. . .

متروکه رمان سایه‌های سفید و سیاه | فاطمه جوادزاده

تالار تایپ رمان
وضعیت
موضوع بسته شده است و نمی‌توان پاسخ جدیدی فرستاد.
رده سنی
  1. جوانان
  2. بزرگسالان
ژانر اثر
  1. عاشقانه
  2. ترسناک
  3. پلیسی
  4. دلهره‌‌آور(هیجانی)
  5. جنایی
نام رمان :
سایه‌های سفید و سیاه
نویسنده :
فاطمه جوادزاده
ژانر رمان :
پلیسی ، معمایی ، عاشقانه
ناضر :
@Laluosh

تاریخ شروع :
٣٠-٣-١٤٠١
خلاصه :
داستان درباره‌ی دختری به نام پرستو پاکدل است، او که دختر خون‌گرم و شوخ‌طبعی بود. زندگی‌اش به کل عوض شده و اتفاقات تلخی برای او می افتد.
مقدمه :

نام من را پرستوی مرگ گذاشته‌اند هر جا که
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 8 users

Romanik Bot

رمانیک بات
کاربر VIP
شناسه کاربر
235
تاریخ ثبت‌نام
2020-12-27
آخرین بازدید
موضوعات
53
نوشته‌ها
851
پسندها
7,283
امتیازها
218
محل سکونت
romanik.ir
وب سایت
romanik.ir

  • #2
2_ilm8.png


نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی و سپاس از انتخاب انجمن رمانیک را برای انتشار رمان خود؛
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ رمان

اگر سوالی دارید میتوانید بعد از خواندن قوانین زیر سوالتون رو مطرح کنید.
قوانین پرسش سوال ها

قبل از درخواست جلد، قوانین زیر را مطالعه کنید.
قوانین درخواست جلد

برای درخواست نقد، با توجه به قوانین در تاپیک زیر اعلام آمادگی کنید.
درخواست منتقد برای رمان

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد

بعد از اتمام رصد، میتوانید درخواست ویراستار دهید.
درخواست ویراستار

جهت درخواست صوتی شدن آثار خود می‌‌توانید در تالار مربوطه، درخواست دهید.
درخواست صوتی شدن رمان

و پس از پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید.
تاپیک اعلام پایان رمان

|کادر مدیریت رمانیک|
 
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 6 users

Carmen Sandiego

رمانیکی خلاق
رمانیکی
شناسه کاربر
2320
تاریخ ثبت‌نام
2022-05-26
آخرین بازدید
موضوعات
9
نوشته‌ها
219
راه‌حل‌ها
9
پسندها
810
امتیازها
208
سن
20
محل سکونت
از سرزمین خیال
وب سایت
romanik.ir

