در دست اقدام رمان وقفه‌ی زمان | زینب رویشد

نام رمان: وقفه‌ی زمان
نام نویسنده: زینب رویشد
ژانر: درام، تاریخی، عاشقانه، تخیلی
ناظر: @دنیا شجری بخشایش
خلاصه:⁦⁦
آتوسا‌ دختری همانند آتش! او بر دور خود حصاری از جنس تنهایی کشیده، قفسی که درب آن از درون قفل است. زنجیری به‌ آن قفس وصل و از ارتفاعی بلند آویزان شده‌است. تکان‌های خفیفی همراه با صدای به هم خوردن زنجیر! آن فضای تاریک و کلاسیک را ترسناک تر می‌کند، زانوان خود را محکم در بغل فشرده و به دنیای بیرون خیره می‌شود! اما نه با حسرت بر عکس! او این حصار را دوست تر می‌دارد از رهایی! ناگاه باد شدیدی شروع به وزیدن می‌کند قفس به دو طرف تکان های شدیدی می‌خورد. در دل دختر داستانمان هول و ولایی به پا می‌شود او راهی جز باز کردن درب قفس ندارد.کلید قفل را با تردید برداشت و همزمان با رعد و برق تکان شدیدی به قفس داده می‌شود. به گوشه‌ای پرت شده وجیغی همراه با درد می‌کشد. با دستانی لرزان قفل در را گشوده او منتظر سقوط خود است. از ارتفاع بلند، در دل سیاهی پرت می‌شود ناگاه موجودی خارق‌العاده با بال های پهن سپید! منجی او شده و در آسمان به پرواز در می‌آیند... .

 

[رومان]

(پارت نُه)
چشم قهوه‌ای- از کجا آمده ای؟
هر چه سعی می‌کردم خونسردی‌ام را حفظ کنم انگار نمی‌شد کنترلم را از دست دادم و دستانم را به زمین کوبیدم و از جا برخاستم روبه روی چشم قهوه‌ای قوی هیکل ایستادم برایم هیچ اهمیتی نداشت که قدم تا شانه‌هایش می‌رسید با تمام جرأتی که در وجودم مانده بود در چشمان خشم‌گینش خیره شدم
- منو به مسخره گرفتین؟اینجا کجاست تأتره دوربین مخفیه چیه؟ یعنی چی که از کجا امدم، از اون سرِ دنیا خوب شد؟
یک دور به دور خود چرخیدم و باز روبه رویش قد علم کردم سعی کردم ضعفی که معده‌ام را زجر میداد و زانوانم را سست می‌کرد نادیده بگیرم
- اصلا من نمیدونم کجام از کجا امدم که افتادم اینجا شماها بگین اینجا کجاست تا زنگ بزنم یاسمن بیاد دنبالم.
بی توجه به نگاه متعجب اطرافیان خواستم دستم را به سمت جیب لباسم ببرم که متوجه شدم چه لباسی به تن دارم وا رفتم من هنوز با لباس راحتی بودم گوشیم هم نیست آخرین باری که یادم امد گذاشته بودمش روی بالشت و داشتم دنبال هدفون می‌گشتم.
خدایا این دیگه چه امتحانیه من رو انداختی وسطش
همینطور گیج به دور خود می‌گشتم که نگاهی سنگین تر از باقی نگاه ها بر روی خود احساس کردم سرم را بالا آوردم که نگاه دیدم با ابروهای بالا پریده و با بهت و تعجب نگاهم می‌کند یک لحظه خواستم بگویم (هوم چیه آدم ندیدی؟) اما با به یاد آوردن ریخت و قیافه‌ام حرفم را خوردم نگاه اون پایین‌تر آمد و روی پاهای سفید و پابرهنه‌ام نشست برای اینکه نگاهش را از من بگیرد گلویم را صاف کردم او نگاهش را گرفت و به زمین دوخت قدمی به سمتش برداشتم
- من که می‌دونم دارین مسخره‌ام می‌کنین می‌دونم مهناز همین دورو برا قایم شده
روبه مردم ادامه دادم:
- برین صداشون کنین بگین من خسته شدم دست از این بازی‌ها بردارن
صدام رفته رفته پایین تر میومد دستانم را لای موهایم کردم و عصبی به همشان ریختم چشم قهوه‌ای با تعجب نگاهم میکرد اما یک پیرمردی پشت سر او بود که به عصای بلندش تکیه زده بود و موشکافانه به من چشم دوخته بود بقیه مردم هم در گوش هم پچ پچ می‌کردند حدس اینکه حرفای در گوششان چیست آنچنان هم سخت نیست سر هم بعد از همه‌ی حرف‌هایشان به این نتیجه می‌رسیدند که دیوانه‌ام خسته از نگاه های پر معنی و نامفهوم با عجز و شانه‌های افتاده به سمت یکی از صخره‌ها رفتم.
دقایقی به اندازه‌ی ساعت های طاقت فرسا گذشتند و من هنوز هم سر در گم بودم و نمی‌توانستم ربط این مردم با طرز رفتار و لباس‌های عجیب را با خودم بفهمم به ذهنم خطور کرد که نکند مرده‌ باشم و اینجا هم بهشت باشد با توجه آب جاری و این مکان زیبا و رویایی اما در دل به خود خندیدم من که اونقدرا هم خوش شانس نیستم به همین راحتی دار دنیا را وداع بگویم.
یک جفت کفش مقابلم توقف کردند سرم را بالا آوردم که با چشم قهوه‌ای و دو تن سرباز روبه رویم ایستاده بود
چشم قهوه‌ای- همراه من بیا
- نمی‌آیم کجا میخواهی مرا ببری
چشم قهوه‌ای- نترس تورا نخواهم کشت با پای خود بیا وگرنه به زور متوسل می‌شوم
-من جایی نمیام تا وقتی تکلیفم مشخص نشود
قدمی دیگر به سمتم برداشت چشمانش ساعقه زدند و با خشم غرید:
- مرا بیش از این خشمگین مکن، همراهم بیا
اگر بگویم نترسیدم دروغ گفتم اما من از حرف و خواسته ام با لجبازی پا پس نکشیدم و از جایم تکان نخوردم شاید خدا بالاخره التماس‌هایم را شنید که، پیرمرد دستش را بر روی بازوی عضلانی و لخت چشم قهوه‌ای گذاشت و گفت:
- دیاکو!
شاخکام تیز شدند این اسم، اسم کیست که اینقدر برایم آشناست، ذهنم به قدری درگیر و کلافه بود که نمی‌توانستم بر روی این اسم تمرکز کنم اما بالاخره نام این برجِ زهرمار را دانستم.
آن مردی که ابتدا از من سوال می‌کرد جلوتر آمد و روبه چشم قهوه‌ای که فهمیدم اسمش دیاکو هست گفت:
- سرورم... .
دیاکو- آتروپات، منتظر بمانید
و بعد دیاکو همراه پیرمرد کمی از ما دور شدند و تنها همین آتروپات و دو سرباز دیگر کنارم ماندند و من به این فکر کردم که چقدر اسم های عجیبی دارند.
اطرافم را از نگاه گذراندم فکر کنم به دستور همین دیاکو بود که الان هیچ اثری از مردم نبود فقط بعضی از دور نگاه می‌کردند دقایق طولانی گذشت و تمام این مدت پیرمرد صحبت می‌کرد و دیاکو فقط گوش می‌داد و من کلافه فکرهایی که به ذهنم هجوم می‌آوردند را عقب می‌راندم.
بالاخره دست از صحبت و کلنجار رفتن برداشتند و اینبار پیرمرد جلوتر از دیاکو به سمتم قدم برداشت قبل از اینکه او چیزی بگوید من به سمتش رفتم و گفتم:
- من می‌خواهم تکلیفم مشخص شود تا الان هم بی‌خود منتظر ماندم یعنی چه این اوضاع یکباره بیاید بگویید وسط جزیره آدم خوارا افتاده‌ام
پیرمرد- آرام باش در اینجا قرار نیست کسی تو را بخورد
امدم دهنم را باز کنم که دستش جلو امد
پیرمرد- مگر نمی‌خواهی پاسخ سوالاتت را بدانی؟
سکوت کردم که ادامه داد:
- پس همراهم بیا
حتی فرصت نداد که اعتراض کنم و سلانه سلانه گام برداشت و از ما دور شد اما باید اعتراف کرد که با کلام و آرامش بیانش مرا رام کرد تا همراهش شوم

