این اتفاق منحوس حکمتی هم داشت؟نگاهش را از او گرفت و با قدم‌هایی نامتعادل، راهِ رفتن را پیش گرفت.
ماهان با صدای به هم خوردن در، نگاهش را از پارکت‌های کف گرفت. کجای راه را اشتباه رفته بود؟ او که کاری به کار کسی نداشت...

***

سرفه امانش را بریده بود. قفسه‌ی سینه‌اش خس ‌خس می‌کرد. درد عمیقِ سینه‌اش، به قصد کُشت، ریه‌هایش را می‌فشرد؛ نه تنها ریه‌ها، بلکه سلول به سلول را تحت فشار قرار داده بود‌؛ اما او حتی حال باز کردن چشمانش را هم نداشت. پلک‌هایش بیشتر از هر زمانی، برای قطره‌ای از خون لَه لَه می‌زدند و نای تکان خوردن نداشتند. گویی به مغز هم خون کافی نمی‌رسید تا فرمان صادر کند. با صدای چرخش کلید، پلک‌هایش تکانی خورد و با شنیدن صدای پا که هرلحظه نزدیک‌تر می‎‌شد، با بدبختی چشمانش را باز کرد. چیزی جز دود سیگار ندید. با صدای نگران سامیار لبخند بی‌جانی روی لب‌هایش نشست و چشمانش روی هم افتاد.

***

@ansel
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 33 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #4
پارت سوم

با شنیدن صدای زمزمه‌هایی، چشمانش را گشود. نگاهش به سامیار افتاد که پشت به او درحال جمع کردن خرده شیشه‌ها بود و طبق معمول غر میزد:
- دِ آخه مشنگ! چرا ظرف رو شکستی؟ اِ ‌اِ‌‌ اِ پسره‌ی خل وضع رو ببین. ظرف به این قشنگی رو چجوری له کرده. دِ آخه برادر من! اگه نمی‌خواستیش، همون اول چرا ندادیش به من؟
درحالی که لباس‌های مشکی رنگ سامیار و علت سیاه‌پوش بودنش را کنکاش می‌کرد، پاسخ داد:
- نمی‌دونستم اِن‌قدر این ظرف رو دوست داری!
سامیار که با شنیدن صدای ماهان به یکباره از نگرانیش کاسته شده بود، به سرعت سرش را به سمت او چرخاند که ناگهان گردنش رگ به رگ شد و دادش به هوا رفت:
- ای بر پدرت...
ماهان با ابروهای بالا پریده به لودگی‌های او نگاه می‌کرد. اگر او نبود شاید الآن وضعش از اینی که هست، خیلی وخیم‌تر بود. خیلی چیز‌ها را مدیون این پسرِ به قولِ خودش خل وضع بود. سامیار با لحن نگرانی گفت:
- چت شده ماهان؟ نمی‌خوای به خودت بیای؟ نمی‌خوای تمومش کنی؟
صدای گرفته‌ی ماهان مهر سکوت بر لبانش زد:
- این قضیه به این راحتیا تموم نمیشه... تموم نمیشه سامیار.
این مرد را خیلی خوب می‌فهمید. خیلی خوب!
ماهان در حینی که از روی کاناپه برمیخاست، زیر لب گفت:
- من می‎رم بخوابم. توهم یه چی بخور؛ بکپ.
سامیار چشم غره‌ای رفت که با این کارش، لبخند بی‌جانی روی لب‌های ماهان نقش بست.

***


@ansel
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 34 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #5
پارت چهارم

نگاهش به خطوط درهم و برهم روی کاغذ بود. افکار به هم ریخته‌ی ذهنش به خطوط روی کاغذ پوزخند میزد. این به هم ریختگی‌ها در مقابل افکار بی‌سر و ته مغزش هیچ بود، هیچ! افکاری که همه‌شان به آن روز نحس ختم میشد. همان روزی که...
- اِن‌قدر خودتو عذاب نده!
با صدای سامیار، رشته‌ی پیچ در پیچِ افکارش پاره شد. نگاه گنگش را به او دوخت که با دیدن لبخند تلخش، تعجبش بیشتر شد. خط نگاهش را دنبال کرد که به خطوط روی کاغذ رسید. چشمان سبز رنگش کمی بزرگ‌تر از حالت معمول شد؛ گویا خودش هم از چیزی که می‌دید حیرت کرده بود! سامیار درحالی که به طراحی او چشم دوخته بود، او را مخاطب قرار داد:
- نقشه می‌کشی یا نقاشی؟
نگاهش را به سمت کاغذ نقشه‌کشی که حال، بیشتر به بوم نقاشی شبیه شده ‌بود سوق داد. نتیجه‌ی این‌همه آشفتگی را به راحتی میشد روی کاغذ دید. با صدای در به خود آمد. به جای خالی سامیار نگریست. رفته بود!