  • #3
خانم امیری:
- خب دخترا برای این جلسه کافیه جلسه‌ی بعد از این فصل پرسش خواهیم داشت، خسته نباشید.
مداد و پاکنم را داخل جامدادی آبی رنگم گذاشتم، کتابم را بستم که صدای آیدا من را از فکر و خیال بیرون آورد.
- چیزی گفتی آیدا؟
آیدا با چشم‌های گرد شده نگاهم کرد و گفت:
- یعنی من این همه حرف زدم نشنیدی؟
شونه‌ای بالا انداختم.
- نه داشتم به امتحان شیمی فردا فکر می‌کردم آقای ایرانی قراره نمره‌های واحد شیمی رو از این امتحان بده.
آیدا:
- شونه و درد تو یا همیشه سرت تو کتابه یا داری برنامه می‌چینی چه‌طور درس بخونی.
- خب اولویت زندگی من همینه اوّل می‌خوام درسم رو تا جایی که می‌تونم خوب بخونم بعد هم یه کاری برای خودم دست و پا بکنم.
آیدا:
- هدف خوبی داری
کوله‌ام رو برداشتم و به کلاس نیمه خالی اشاره کردم
- میری یا می‌مونی؟
آیدا به خودش آمد و به کلاس نگاه کرد، کیف دستی‌اش را برداشت.
آیدا:
- نه میرم خیلی از این‌جاخوشم می‌یاد این چندساعت رو هم به زور تحمّل می‌کنم.
بلند شد، به طرف خانم امیری برگشتم
- خسته نباشید استاد.
آیدا:
- خسته نباشید استاد
خانم امیری لبخندی زد و گفت:
- شما هم خسته نباشید.
از کلاس خارج شدیم و دم در دانشگاه ایستادیم، آیدا به چپ و راست نگاه کرد تا این‌که نمی‌دونم چه کسی را دید که لبخند عمیقی روی لبانش نشست دستانش را تکان داد بعد به طرف من برگشت و گفت:
- بابام اومده دنبالم.
- کجاست؟
آیدا:
- کنار ماشینش ایستاده.
و با دست به کسی اشاره کرد، رد دست آیدا رو گرفتم و به مردی رسیدم که کنار پژوی سفید رنگی ایستاده بود هر دو به طرفش رفتیم، همین که کنارش رسیدیم آیدا پرید و پدرش رو بغل کرد.
آیدا:
- سلام بابایی.
آقای سلیمی:
- دخترم چند بار بگم تو خیابون من رو بغل نکن خوبیت نداره مردم بهت می‌خندن.
آیدا از پدرش جدا شد و گفت:
- مردم هر چی می‌خوان بگن به من ربطی نداره.
آقای سلیمی:
- امان از دست این زبونت، تو این زبون رو نداشتی چی کار باید می‌کردی؟
آیدا:
- باید می‌رفتم غاز بچرونم.
- سلام آقای سلیمی.
پدر آیدا تازه متوجه من شد لبخندی زد و گفت:
- سلام تو باید پاکدل باشی دوست تازه آیدا.
لبخند زدم.
- درسته.
آقای سلیمی:
- شنیدم شاگرد اوّل دانشگاهی.
آیدا:
- نمی‌دونی بابایی با چه عشقی درس می‌خونه‌.
آقای سلیمی:
- خب حتماً دوستت توی زندگیش برنامه داره و می‌خواد به هدفش برسه
آیدا:
- بابا....
آقای سلیمی خندید و گفت:
- مثل این‌که درست حدس زدم.
آیدا با تخسی گفت:
- بله... ایشون می‌خوان مدارج تحصیلی درو بکنن
آقای سلیمی:
- چه جالب پس موفق باشی.
- ممنون.
آقای سلیمی نگاهی به ساعتش کرد و گفت:
- آیدا سوار شو که دیر کردیم.
آیدا:
- باشه بابا.
بعد به طرف من برگشت.
‌آیدا:
- خداحافظ فردا می‌بینمت.
- من هم همین‌طور.
آقای سلیمی:
- سلام من رو به خانواده‌ات برسون.
- حتماً
آیدا و پدرش سوار ماشین شدن و راه افتادن
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • گل رز
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 13 users

Carmen Sandiego

رمانیکی خلاق
رمانیکی
شناسه کاربر
2320
تاریخ ثبت‌نام
2022-05-26
آخرین بازدید
موضوعات
9
نوشته‌ها
219
راه‌حل‌ها
9
پسندها
810
امتیازها
208
سن
20
محل سکونت
از سرزمین خیال
وب سایت
romanik.ir