 

[رومان]

(پارت ده)
پیرمرد رفت و من دنبالش به راه افتادم از پشت سر صدای دیاکو را شنیدم که آتروپات را به نزد خود خواند همینطور که در کنار پیر مرد قدم می‌زدم به عقب سر برگرداندم نگاهم افسار گسیخته بر روی دیاکو نشست اما چشم و هواس او در جای دیگری روی برگرداندم و دیدم که فاصله من آن پیرمرد زیاد شده برای همین پا تند کردم تا به او برسم کم کم از آنجا دور شدیم پیرمرد که متوجه تاخیر من شد آرام قدم برداشت و به نوعی می‌خواست همراهش گام بردارم.
در کنار پیرمرد در یک جاده سنگلاخی قدم بر می‌داشتیم و از میان مردم رد می‌شدیم صداهای گفتگو، چکش، چرخ گاری و قیژ قیژ در با هم تلفیق شده بودند که همین باعث شد سرم را بالا بگیرم و به اطرافم توجه کنم به خانه‌هایشان نگاه انداختم خانه‌هایی که بعضی از آنها با چوب ساخته شده بودند همچون سایه‌بان و بعضی کاه وگلی، اما بیشتر آن‌ها چادری بودند از کنار مردم که رد می‌شدم با تعجب به من نگاه می‌کردند اما در عین حال برای پیرمرد به نشانه احترام سرخم می‌کردند از گفتگوی بین دو مردی که از کنارشان می‌گذشتیم متوجه این شدم که به زبانی به غیر از زبان فارسی صحبت می‌کنند! اما من چطور می‌توانستم زبان آنها را متوجه شوم برای لحظه‌ای هنگ کرده ایستادم من چطور متوجه این تناقض نشده بودم مگر می‌شود همچین چیزی؟ چطور تا این لحظه دقت نکرده بودم! من به چه زبانی با آنها حرف میزدم؟ با تعجب و دهانی باز به آن دو مردی که ایستاده بودند و به من نگاه می‌کردند خیره شدم مغزم مانند ویندوز خراب فقط ارور میداد و خطا میزد باز ضعف و سرگیجه‌ام شروع شد اما الان زمان مناسبی برای نشستن و استراحت کردن نبود من باید خیلی زود تکلیف خود را مشخص کنم.
واقعاً من اینجا چیکار می‌کنم به کدام کشور امدم که زبانشان را میفهمیدم اما در عین حال برایم نا آشنا بود اصلا من که به زبانی به غیر از فارسی تسلط نداشتم! مستأصل چنگی به موهایم زدم و محکم کشیدمشان، متوجه حضور پیرمرد در کنارم شدم.
پیرمرد- چه شده چرا باز ایستادید؟
سرم را کج کردم با تعجب به دهانش موقع صحبت کردن با چشمان گشاد شده نگاه کردم با تمام شدن جمله‌اش بغض کرده دستانم را به صورتم گرفتم تا برای لحظاتی هم شده چیزی نبینم بلکه این کابوس تمام شود اما واقعیت حتی در سیاهی پشت پلکانم هم رژه می‌زد بعد از لحظاتی دستانم را از صورتم برداشتم و رو به پیرمرد با زبانی که برایم نا آشنا و مبهم بود گفتم:
- می‌خواهم حقیقت را بدانم هرچه زودتر.
و به او اجازه سخن گفتن ندادم و جلوتر از او گام های بلندی برداشتم.
پس از گذشت از میان مردم و خانه ها به یک کلبه چوبی رسیدیم پیرمرد با دستش در را هل داد که با صدای قیژ ممتدی باز شد به سمتم سر چرخاند منظورش را متوجه شدم اما بین ماندن و وارد شدن مانده بودم می‌ترسیدم و نمی‌توانستم به همین سادگی و با یکی دو جمله به یک فرد اعتماد کنم
گویا از تردیدم در وارد شدن احساسم را فهمید که لبخند آرامش بخشی بر روی لب‌هایش نقش بست و جلوتر از من وارد شد در همین حین گفت:
-پیشتر نیز به تو گفتم که از من نهراس، ما اینجاییم که با هم سخن بگوییم باید مطالبی را برایت روشن سازم
اون که رفت داخل منم پشت سرش رفتم به در ورودی ی پله میخورد که باید پایین میرفتم متعجب یک نگاه سرتاسری به اتاق انداختم یک میز چوبی وسط اتاق بود که یک شمع بر روی اون روشن بود که باعث ایجاد نور کمی در اتاق شده بود با یک فرش دست بافت کوچک وسط اتاق و یک کتابخانه ای که در یک طرف دیوار درست کرده‌اند که تعداد زیادی تومار که بنظر می‌رسید از جنس پوست باشند در کتابخانه گذاشته بودند یک در چوبی که قفل بزرگی بهش خورده بود و درست روبه روی در ورودی و پشت به میز بود که توجه من را بیشتر جلب کرد در حال برسی اتاق بودم که از پشت سرم همینطور که پنجره چوبی را باز می‌کرد شروع به صحبت کرد:
- اینجا برای من مکانی برای آرامش و مطالعه است خانه دومی که در آن بیشتر از خانه‌ی خود روزگار می‌گذرانم.
- بله، اتاق زیبایی است، اما من برای دیدن اتاق به اینجا نیامدم من به دنبال یافتنِ پاسخ سوالاتم هستم.
پیرمرد برگشت و بدون حرف نگاه عمیقی به من انداخت و به سمت کتابخانه‌ رفت و بعد از جستجو توماری را برداشت پس از باز کردن آن باز نگاه گذرایی به من انداخت و پشت میز بازگشت و در کنار تنه‌ی درختی که فکر می‌کنم به عنوان صندلی استفاده می‌شد ایستاد تومار را باز کرد و روی میز قرار داد و سپس سخنش را اینگونه آغاز کرد:

 

[رومان]

(پارت یازده)
پیر‌مرد- از دوران کودکی به علم‌ودانش علاقه‌مند بودم و می‌دانستم که هرچه بیاموزم در مقابل جهانِ به این بزرگی بسیار اندک است، پس از سالها کسب علم این را به خوبی می‌دانم که بعضی چیزها فراتر از دانش و دانسته‌های ما است، بعضی که اعتقاد ندارند آن‌ها را افسانه می‌نامند اما من معتقدم که هرگز افسانه‌ای وجود ندارد و همه چیز بر پایه‌ی اساس و واقعیت ها بنا شده است از ازل تا ابد. و من امروز مدرکی برای اثبات این واقعیت یافتم و آن مدرک تو هستی!
سرم را کج کردم و تره مزاحمی از موهایم را پشت گوش زدم و با تر کردن لبهایم پرسیدم:
- میشه واضح تر توضیح بدید که من هم متوجه شوم
بدون درنگ و در حالی که نگاه نافذش را برای لحظه‌ای از چشمانم نمی‌گرفت ادامه داد:
- سالها پیش از استادم شنیدم که می‌گفت یک افسانه باستانی هست که میگوید هر۱۰۰سال یا یک قرن یک شخص حال چه مرد باشد یا چه زن از دنیایی دیگر وارد دنیای ما می‌شود من سالهاست که در حال مطالعه و جمع آوری اطلاعات در این باره بودم و می‌شود گفت، سالهاست که منتظر ورود تو به سرزمینمان بودم!
ناباور سرم رو به دو طرف تکان دادم
- شما دارید با من شوخی می‌کنید مگر نه؟
با تکان دادن سرش و پاسخ منفی که داد خنده عصبی کردم و داد زدم:
- یعنی چی؟ من نمی‌فهمم این حرف هارو همین الان باید برگردم به دنیای خودم
عصبی طول و عرض اتاق را قدم می‌زدم و داد و بیداد می‌کردم
- شما دارید سر به سرم میزارید؟ من همین الان می‌خوام برگردم بسه این مسخره بازی‌ها، یعنی چی که منتظرم بودید من نمی‌خوام اینجا باشم، اصلاً اینجا کجاست که یک نفر پیدا نمی‌شه یک حرف درست بهم بزنه
در همین حین راهم را به سمت در برای خروج کج کردم که ناگاه صدای کوبیده شدن عصای پیرمرد بر روی زمین من را از برداشتن قدم بعدی بازداشت صدای عصا به قدری محکم و کر کننده بود که از ترس به خود لرزیدم، با تن صدای بالایی گفت:
- بس کن، این سرنوشت توست و در تقدیر تو نوشته شده‌ است تو نه توان تغییر آن را داری نه دیگر اکنون می‌توانی به سرزمین و دنیای خود باز گردی
به سمتش برگشتم در آن لحظه دنیا دور سرم می‌چرخید، با بِهت گفتم:
- چی؟!
پیرمرد- اکنون دیگر نمی‌توانی به جایی که از آن امدی بازگردی... .
چشمانم سیاهی رفتند تلو خوردم و دستم را به چیزی که در نزدیکی ام بود زدم بلکه مانع از افتادم شوم احساس کردم که اتاق دور سرم در گردش است دیگر صدایش را واضح نمی‌شنیدم، متوجه نمی‌شدم که چه می‌گوید در حالت گیج و گُنگی بودم دستانم را به سرم گرفتم چشم‌هایم را چند بار باز و بسته کردم تا از آن حالت گیجی خارج شوم اما گویا فایده‌ای نداشت ناگاه چشم‌هایم بسته شدند و وارد عالم بی‌خبری شدم... ‌.