***

چشمانش تا آخرین حد ممکن باز شد. نگاه خیره‌اش به کاغذ دیواری خاکستری رنگ سقف بود. باز هم همان کابوس‌های همیشگی. کابوس‌هایی که حالْ بخشی از زندگی‌اش شده بودند. کابوس‌هایی که یادآور خاطرات تلخ زندگی‌اش بودند. اکنون دیگر به جای دیوار، کابوس‌هایش جلوی چشمانش جان گرفته بود. قلبش تیر می‌کشید. ع×ر×ق سرد روی پیشانی‌اش نشست. نگاهش یخ بست. خاطرات رهایش نمی‌کردند؛ خاطراتی که این روزها را بیشتر به کامش تلخ و چه بسا زهر کرده بودند. نفس‌هایش سنگین شده بود و همه چیز پیش چشمانش تار. آن رنگ تیره و سبز چشمانش کدر شده بود و بی‌روح. با صدای در، به خود آمد و نگاهش را به آن‌سو سوق داد. با دیدن نگاه وحشت زده‌ی سامیار تلخندی زد. از جا برخاست و بدون توجه به صدا زدن‌های او به سمت حمام رفت. دوش را باز کرد و با لباس‌هایش زیر دوش ایستاد. سردی آب مهم نبود؛ آن هم وقتی که این‌گونه از درون داغ بود و می‌سوخت! سرامیک‌های سفید رنگ حمام مغزش را به بازی گرفته بود. باید خاکستری می‌بودند، نه سفید! شاید ذهنش رد داده بود؛ مگر اکنون وقت انتخاب رنگ سرامیک‌های حمام بود؟! هرچند حق هم داشت. چه بسا مغزش با این اوضاع نابسامان او نسبتاً عملکرد خوبی هم داشت! اهرم دوش را چرخاند و لحظاتی بعد، قطرات آب داغ بود که بر صورت و موهایش فرود می‌آمد. دوش آب گرم جزو عاداتش بود و ترک این عادت برایش غیرممکن! با صدای سامیار و ضربه‌های بی‌وقفه‌اش به در، دوش را بست و به سمت رختکن رفت. قطرات حاصل از بخار موجود در حمام، سرامیک‌های طرح‌دار سفید و مشکی را به مقصد کف حمام می‌پیمودند و بر زمین می‌نشستند. باز هم ذهنش راه جاده خاکی درپیش گرفته بود!
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 30 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #6
پارت پنجم

حولهٔ مشکی رنگش را به تن کرد و بدون توجه به آبی که از سر و رویش می‌چکید، در را باز کرد که با چشمان وحشت‌زده و نگران سامیار روبرو شد.
- خوبی؟
خنده‌اش گرفت. خوب؟ بی‌توجه به افکار پیچیده‌اش، راهش را به سمت آشپزخانه کج کرد. دکمه‌ی قهوه ساز تماماً مشکی را فشرد و از آشپزخانه خارج شد. خود را روی کاناپهٔ خاکستری سالن انداخت و کلافه به موهای نم‌دار و خیسش چنگ زد. تلخندی زد؛ بخش عظیمی از زندگی‌اش را رنگِ خاکستری تشکیل داده بود!
غرق افکارش بود که با قرار گرفتن فنجان سفید و ساده‌ی قهوه روی میز رو‌به‌رویش، به خود آمد. نگاه گرفته‌ی سامیار به او بود و این موضوع کلافه‌ترش کرده بود. فنجان را در دست گرفت به لب‌هایش نزدیک کرد. جرعه‌ای نوشید. تلخ! مثل همیشه.
سامیار کلافه از جای برخاست؛ سوئیچ را از روی کانتر چنگ زد و دقیقه‌ای بعد، صدای بسته شدن در، در فضای ساکت خانه پیچید.