  • #4

کنار جاده ایستادم تا سوار اتوبوس بشم، بعد حدود یک ربع سوار اتوبوس شدم،؛ روی اوّلین صندلی که دیدم نشستم خیلی خسته شده بودم و به همین‌خاطر سرم را روی پنجره‌ی اتوبوس گذاشتم، چشم‌هایم را بستم تا از سوزش و دردش کم شود نمی‌دانم چه‌قدر گذشته بود که دستی روی شانه‌ام قرار گرفت. چشمانم را باز کردم، بتول خانم همسایه دیوار به دیوارمان را دیدم که با کلی کیسه خرید به من زل زده بود.
بتول خانم:
- تو پرستو دختر ریحانه نیستی؟
کمی جا به جا شدم و دستی به پیشانی‌ام کشیدم
- سلام بتول خانم درسته خودمم.
لبخند زد و گفت:
- پیاده نمیشی گلم رسیدیم ایستگاه؟
بلند شدم و لباسم را مرتب کردم و کوله‌ام رو برداشتم.
- چرا... چرا... پیاده میشم
از اتوبوس پیاده شدم، خانه‌ی ما نبش خیابان بود و رو به روی ایستگاه اتوبوس به همین خاطر لازم نبود مسافت طولانی را پیاده روی بکنم. از خیابون گذشتم و کلید را از کیفم در آوردم و در را باز کردم و وارد حیاط شدم‌. حیاط خانه‌ی ما بی‌نهایت زیبا بود، با دیوار‌های آجری پوشیده از گل‌های یاس سفید، باغچه‌های پر از گل‌های رنگارنگ، با تک درخت سیب و حوض سبز وسط حیاط که با گل‌دون‌های شمعدونی زینت شده بود، از حوض رد شدم و به در خونه رسیدم کفش‌هایم را درآوردم داخل جا کفشی گذاشتم و وارد خانه شدم.
- سلام به اهل منزل، کجایین؟
مادرم از آشپزخانه بیرون آمد دستانش را با دستمال پاک کرد و گفت:
- سلام دخترم خسته نباشی.
- ممنون مادر گلم شما هم خسته نباشه
کیفم را روی زمین گذاشتم، خواستم روی مبل بنشینم که مادر محکم اسمم را صدا کردگفت:
- رو مبل نشین کثیف می‌شه، برو لباس‌هات رو عوض کن بعد بیا میز رو بچین الآن‌هاست که پدرت برسه
-راستی پروانه کجاست هنوز از دانشگاه برنگشته
مادر:
-چرا اومده؛ امّا نمی‌دونم کی زنگ زده دو ساعته رفته تو اتاقش بیرونم نمی‌یاد.
سرم را تکان دادم می‌دونستم کیه به احتمال نود و شیش درصد دوستش ستاره بود. کسی که چه توی دانشگاه و چه بیمارستان کمکش می‌کرد چه تو به پروانه کمک می‌کرد. لبخند زدم و از پله‌ها بالا رفتم و وارد اتاقم شدم لباس‌هایم را در‌آوردم و مرتب داخل کمد لباسم گذاشتم و لباسم را شلوار آبی و هودی سفید رنگ عوض کردم که قلب آبی رنگی رویش بود، موهایم را شانه کردم و بافتم و از اتاق خارج شدم همین که به پله‌ها رسیدم عجیب حس شیطنت در وجودم رخنه کرد که سربه‌سر پروانه بگذارم به خاطر همین راهم را کج کردم و به طرف درب اتاق پروانه رفتم که درست کنار اتاق من بود رو به روی در ایستادم نفس عمیقی کشیدم و با یک حرکت ناگهانی در را باز کردم، پروانه که مشغول صحبت بود جیغ کشید و گوشی از دستش افتاد، فکر می‌کرد مادر پشت در است؛ امّا وقتی دید من هستم محکم اسمم رو صدا کرد؛ خندیدم.
پروانه:
- رو یخ گرینلند بخندی.
موبایل را از روی زمین برداشت.
پروانه:
- در رو ببند.
در را بستم.
پروانه:
- چیزی نبود خواهر کوچیکه‌ام بود پرستو.
- ....
پروانه:
- آره یکم کرم داره.
خندیدم که چشم غره‌ای برایم رفت.
- .....
پروانه:
- بعداً حرف می‌زنیم.
- ....
پروانه:
- خدافظ...
گوشی رو قطع کرد و وقتی دید من می‌خندم با غیض نگام کرد.
پروانه:
- چیه به چی می‌خندی؟
- به قیافه‌ی گوجه‌ای تو
این را که گفتم بیش‌تر آتشی شد و افتاد دنبالم از اتاق خارج شدم و بدو... بدو... از پله‌ها پایین آمدم و وارد آشپزخونه شدم.
مادر:
-چه خبرتونه سرآوردین مگه.
پروانه:
- هیچی نیست
مادر شانه‌ای بالا انداخت و دیس را برداشت تا دمپختکی که پخته بود را بکشد از آن‌طرف پروانه برایم خط و نشان می‌کشید که حسابت رو بعداً می‌رسم بعد رفت پارچ آب برداشت و روی صندلی نشست و لیوانی آب ریخت، من هم صندلی را کشیدم و رویش نشستم، مادر دیس را وسط میز گذاشت و نشست همین‌طور که برای خودش غذا می‌کشید زیر چشمی به پروانه نگاه کرد و گفت:
- کی بود دو ساعت داشتی باهاش حرف می‌زدی؟
پروانه:
- ستاره بود، ستاره کیانی.
 