 

[رومان]

(پارت دوازده)
صدای گفتگو می‌شنیدم؛ ولی صدا خیلی دور بود نمی‌دانم چقدر گذشت که کم کم به خود امدم و توانستم اعضای بدنم را تکان دهم پلک‌هایم تکان خوردند سعی کردم چشم‌هایم را باز کنم اما همین اندک سعی که کردم و چشمانم را نیمه باز کردم در وحشتناکی در سرم پیچید همه جا را تار و مبهم می‌دیدم صدای ناله‌ای از ته حنجره‌ام بیرون آمد که خودم هم به زور شنیدم که در همان لحظه صدای یک زنی را در کنارم شنیدم
زن- بیدار شدی دخترم
و بعد دستی که به سر و موهایم کشیده شد با لذت چشم‌های نیمه بازم را دوباره بستم تمام عمر در آرزوی این لحظه گذراندم که با مهر‌ و محبت مادر از خواب ناز بیدار شوم اما هیچوقت این آرزویم برآورده نشد و گمان می‌کردم که داغ این آرزو همیشه بر دلم می‌ماند اما الان با شنیدن این صدای گرم و مهربان سر دردم را هم فراموش کردم.
دلم نمی‌خواست چشم‌هایم را باز کنم و واقعیت تلخ زندگی مانند پتک بر سرم آوار شود.
زن- چشمانت را باز کن دخترم
با جمله بعدی مجبور شدم چشم‌هایم را باز کنم و اشک سمجی که از گوشه چشمم سرازیر شده بود را با پشت دست پاک کنم سرم را به سمتش چرخاندم یک زن میان سال با صورتی دلنشین و مهربان داشت
خودم را از بالشتی که پشتم بود بالا کشیدم و اولین سوالی که به ذهنم امد را بر زبان جاری کردم گویا قرار بود در اینجا من سر در گم فقط سوال بپرسم از اطرافیان
- اینجا کجاست؟
در همین حین سرم از درد تیر کشید برای جلوگیری از سر درد، سرم را بین دوتا دستانم گرفتم و آه کشیدم
زن- این را بخور تسکینی برای درد است
بعد یک پیاله‌ای را جلویم گرفت ملحفه را کنار زدم
- نمی‌خوام من باید برم اون پیرمرده، پیر دانا کجاست؟ باید ازش سوال هایی را بپرسم من نمی‌توانم اینجا بمانم
در حال برخاستن از جایم بودم که دستش را روی دستم گذاشت برگشتم به سمتش
زن- آرام باش اکنون زمانش نرسیده او به موقع خود به دیدارت خواهد آمد جناب فرَاُرتیس نیز مایل است با تو سخن بگوید اما اکنون نه اول باید حال تو بهبود یابد سپس.
-فرَاُرتیس!
با وقار خندید و گفت:
- همان پیرمرد.
خجالت کشیده و با اکراه بر سر جایم بازگشتم
- اما من خوبم
پیاله را جلوی صورتم قرار داد
زن- این را بنوش تا بهتر شوی
پیاله را از دستش گرفتم یکم ازش رو مزه کردم که مزه‌اش وحشتناک بود با انزجار دستم را پس کشیدم و همان اندک جرعه‌ای که در دهانم بود را به زور قورت دادم و با پشت دست دهانم را تمیز کردم رو بهش با حالت چندشی گفتم:
- این چه بود؟
با طمأنینه گفت:
- مزه تلخی دارد نامش باذیان است، از سه گیاهِ رازیانه، بادیان و اَنیسون درست کرده‌ام که بسیار برای دردِ سر اثربخش است
سپاسگزاری کردم و ظرف را روی زمین گذاشتم
زن- باید حداقل چند جرعه دیگر از آن بنوشی تا دردت تسکین یابد.
نمی‌خواستم مزه‌ی زهر مانند این دارو رو به روش بیارم برای همین گفتم:
- من خوبم میل ندارم، فقط لطفاً به جناب فرَاُرتیس بگویید که من باید هرچه زودتر ایشان را ببینم... .

 

[رومان]