***

صدای فریادش در اتاق پیچید:
- پس شما دارید چه غلطی می‌کنید؟ ببین دارم به زبون خوش بهت میگم؛ اگه ماهان بفهمه جات سینه‌ی قبرستونه. فهمیدی؟
آیکون قطع تماس را فشرد و گوشی را روی میز پرت کرد. چنگی به موهایش زد و از جا برخاست. نگاهش به پاکت سیگار روی میز افتاد و پوزخندی روی لب‌هایش نقش بست. پاکت را از روی میز چنگ زد و سیگاری را بیرون کشید. فندک طلایی‌اش را از جیبش بیرون آورد. با دیدن M‌ای که روی آن حک شده بود، پوزخندش پررنگ‌تر شد. صدای درپوش فندک در اتاق پیچید. فندک را به سیگارش نزدیک کرد.
غرق بود در حجم عظیم افکار ذهنش و صدالبته که انتهای تمام آن‌ها می‌رسید به هدفش و درنهایت این موضوع که فاصله‌اش با آن دیگر چندان هم زیاد نیست. با این فکر لبخندی زد و کام عمیقی از سیگار گرفت. هدفش مشخص بود. حال زمانش رسیده بود که به خاک سیاه بنشاندش! باید تاوان پس می‌داد و او به راحتی از کنار این قضیه نمی‌گذشت. از نظر او و منطقش، پایان این داستان را او مشخص می‌کرد!

***

دوباره همان راهرو و همان حس تاریکی! پسر جوانی که روپوش سفید بر تن داشت و از انتهای سالن می‌آمد، توجهش را جلب کرد. تنها اتاق انتهای راهرو، اتاق همان دختر بود! پسر جوان که قدی نسبتاً بلند داشت نیز توجهش به او جلب شده بود و با چشمانی ریز شده چهره‌ی او را کنکاش می‌کرد. لحظه‌ای بعد انگار که او را شناخته باشد، رنگ نگاهش تغییر کرد. دو گام فاصله‌شان بود که پسر "سلام" بلند بالایی گفت و سبب تعجب ماهان شد. او را می‌شناخت؟
ماهان با چهره‌ای متفکر به آرامی جواب سلامش را داد. فکر کردن بی‌فایده بود؛ او را به یاد نمی‌آورد که هیچ، حتی چهره‌ی او برایش آشنا هم نبود. پسر که ظاهراً حدود بیست تا سی سال داشت، با یک گام فاصله را پر کرد و در نهایت ایستاد. ماهان پیش از آن‌که او حرفی بزند، او را مخاطب قرار داد:
- حالش چطوره؟
پسر لبخندی زد و گفت:
- نسبتی باهاش داری؟ بیشتر اوقات اون‌جا می‌بینمت.
ماهان دو تای ابرویش بالا پرید. حالْ ابهام مسئله برایش حل شد. پس این آشنایی یک طرفه و صرفاً شناخت چهره بوده و بس!
از بحث اصلی دور شده بودند. مجدد پرسید:
- نگفتی!
پسر که از گرفتن پاسخ ناامید شده بود، درحالی که دستش را در جیب شلوار جین زغالی‌اش فرو می‌برد جوابش را داد:
- همچنان حرف نمی‌زنه.
ماهان سری تکان داد و درحالی که راه انتخای راهرو را در پیش می‌گرفت مختصر گفت:
- فعلاً.
@ansel
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • عجب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 30 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #7
پارت ششم