آخرین ویرایش:
  • گل رز
  • عجب
  • لایک
واکنش‌ها[ی پسندها]: 7 users

Carmen Sandiego

رمانیکی خلاق
رمانیکی
شناسه کاربر
2320
تاریخ ثبت‌نام
2022-05-26
آخرین بازدید
موضوعات
9
نوشته‌ها
219
راه‌حل‌ها
9
پسندها
810
امتیازها
208
سن
20
محل سکونت
از سرزمین خیال
وب سایت
romanik.ir

  • #5
مادر:
- خب...
پرستو شانه‌ای بالا انداخت و گفت:
- درباره‌ی پرسش و پاسخ فردا صحبت می‌کرد
تو سکوت مشغول خوردن شدیم چند دقیقه‌ای نگذشته بود که در حال باز شد.
-بابا اومد.
بلند شدم و از آشپزخونه خارج شدم پدرم را دیدم که خسته و کوفته با لبخند همیشگی‌اش به طرفم می‌آمد، جلو رفتم و کت را از دستش گرفتم
-سلام پدر خسته نباشید.
بابا:
- ممنون دخترم.
کت را روی جالباسی گذاشتم و همراه پدر وارد آشپزخانه شدیم و چهار نفری مشغول خوردن نهار شدیم؛ بعد شستن ظرف‌ها به طرف اتاقم رفتم تا برای امتحان فردا آماده بشم.‌ وارد اتاقم شدم که ترکیپ زیبایی از سفید و سبز و عسلی بود کوله پشتی‌ام را برداشتم و همه‌ی محتوایت داخلش را روی میز تحریر گذاشتم تا برنامه‌ی فردا را آماده بکنم، به برنامه روزانه نگاه کردم دو واحد درسی داشتم که یکی‌اش شیمی بود که با آقای نعیمی کلاس داشتیم و واحد بعدی کتاب تخصصی روان شناسی جنایی بود استاد این مبحث هم خانم فروغی بود، به طرف قفسه کتاب‌هایم رفتم و بعد آماده کردن و گذاشتن‌شان داخل کوله‌ پشتی‌ام مشغول خواندن درس شدم. نمی‌داونم چه‌قدر گذشته بود که یکهویی در اتاقم باز شد و یک نفر با ماسک «ایت» وارد اتاق شد، از ترس هینی گفتم و از جام بلند شدم با این کارم صندلی با صدای بدی افتاد. اون شخص ترس من را دید خندید و گفت:
- من تو رو می‌خورم.
فوری چوب بزرگی که همیشه زیر تختم می‌گذاشتم را بیرون آوردم.
- حالا اگه جرعت داری مزخرف بگو.
فرد ماسک به صورت تا دید من مسلح شدم پا به فرار گذاشت من‌هم دنبال او از پله‌ها پایین آمدم و با دیدن خانواده‌ی عمو پرویز تعجب کردم.
- سلام.
زن‌عمو حنانه یا همون خاله‌ی گوشت تلخم نیم لبخندی زد.
زن‌عمو:
- سلام پرستوجان خوبی اون چوب برای چیه؟
تازه یاد اون شخصی شدم که دیده بودم.
- هیچ‌چی زن‌عمو یه نفر کرم داشت کتکش بزنم شانس آورد و گرنه جوری می‌زدمش که صدای سگ بده