(پارت سیزده)
دو ساعتی میشد که در اتاق چادری تنها بودم شب شده بود و من سرم از این همه سوالی که توش بود به مرز انفجار می‌رفت برایم غذا و یک دست لباس آوردند اما چیزی از گلویم پایین نمی‌رفت، طول و عرض اتاق را قدم می‌زدم به همه چیز فکر کردم همش از خود می‌پرسیدم کجا خطا کردم که باید چنین اتفاقاتی را تجربه کنم بالاخره بر ترسم قلبه کردم و تصمیم گرفتم که من خودم به دنبالش بروم لباس هایم را عوض کردم یک دست لباس سفید با یک رو پوش بلندی که به رنگ قرمز بود به تن کردم کامل اندازه‌ام شد ولی چون تا حالا لباس بلند نپوشیده بودم راحت نبودم باهاش شانه چوبی هم همراه لباس بود آن را برداشتم و موهایم را شانه زدم... .
دمپایی، یا یک نوع کفش که از جنس چرم بود را پا کردم نزدیک خروجی اتاق شدم نفسم را محکم فرو دادم دامن بلند لباسم را چنگ زدم پرده چادر را کنار زدم هوا تاریک شده بود به محض خروجم مردی جلویم ایستاد و سرباز دیگری هم در آن طرف چادر بود
سرباز- جایی میخواهید بروید
جوابی بهش ندادم و قدمی به سمت دیگه برداشتم که اون یکی سرباز مانعم شد
- چه می‌کنید شما حق ندارید من را اینجا نگاه دارید
سرباز- شما نمی‌توانید از اینجا خارج شوید
- من می‌خواهم که به دیدار جناب فرَاُرتیس بروم
سرباز- خیر بانو هرگز نمی‌شود لطفاً به درون اتاق خود بازگردید تا دستور برسد
زن- چه شده؟
برگشتم سمتش همان بانوی مهربان بود که از چادر کناری خارج شد اما اکنون در صورتش نشانی از مهر و محبت دو ساعت پیش خبری نبود فهمیدم که کارم ساخته‌است و دیگر نمیتوانم به نزد پیرمرد بروم
سرباز احترام گذاشت و گفت:
- بانوی من ایشان قصد داشتند از اتاق خارج شوند و به دیدار جناب فرَاُرتیس بروند که مانع شدم
نگاهش خیره به من بود طرف صحبتش سرباز در زیر نگاه او تاب نیاوردم و سرم را پایین انداختم لحظاتی گذشت تا آن بانو به حرف امد
بانو- بگذار برود
سرم را ناباورانه بالا آوردم چشمانم از تعجب گرد شده بودند لبخندی از بابت رو افتادن سکه‌ی شانسم زدم چرا که هیچ گمان نمی‌کردم آن بانو به این زودی اجازه بدهد بروم اما همیشه همه‌ چیز بر عکس تصوراتم پیش می‌رفت
بانو- ایشان را تا آنجا همراهی کنید.
سربازان احترام گذاشتند و من در حالی که از کنارش رد می‌شدم ایستادم و از او تشکر کردم و بانو با باز و بسته کردن چشم‌هایش تایید کرد و من از کنارش گذشتم از سر تا پای این بانو اصالت و وقار مشخص بود و من از اینکه اینطوری سهل نگاری می‌کردم خود را سرزنش می‌کردم اما فعلاً زمان مناسبی برای اینها نبود چرا که باید زودتر تکلیف خود را مشخص می‌کردم.
آن افراد یکی جلوتر از من و دیگری پشت سرم با مشعل هایی به دست راه افتادند اما از نظر من هیچ نیازی به آن‌ها نبود چرا که نور ماه
به زیبایی بر روی زمین می‌تابید و همه‌جا را روشن می‌کرد دقایقی نگذشت که به آن کلبه رسیدیم کلبه‌ای که از بقیه‌ی چادرها و خانه‌ها جدا بود شاید برای همین جناب فرَٱرتیس گفته بود که: من اینجا آرامش می‌یابم، به گمانم منظورش به همین دوری از آدما‌ها است.
نزدیک شدیم صدای گفتگو می‌آمد گوش تیز کردم یکی از سربازها قدمی برداشت تا به جناب فرَاُرتیس خبر دهد که مانع از حرکتش شدم و خود قدمی جلوتر از او برداشتم نزدیک در شدم صداهای بحث و گفتگو بیشتر شد و من حالا بهتر می‌توانستم صدایشان را بشنوم آن صدای بم و آشنا حال بهتر و واضح تر به گوش می‌رسید
فرَاُرتیس- تو نمی‌توانی اینگونه با او برخورد کنی این سرنوشت اوست
دیاکو- اما شما که امروز دیدید مردم و بیشتر از همه روأسا چه کردند
فرَاُرتیس- دیاکو
دیاکو- پدر آن دختر نمی‌تواند اینجا بماند روأسا حتی با سخنان شما هم قانع نشدند، او باید برود به هرکجا که می‌خواهد اما اینجا نماند فقط اینگونه می‌توانیم او را یاری کنیم.
دستم را بر دهانم گذاشتم باورم نمی‌شد این حرف‌ها راجع‌به من بودن!
فرَاُرتیس- با گریختن چگونه می‌خواهیم یاری‌اش دهیم در حالی که در این جهان جا و مکانی ندارد ما نسبت به او پاسخگو هستیم
دیاکو- اما من اتفاقاتی که ممکن است فردا بیفتد را هرگز پایندانی(معادل پارسی ضمانت) نخواهم کرد. روأسای قبایل نیز با دلیل شما قانع نشدند می‌گویند که وجود او برایمان شوم خواهد بود حتی اگر واقعاً از آینده آمده باشد
فرَاُرتیس- اما تعداد بیشماری از مردم قانع شده‌اند، تو باید برای او کاری انجام دهی
صدای قدم زدن امد انگار که یکی از آنها کلافه بود و من حدس میزدم آن شخص دیاکو باشد.
دیاکو- یک راه هست، اما پدر فراموش نکنید که من فقط در جایگاه یک قاضی هستم و در صورتی می‌توانم او را یاری برسانم که بتواند ثابت کند که از دروازه زمان به اینجا آمده است در غیر این صورت همه‌ی چیز از عهده من خارج خواهد بود، چون اکنون قدرت مطلق در دستان روأسا است.
دیگه نمی‌تونستم بایستم پاهایم تحمل وزن بدنم را نداشتند اما الان من نباید ساکت بمانم زمانش نیست.
در را با یک ضرب باز کردم جناب فرَٱرتیس پیش کتاب خانه ایستاده بود و دیاکو رو به رویش که با صدای در هردو به سمتم سربرگرداندند با تعجب و بهت به من خیره شدند تا اینکه جناب فرَاُرتیس به خود آمد
فرَاُرتیس- آتوسا بانو
قدمی جلو رفتم
-من همه چیز را شنیدم... .

 

[رومان]