لباس‌هایش طبق روال نبود! پیراهنش برخلاف همیشه که سیاه می‌پوشید، خاکستری بود؛ هرچند شلوارش به مانند دیگر دفعات مشکی بود؛ اما خب، همین هم عجیب بود و از او بعید! برای روحیهٔ آن دختر بچه مشکی‌ از تن درآورده بود. چند لحظه بعد درحالی که دستی به موهای‌مشکی و لَختش می‌کشید، تقه‌ای به در زد. در نهایت که جوابی نمی‌گرفت، پس انتظار برای صدور اجازه بی‌معنی و صد البته بی‌فایده بود. دستگیره را فشرد و لحظه‌ای بعد درحالی که سعی در کش آوردن لب‌هایش و به لبخند باز شدنشان داشت، وارد اتاقک کوچک و کم نور او شد. خواستِ خودش بود و روشن کردن مهتابی و لامپ کاری بی‌فایده بود، چرا که دقیقه‌ای بعد توسط دختر خاموش میشد. با لحنی که با تمام توان سعی در پر انرژی بودن آن داشت، بلند بالا سلام کرد. هرچند توقع جواب نداشت! دخترک ده-دوازده ساله‌ی مقابلش حتی نگاه از پنجره نمی‌گرفت؛ چه رسد به حرف زدن! در سکوت گوشه‌ی اتاق به دو ضلع منتهی به یکی از چهار رأس اتاق تکیه زده بود و در سکوت به پنجره می‌نگریست. شیشه‌هایش کمی خاک گرفته بود؛ اما نه آن‌قدر که نتوان محوطه‌ی بیرون را دید. این دختر از همان دسته‌ی دوم ذهن ماهان بود! ساکت، ساکت و ساکت! اتاق جمع و جوری بود و صدالبته خلوت! تختی سفید رنگ و میز چوبی کنار آن، تنها وسایل موجود در اتاق بودند. هرچند، خود اتاق نیز کوچک بود. یک اتاق شاید دوازده متری تماماً سفید، بدون هیچ‌گونه تزئینات و کاغذ دیواری. این فضاهای خالی اتاق به دلگیر بودن آن دامن زده بود. بی‌روح، بی‌روح و باز هم بی‌روح، حالِ این اتاق بود. شاید دخترک حق داشت. کم سن بود و کمی لاغرتر از حد عادی. چشمانش قهوه‌ای تیره بود که از شدت بی‌روحی، کدر و مشکی به چشم می‌آمد. اغلب اوقات چهره‌اش رنگ پریده بود و لبانش خشک به مانند کویر.
ماهان درحالی که به پنجره و حفاظ‌های آن چشم دوخته بود، با لحنی که خستگی در آن به وضوح احساس میشد گفت:
- خسته‌ای؟
روی پاشنه‌ی پا چرخید و نگاهش را به دختر دوخت. تا حدود زیادی از پاسخ و واکنش فیزیکی او ناامید شده بود که دختر سرش را به معنی تأیید تکان خفیفی داد. ماهان اما به چشمان خود شک کرده بود. پس از این‌همه مدت این اولین واکنش او بود!

***

- بله؟!
- ...
به سرعت از جا برخاست و بدون توجه به صندلی که باصدا به دیوار برخورد کرد، به سمت جالباسی استیل گوشه‌ی اتاق رفت. تماس را قطع کرد و لباس بیمارستان را از تنش بیرون آورد. نگاه دستپاچه‌اش را اطراف اتاق چرخاند و روی سوئیچ ماشین، مکث کرد. به سوی میز پا تند کرد و سوئیچ را از روی آن چنگ زد. نگاهی سرسری به اتاق انداخت و بعد از اطمینان، از اتاق خارج شد. طول راهرو بیمارستان را با قدم‌های بلند و سریع می‌پیمود و سعی در منسجم کردن افکارش داشت. با دیدن تیبای سفید رنگش به قدم‌هایش سرعت بخشید. با‌ عجله سوار ماشین شد و پایش را روی پدال گاز فشرد. جواب ماهان را چه می‌داد؟

***

نگاهش را بین گل‌ها چرخاند و سرد گفت:
- داوودی!
مرد سرش را تکان داد و به کارش مشغول شد. ماهان نگاه کلافه‌اش را به مرد دوخت و گفت:
- آقا! سریع‌تر لطفاً.
پیشانی مرد، چین افتاد و ابروهایش به هم نزدیک شد. گل آماده را به سمت ماهان گرفت و با همان اخم گفت:
- بفرمایید.
ماهان سرش را به معنی تشکر تکان داد، پول را روی میز گذاشت و از گل فروشی خارج شد. به سمت ماشین رفت، گل را روی صندلی کمک راننده گذاشت و خود نیز پشت فرمان نشست. راهش را به‌ سمت بهشت زهرا کج کرد و موسیقی بی‌کلامی را پلی کرد. سلیقه‌اش در موسیقی نیز تغییر کرده بود. ترمز دستی را کشید و کمر بندش را باز کرد. نگاهش را به روبه‌رو دوخت و تلخندی زد. دیر کرده بود...

***

@ansel
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 30 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #8
پارت هفتم