(پارت چهارده)
بعد از خارج شدن از اتاق پاهایم مرا به سمت چشمه‌ روانه کردند تصویر ماه بر روی آب چشمه هارمونی زیبایی ایجاد کرده بود خیره‌ی این منظره زیبا بودم که دستم را به قفسه‌ی سینه‌ام گرفتم
من چم شد یهو؟ حالتی بی سابقه بود
ذهنم به ساعتی پیش و سخنان جناب فرَٱرتیس کشیده شد.
«فلش بک»
قدمی به سمتش برداشتم و گفتم:
- چه گفتید درست شنیدم آیا؟
جناب فرَٱرتیس به عصایش تکیه داد و اینبار هم با آرامش ذاتیش گفت:
- همانطور که گفتم تو بعد از یک ماه و هنگامی که ماه به شب چهارده برسد در همان شب دروازه زمان دوباره باز شده و تو می‌توانی به سرزمین خیش باز گردی
دست‌هایم را با لبخند پت و پهنی به هم کوبیدم اینبار باورم شد که توهم نبود و گوش هایم درست شنیده‌اند از شادی در پوست خود نمی‌گنجیدم پس از اتفاقات ناخوشایندی که امروز برایم رخ دادند این خبر مسرت بخش بسیار برایم ارزشمند بود در آن هنگام سنگینی نگاهی توجهم را به آن سمت جلب کرد رو برگرداندم و چشمانم با یک جفت تیله‌ی قهوه‌ای تلاقی کردند دیاکو دستانش را به سینه زده و مرا زیر نظر گرفته بود
یعنی من فردا در برابر این مرد در دادگاه بازجویی می‌شوم؟ وای داداگاه!
با این فکر ع×ر×ق سردی از پشتم سُر خورد و تَنم را به لرزه واداشت نگاهم را از او گرفتم تا بیشتر از این به سِره درونم پی نبرد؛ اما گمان نمی‌کنم که چیزی از زیر نگاه تیزه او پنهان بماند
- پس چرا این را زودتر به من نگفتید؟
جناب فرَٱرتیس نگاه سرزنش بارش را به من دوخت
- مگر امان دادی که بگویم؟ تو خواستی که فوراً بازگردی و من فقط به تو گفتم که اکنون نمی‌شود اما گویا تو این را به گونه دیگری تعبیر کردی
خنده‌ام گرفت این پیرمرد از دست من چه‌ها کشیده که لحنش اینطور دلخور است
- بابت رفتارم از شما پوزش می‌خواهم جناب فرَٱرتیس
لبخندی زد که از پشت ریش سپید مجعدی و بلندش سخت می‌شد آن را تشخیص داد
- نیازی به پوزش خواستن نیست آن رفتار تو کاملاً طبیعی بود شاید اگر کس دیگری به جای تو بود رفتار بدتری می‌کرد
با به یاد آوردن امروز و اتفاقات نحسش سر خورده شدم راه تنفسم به یک باره بسته شد سرم را بالا بردم اما فایده‌ای نداشت ریه‌های مچاله‌ شده‌ام هوا می‌طلبیدند قصد خروج کردم اما قبل از آن سوالی که در ذهنم بود را باید می‌پرسیدم
- آیا.
گلویم گرفت نفس عمیقی کشیدم و چشمانی که موشکافانه نگاهم می‌کردند را منتظر نگذاشتم صدایم را صاف کردم
- آیا، از طریقی می‌شود به دوستان و خانواده‌ام گفت که کجا هستم تا در پی‌ام نباشند.
فرَاُرتیس- خیر، آنان اکنون در خواب به سر می‌برند یک ماه زمانِ ما، برای آنان تنها یک شبانه روز است
چشمانم گرد شدند
- یعنی؟
فرَاُرتیس- تا زمانی که یک ماه سر آید و تو بازگردی آنان متوجه غیابت نخواهند شد... .
صدایی از پشت سرم شنیدم رشته‌ی افکارم از هم گسیخت برگشتم و نگاه انداختم اما در آن دشت پهناور به دلیل وجود درختان و سایه‌ی آنها نمی‌توانستم چیزی ببینم گمان کردم که توهم زده‌ام سرم را برگرداندم از درگرگونی افکارم دستانم را در موهایم فرو کردم
امشب بهانه گیر شده‌ام می‌خواهم تمام بهانه‌هایی که تا به امروز از خدا نگرفته‌ام را یکجا بگیرم مگر من از زندگی چه می‌خواهم جز یک دلِ خوش و آرامش اما این خواسته‌ی زیادی است از دنیایی که شادی‌اش لحظه‌ای و غمش بی پایان است، این دو اینقدر سخت به دست می‌آیند که آدمی باید تمام عمرش را خرج به دست آوردنشان کند، و در آخر هم پس از مرگش بگویند ناکام از این دنیا رفت!
نسیم ملایمی شروع به وزیدن کرد و موهای بازم رو به بازی گرفت لبخند به لبم امد، اشکی که از گونه‌ام سُر خورد رو پاک کردم و زمزمه کردم: کاش این سکوتِ تلخت را می‌شکستی و دمی با بنده‌ات سخن می‌گفتی.
- با که اینگونه سخن می‌گویی؟

 

[رومان]

(پارت پانزده)
جا خورده به سمت مبدا صدا برگشتم که دیاکو را ایستاده دیدم متوجه حضورش در کنارم نشده بودم از جا برخاستم رویم را به طرف دیگری کردم و اشک‌هایم را به سرعت پاک کردم، دستی به صورت و بینیم کشیدم و بعد به سمتش درحالی که نگاهم پایین بود برگشتم به صخره اشاره کرد
دیاکو- بنشینید
و خودش هم بر روی صخره‌ای که کمی آن‌طرف‌تر بود با فاصله نشست
- عذر می‌خواهم متوجه حضورتان نشدم
دیاکو- نیازی به عذرخواهی نیست، هنگامی که از کلبه‌ی پدر بیرون رفتید احساس کردم حالتان خوب نیست؟
نگاهم را به آب جاری دوختم
- خوبم، فقط کمی به هوا برای تنفس نیاز داشتم
دیاکو- گویا سخنان امروز من شما را رنجانده‌اند!
از اینکه این رو متوجه شده بود متعجب شدم این ناراحتی بود که من حتی نمی‌توانستم برای خود بازگو یا به عبارتی اعتراف کنم
وقتی سکوتم را دید ادامه داد: قصد رنجاندن شما را نداشتم اگر چیزی هم گفتم صرفاً جهت محافظت از شما و احترام به گفته‌های پدرم بود
- من از شما دلگیر نیستم شما به عنوان یک قاضی حق داشتید که چنین سخنانی بگویید، دلگیریه من از سرنوشت خود است
دیاکو- فردا را می‌خواهید چه کنید
- راستش را بگویم، نمی‌دانم!
دیاکو- می‌توانید که مدرکی برای اثبات به روأسا و مردم نشان دهید؟
- که من را باور کنند؟
نگاه پر صلابتش را به من دوخت
دیاکو- آری اینگونه بی‌گناه شناخته می‌شوید
- مگر شما من را باور کردید؟
نگاهش عمیق شد و بعد بدون حرف آن را بر گرفت
اما چشمان من ثابت ماندند
- وقتی قاضی دادگاه هنوز من را باور نکرده است. در حالی که از سپیده دم تا به الان شاهد رفتارها صحبت‌ و سخنان من بوده‌اید و از نزدیک دیدید که من چقدر با شما متفاوتم، من هیچ وقت نخواستم و به اراده‌ی خودم نبود که پا به سرزمینی که هیچ شناختی از آن ندارم بگذارم
دیاکو- پدر شما و دنیای آتیان را باور دارند
پوزخند صدا داری زدم
- شما چه؟ به عنوان یک قاضی نه به عنوان یک انسان عادی من را باور کردید؟ اگر من فردا نتوانم خود را ثابت کنم باید به دار مجازات آویخته شوم این عدالت است؟
از جا برخاست کلامش را غران بر زبان راند
دیاکو- برای همین می‌خواستم که از اینجا بروید. اگر به دیار دیگری بروید دیگر تهدیدی از جانب مردم و روأسا بر شما نخواهد بود، من امانتان دادم بروید چون نمی‌خواهم که در دادگاهم مرتکب بی عدالتی شوم، چرا که از بی عدالتی بیزارم و هرگز مرتکب چنین کاری نشده‌ام
- اما من می‌مانم می‌خواهم که در برابر تقدیرم بایستم و بجنگم نمی‌خواهم که هنوز به میدان نرسیده تسلیم شوم و پا به فرار بگذارم
دیاکو- ممکن است که این تصمیم به زیانتان پایان یابد
- من دیگر تصمیم خود را گرفته‌ام
دیاکو- من می‌خواستم که کلام آخرم را به شما برسانم زین پس شما با خواسته خود پا در راه خواهید گذاشت و شاید هی
رفته رفته و ناخواسته صداهامون بالا گرفته بود و متوجهش نشده بودیم تا اینکه سکوت بر قرار شد دیاکو دستش را به پیشانی‌اش گرفت با اخم‌های در هم به آب خیره شد اینبار نتوانستم چشم‌هایم را ازش بردارم و بهش خیره ماندم به نیم رخش چشم‌ها و ابروهایش ریش نسبتاً کوتاه و بینیِ متانسب با فرم صورتش نمی‌توانستم نگاه ازش بر گیرم تا اینکه متوجه سنگینی نگاهم شد که صورتش رو برگرداند لحظه‌ای چشم‌هایمان با هم تلاقی کردند و من از شرم رو گرفتم و مشغول بازی با انگشتانم شدم سوالی که در ذهنم بود را به زبان آوردم

 

[رومان]

(پارت شانزده)
- میخواهم بدانم که در کدام سرزمین هستم به گمانم که این حق من است که بدانم به کجا آمده‌ام
با مکث طولانیی پاسخم را اینگونه داد: گمان می‌کردم که میدانید‌.
- خیر فرصتی پیش نیامد که از کسی جویا شوم
بلند شد و ایستاد پشتش رو به من کرد و به دور دست‌ها جایی در میان تاریکی خیره شد از هیبتش قلبم به لرزه در امد باید اغرار می‌کردم که شبیه اساطیر و شخصیت‌هایی است که در داستان‌ها به عنوان دلاور از رشادتشان یاد می‌شود با به حرف امدن و شروع صحبتش سراپا گوش شدم
+ ما در چند سده گذشته به این فلات مهاجرت کرده‌ایم ما را سه گروه که هرکدام در مناطقی مستقر هستند تشکیل می‌هند پارت‌ها، پارس‌ها، و مادها! ما دسته‌ی سوم یعنی ماد‌ها هستیم و در این سرزمین، سرزمینِ مادای زندگی می‌کنیم... .
درسته که از تاریخ چیز زیادی نمی‌دونستم اما تاریخ نیاکانم را خوب بلدم و با به زبان اوردن اسم این سه گروه ناخوداگاه و ناباور از جا برخاستم که ادامه داد: ما قوم ماد دارای شش خاندان که نام آنها به ترتیب بوسیان، سِتروخاتیان، بودیان، آریزانتیان، پارتاکانیان و مُغ‌ها که روسأی قبایل هرکدام ریاست این دودمان‌ها را به عهده دارند، و من دیاکو این شش خاندان را با هم متحد ساختم و قصد برپایی حکومتی بی مانند و قدرتمند را دارم تا در برابر دشمنان و جور و ستم بایستم
ناباور از پشت سر بهش خیره بودم باورم نمیشد که تو ایران باشم اونم دوران باستان! چشم ازش برداشتم و به زمین خیره شدم لحظاتی گذشت تا همه‌ی این‌ها را در ذهنم چیدم اما هنوز نمی‌تونستم باورشون کنم حرفی که از ذهنم خطور کرد را ناخواسته به زبان آوردم: دیاکو! اِین، این امکان ندارد.
دیاکو سرش رو برگردوند و وقتی متوجه شد پشت سرش ایستادم کامل برگشت سمتم
+ چه چیزی امکان ندارد
سرم را در دستانم گرفتم پاهایم سست شدند و روی صخره نشستم
+ چه شد گویا حالتان خوب نیست
به دیاکو که کنارم زانو شکسته نشسته بود نگاه کردم از اول تک تک اجزای صورتش رو برسی کردم به فرم لباسش و پوست ببری که روی شونه‌هاش بود دقت کردم چشم‌هام رو چند بار، باز و بسته کردم و بعد دوباره از جا برخاستم و درحالی که دور خودم می‌چرخیدم گفتم: خدایا من دارم چی رو تجربه می‌کنم، باورم نمی‌شه، باورم نمی‌شه
+ چه چیزی اینگونه ذهن شما را به هم ریخت؟
ایستادم و رو بهش گفتم: ایران، اینکه اینجا ایران باشد و من نتوانم به نزد دوستان و سرِ زندگیه خودم باز گردم
بلافاصله با تعجب پرسید: ایران؟
لبهام رو با زبانم تر کردم به شدت تشنه‌ام شده بود
- بله ایران، البته شما الان باید بهش بگید هِگمتانه، اره هگمتانه
قدمی جلو امد و حالا فاصله‌ی چندانی بینمان نمانده‌ بود به خودم که امدم از صورت متعجب و گره بین ابروهای دیاکو جا خورد و خودم را عقب کشیدم
+ چه گفتید؟
آب دهانم را با ترس قورت دادم و گفتم: چی را چه گفتم!
+ گفتید هگمتانه، درست شنیدم آیا؟
- مگر اشتباه گفتم؟
با تن صدای رسایی گفت: شما این را از کجا میدانید؟
- سرزمین مادها به این نام و پادشاهی شما معروف است.
دستش را بر سرش برد در موهای پر پروپشتش فرو کرد
+ باور کردنی نیست، من هنوز این نام را به هیچ کسی نگفته‌ام گمان می‌کردم تنها من میدانم اما تو اکنون آن را جلوی من بر زبان آوردی؟
حالا من قدمی به سمتش برداشتم
- مثل اینکه شما فراموش کردید که من از آینده آمدم
+ فراموش نه.
نگاهش را در نگاهم آمیخت و ادامه داد: اما اکنون باورم شد!
این سخنش ناخودآگاه لبخند را بر لبم نشاند... .