نگاهش را به پرونده‌ها دوخت و با صدای نه‌چندان آرامی گفت:
- ببین سعیدی! من از این دفتر دستکا و حساب کتاباتون هیچی حالیم نمیشه، خب؟ تو یک کلمه بگو چه گندی زدین؟
می‌فهمید؛ خوب هم می‌فهمید. موضوع آن‌قدر آشکار بود که یک فرد زیر دیپلم هم با یک نگاه به این پرونده‌ها، سیر تا پیاز ماجرا را می‌فهمید؛ چه برسد به او که متخصص ارتوپد بود! سعیدی بدون هیچ ترسی، رک و پوست‌کنده گفت:
- اینا با هم نمی‌خونه. نمی‌دونم کی ثبت کرده؛ ولی تهش همه رو خود ماهان چک کرده.
با جمله‌ی آخرش، دست‌های سامیار مشت شد.
- منظورت از این حرفا چیه؟ واضح حرف بزن.
سعیدی شانه‌ای بالا انداخت و بی‌خیال گفت:
- واضحه. اگر هم چیزی هست، خودش خبر داره.
همین یک جمله برای فوران سامیار کافی بود:
- چه زری زدی؟
یقه‌‌ی پیراهن کِرِم ساده‌اش را چنگ زد و فریادش برخاست:
-دِ آخه احمق! تو اونو نمی‎‌شناسی؟ بفهم داری پشت سر کی زر می‌زنی و چی زر می‌زنی.
پوزخند سعیدی کافی بود تا مشتش را به قصد فرود آوردن برصورت او، بالا ببرد. چند لحظه بیشتر نمانده بود تا دکوراسیون صورتش را پایین بیاورد که به عقب کشیده شد و بین دستانی قفل شد. با خشم کنارش زد و از اتاق خارج شد. راه اتاق ماهان را در پیش گرفت و بی‌توجه به منشی که با صدای تودماغی‌اش درحال صحبت با تلفن بود، وارد اتاق شد. نگاهی به فضای گرفته و بی‌روح اتاق انداخت. تاریکی مطلق آن،بیشتر از هرچیز دیگری به چشم می‌آمد و صدالبته بر روی اعصاب خراب او خدشه می‌انداخت. با گام‌هایی محکم حاصل از خشم تواَم با حرص، به سمت پرده‌های پانچ مخمل خاکستری_مشکی رفت و آن‌ها را کنار زد. منظره‌ی شهر و حتی آسمان خاکستری و دلگیر آن، به مراتب بهتر از این تاریکی مرگ آور اتاق بود! به رز‌های پژمرده‌ی لیوان کریستال روی میز قهوه‌ایِ ساده نقش، پوزخندی زد. خود را روی صندلی چرخ‌دار مشکی و راحتی ماهان پرت کرد و چشمانش را بست. چه باید می‌کرد؟ اگر اوضاع به هم ریخته‌ی این‌جا به گوشش می‌رسید، طاقت می‌آورد؟ موهای تاحدودی بورش را چنگ زد. درمانده‌تر از همیشه لب زد:
- خد‌‌‌ا!

***

با کلافگی کشو میز مشکی و سفید را بیرون ریخت. نبود! به سمت کمد خاکستری و طرح‌دار گوشهٔ اتاق رفت و خرت و پرت‌هایش را بیرون ریخت. و باز هم نبود! دستانش را مشت کرد و به در چوبی کمد کوبید. رگ‌های دستش با قصد جلب توجه بیشتر از هرزمان دیگری خودنمایی می‌کردند. اعصابش متشنج بود و به شدت دنبال شخصی می‌گشت تا کلافگی‌اش را بر سر او خالی کند. با صدای زنگ موبایلش به سوی تخت پرواز کرد. سوژه را پیدا کرده بود!

@ansel
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 31 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #9
پارت هشتم

صدای شاد سامیار در گوشش پیچید:
- سلام بر داداش ماهی خودم. چه خبرا؟
طولی نکشید که فریادش شیشه‌های اتاق را به لرزه درآورد:
- کدوم گوری‌ هستی تو؟
صدای قهقه‌ی سامیار در گوشی پیچید و روی اعصابش خط کشید:
- چی شده ماهی جون؟ انگار بدموقع مزاحم شدم. باز از کجا پُری بدبختیات تو فرق سر سامیار؟
رنگ چهره‌اش از سرخی نیز گذشته بود!
- ببند سامی. باز چه مرگته کبکت خروس می‌خونه؟
سامیار تک خنده‌ای کرد و گفت:
- من که همیشه کبکم خروس می‌خونه داداش. جونِ سامی تو چته که این‌جوری پاچه می‌گیری؟
- چی‌کارشون کردی؟
سامیار با لحن متعجبی گفت:
- چیا رو؟
ماهان خود را روی تخت چرم مشکی و سفید دو نفره انداخت و از بین دندان‌هایش شمرده شمرده لب زد:
- خودتو نزن به اون راه الاغ.
- چرا فحش میدی بی‌حیا؟
لحن لوس، کشدار و تاحدودی نازک سامیار، بی‌اختیار لبخندی روی لبش آورد و او با چشم‌های گشاد شده به تصویر لبخندش در آینه‌ی قدی مقابلش چشم دوخته بود. صدای جیغ و لوس و تواَم با خنده‌ی سامیار لبخندش را پر رنگ‌تر کرد:
- الو. ماهان؟ هانی؟ الو. هوی الاغ. ماهی؟ماه؟
ماهان درحالی که سعی می‌کرد جلوی خنده‌اش را بگیرد، پیش از آن‌که اسمش از این هم کوتاه‌تر شود گفت:
- مرگ!
اما در نهایت منفجر شد و لبخندی روی لب‌های سامیار نقش بست.
سامیار خستگی‌اش را پشت لحن شوخ همیشگی‌اش پنهان کرد و گفت:
- من برم ببینم چندتا مریض جیگر گیرم میاد؟ فعلا.
با قطع شدن گوشی، نگاه سامیار به پاکت سیگار روی میز افتاد. تلخندی زد و بی‌حال گفت:
- دزدی نکرده بودم که اونم به لطف تو کردم. خو نکش این لامصبا رو بدمصب.


@ansel
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • خنده
واکنش‌ها[ی پسندها]: 30 users

A.m...

رمانیکی طلایی
مدیر بازنشسته
شناسه کاربر
373
تاریخ ثبت‌نام
2021-02-20
آخرین بازدید
موضوعات
227
نوشته‌ها
1,512
پسندها
12,413
امتیازها
737

  • #10
پارت نهم


***

درحالی که با لبخند کجی به سیگارش زل زده بود، آن را دور انگشتش دَوران داد و گفت:
- کارها چه‌طور پیش میره؟
- امن و امانه آقا.
اخم‌هایش درهم رفت. سیگارش را روی میز پرت کرد و دستش را از سر کلافگی بر صورت کشید. پسر جوان و ساده پوشی که حدوداً 20-25 سال داشت، آب دهانش را با اضطراب فرو داد. بر اعصابش اسکی رفته بود و چه خوب می‌دانست چه غلطی کرده! به سرعت گفت:
- آقا سامیار قضیه رو...
- بیرون!
اشتباه کرده بود. باید همان اول جزء به جزئش را توضیح می‌داد. انگار جوگیر شده بود و فاز سریال پلیسی گرفته بود که آن جواب را داده بود! سرش را پایین انداخت و به سمت در رفت که با صدای او متوقف شد:
- ماهان...
هنوز حرفش تمام نشده بود که پسر، با خنده‌ای که تمام دندان‌هایش را به نمایش گذاشته بود به سوی او برگشت و گفت:
- نفهمیده هنوز. وقتی هم بفهمه دیگه کار از کار گذشته. این سامیار هم بخاری ازش بلند نمیشه. بهش نمی‌خوره بتونه قضیه رو جمع کنه. از این بچه سوسولای مایه داره که...
ابروهای پر و مشکیِ مرد درهم رفت. نگاهش را به پسر که چه از نظر پوشش و چه از نظر ظاهری و چهره، معمولی و متعادل بود و پشت سرهم خزعبلاتش را ردیف می‌کرد دوخت. نفس کم نمی‌آورد؟ قصد جویدن مغزش را داشت؟ دیگر زیادی وراجی کرده بود! نباید به او رو می داد. از انتخاب او برای این‌کار سخت پشیمان بود؛ اما کاری بود که شده. بی‌توجه به صحبت‌های بی‌سر و ته پسر و لحن کوچه بازاری‌اش نطقش را برید و گفت:
- برو بیرون.
پسر با قیافه‌ای آویزان او را نگریست و بی‌حال گفت:
- با اجازه.
با صدای در، سیگاری از پاکت بیرون کشید. صندلی چرخ‌دارش را چرخاند و با پوزخند به نمای مقابلش چشم دوخت. حال و هوای این شهر دود گرفته شباهت زیادی به خودش داشت. چشمانش را بست. این بازی طولانی خسته‌اش کرده بود. کمی هیجان بد نبود. بود؟

***


@ansel
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • عجب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 28 users
وضعیت
موضوع بسته شده است و نمی‌توان پاسخ جدیدی فرستاد.

موضوعات مشابه

پاسخ‌ها
1
بازدیدها
218
پاسخ‌ها
1
بازدیدها
56

کاربران در حال مشاهده این موضوع (مجموع: 1, کاربران: 0, مهمان‌ها: 1)

بالا پایین