 

[رومان]

(پارت هفده)
از کنار آن چشمه حرکت کردیم در طول راه هر دو سکوت پیشه کرده بودیم تا بلکه افکارمان سرو سامان یابند نزدیک خانه آن بانو شدیم دیاکو مشعل را در دستش جابجا کرد انگار می‌خواست از نور آن برای بهتر دیدن سوژه‌ی مورد نظرش استفاده کند وقتی رد نگاهش را گرفتم به دختر بچه‌ای که کنار چادر ایستاده بود‌ و موی گیسویش را در دست می‌پیچاند وقتی نزدیکش شدیم متوجه ما شد و با ذوق به سمت دیاکو دوید دیاکو به زانو در آمد و او را در آغوش کشید کمی بعد بالاخره آن دختر بچه رضایت داد و از آغوش دیاکو دل کند هنگامی که دیاکو پاهای او را روی زمین می‌گذاشت متوجه زیبایی این دختر بچه شدم و در همان نگاه اول به دلم نشست
دیاکو با لحن سرزنش گرانه‌ای گفت: چرا باز خارج از اتاق مانده‌ای؟
+ به انتظار تو نشسته بودم تا بیایی.
دیاکو+ پس مادر کجاست؟ نکند باز او را خواباندی و فرصت را غنیمت شمردی
دختر بچه که حالا از حرف‌های دیاکو سرشو پایین انداخته بود با صدایی که به زور شنیده می‌شد گفت: من به انتظار تو می‌نشینم، روز‌ها که نمی‌توانم تو را ببینم شب ها هم نمی‌شود پس من کی تو را ببینم، اصلاً تو شمردی که چند روز شده که به دیدار من نیامده‌ای؟!
دیاکو+ می‌دانم پوزش می‌خواهم اما تو هم باید به سخنانم گوش دهی نباید تا این موقع بیرون بمانی اگر حیوان وحشی تو را تنها بیابد چه؟ میدانی که اینگونه(ادای موجود وحشی که صدای عجیب غریبی داشت را در آورد و به آن دختر بچه چنگ انداخت) تو را میدرد
به دختر بچه که از خنده ریسه رفته بود نگاه کردم و متوجه چال گونه‌اش که دقیقاً شبیه چال لپ من بود شدم، وقتی جمله بعدیش رو بر زبان اورد دلم واسش ضعف رفت: تو که نمی‌گذاری او مرا بخورد مگر نه؟
دیاکو+ نمی‌گذارم اما تو هم باید مراقب خود باشی
دیاکو دستی بر گونه و پیشانی‌اش کشید و ادامه داد: ببین هنوز هم تبت فروکش نکرده است دمنوش‌هایت را نمی‌نوشی؟
دختر بچه سرش رو پایین انداخت
-او را سرزنش نکنید، تنها گناهش این است که منتظر دیدار شما می‌ماند
دیاکو که انگار تازه یادش افتاد من هم هستم از جا برخاست و بدون کوچکترین نگاهی در حالی که چشمش به در چادر و آن دو سرباز که حالا سر خم کرده بودند اشاره کرد و به من گفت: شما می‌توانید به درون اتاق بروید

 

[رومان]

(پارت هجده)
سرم رو تکون دادم اما دختر بچه که انگار تازه متوجه حضور من شده بود با لبخند روبه روم ایستاد و گفت: درود آتوسا بانو
و خم شد و ادای احترام کرد
جلوش زانو زدم و گفتم: تو مرا می‌شناسی؟ اما من تو را نمی‌شناسمت فرشته‌ی کوچک، نامت چیست؟
+ آرنیکا هستم بانو، من شما را هنگامی که در خواب بودید دیدم مادر بزرگ درباره‌ی شما به من گفته است
به روش لبخند زدم
- نامت همانند چهره‌ات زیباست
و آرنیکا که گویا پاسخم را پیشتر آماده کرده بود همان دم گفت: به زیبایی و دلنشینی چهره‌ی شما نمی‌رسد بانو
احساس کردم صورتم از خجالت داغ شد آن هم زیر نگاه دیاکو دستی به سر و روی آرنیکا کشیدم و از جا برخاستم
دیاکو+ آرنیکا دیر وقت است به درون چادر بازگرد من بعداً به دیدارت خواهم امد
آرنیکا+ فردا؟.
دیاکو از حاضر جوابی آرنیکا خندید و من برای اولین بار صورت خندان این مرد جدی را دیدم و ناخودآگاه از خنده‌ی اون من هم لبخند زدم مگر می‌شد مردی با این روحیه‌ و قدرت که اطرافیان این همه از او حساب می‌برند و جلویش خم و راست می‌شوند قلبی به این مهربانی و بزرگی داشته باشدو آن را از دیگران پنهان و دریغ بدارد، اگر من خنده‌اش را از نزدیک نمی‌دیدم، هرگز باورم نمی‌شد که این مرد لبخند زدن را هم بلد باشد.
دیاکو+ باشد فردا زودتر می‌آیم
آرنیکا+ قول میدهی
دیاکو+ تا به حال دیده‌ای زیر حرفم زده باشم
آرنیکا لبخند مهربانی به روی دیاکو زد شاید تنها کسی که حال آرنیکا رو می‌فهمید من باشم با نگاه کردن بهش و چشم انتظار نشسته بودنش یاد کودکیم و اتفاقات تلخش می‌افتم.
دیاکو ب×و×س×ه‌ای بر پیشانی‌اش کاشت و تا وارد شدنش به چادر با چشم بدرقه‌اش کرد
- اینجا خانه‌ی شماست؟
+ آری.
- و آن بانو باید...
نگذاشت جمله‌ام رو تموم کنم و گفت: مادرم است
سرم رو تکون دادم و دامن لباسم رو در دست گرفتم قدمی برداشتم اما برای زدن حرفی که در ذهنم بود دوباره برگشتم سمتش و گفتم: چرا دیر به دیر به دیدار دخترتان می‌آیید؟
نگاهش را در نگاهم چرخاند و گفت: دخترم نیست،
متعجب یک ابرویم بالا پرید شاید عجیب باشد اما انگار ته دلم از شنیدن این پاسخ شاد شدم اما دلیل این شادی چه بود، چرا باید از اینکه آرنیکا دختر دیاکو نیست شاد شوم! دیاکو ادامه داد: خواهر زاده‌ام است.
اما این شادی طول نکشید و با دیدن غمی بزرگ بعد از پایان جمله‌ دیاکو که در چشمانش مشهود بود مرا به فکر فرو برد همین باعث شد از ادامه دادن بحث دست بکشم، راهم را گرفتم و وارد چادر شدم اما فکرم هنوز درگیر دیاکو مانده بود او با گرفتن نگاهش سعی بر پنهان کردن چه چیزی داشت‌... .