رفتم و کنار پروانه نشستم.
عمو:
- نفهمیدی کی بود؟
- نه عموجان متوجه نشدم ماسک زده بود.
مکث کردم.‌
- با تأخیر سلام خوش اومدین چه عجب چشم‌مون به جمال شما روشن شد؛ می‌موندین تا بهار برای عید دیدنی.
عمو خندید و گفت:
- زبون فلفلی ما چهارشنبه این‌جا بودیم دیگه.
- چهارشنبه اوه.... شیش روز پیش بود.
همه خندیدیم.
زن‌عمو:
- خب پروانه جان از درس و دانشگاه چه خبر؟
پروانه زیر چشمی به من نگاه کرد.
پروانه:
- خوبه خاله؛ قراره از شنبه هفته‌ی بعد به خاطر کار روی پایان‌نامه‌ام بیمارستان برم.
زن‌عمو حنانه:
- رشته‌ی تو چی بود پروانه؟
پروانه نقس عمیقی کشید و گفت:
- رشته‌ام پرستاریه خاله جان.
زن‌عمو حنانه:
- درست امسال تموم می‌شه درسته؟
پروانه:
- بله درسته.
زن‌عمو حنانه:
- بعد می‌خوای چی کار بکنی.
پروانه دستانش را مشت کرد، تا خواست چیزی بگوید حرفش را قطع کردم و گفتم:
- خب معلومه ز‌ن‌عموجان میره سر کار به خاطر هیچی درس نخونده.
به طرف من برگشت و گفت:
- تو چی پرستو؟
شانه‌ای بالا انداختم.
- من چی؟
زن‌عمو حنانه:
- تو چی می‌خوندی؟
- رواشناسی زن‌عموجان.
همیشه به من می‌گفت مثل پروانه خاله صداش بکنم؛ امّا من از لج کردنش زن‌عمو صداش می‌کردم.
روزبه:
- یعنی با دیونه‌ها سر و کار داری؟
واو... تا به حال متوجه حضور نحسش نشده بودم پسر عموی مثلاً باهوشم که با آن همه کلاس‌های رنگارنگ و تست‌هایی که به اصرار زن‌عمو می‌رفت نتوانست در کنکور قبول بشود به خاطر همین با عمو پرهام لوازم خانگی می‌فروخت هیچ وقت ازش خوشم نمی‌اومد،امّا متأسفانه مامان من یکی از طرف‌دارانش بود و می‌خواست داماد آینده‌اش اون باشه.
- بله به نوعی درسته؛ امّا...
مکث کردم.
- دیونه‌هایی که در قید حیات نیستن.
روزبه که از حرفم ترسیده بود کمی عقب رفت و گفت:
- یعنی مرده‌ها.
-  دقیقاً و قراره فردا بریم سرد خونه و به عنوان اکتشاف جسد کالبد شکافی بکنیم و...
مادر‌:
- بس کن پرستو.
- چیه مادر من؟ مگه دروغ میگم.
مادرم چشم غره‌ای رفت؛ آخر می‌دانید این پسرعموی من ترسوترین مرد قرن است از سایه خودش‌ هم می‌ترسد.
 
آخرین ویرایش:
  • لایک
  • جذاب
  • گل رز
واکنش‌ها[ی پسندها]: 4 users

Carmen Sandiego

رمانیکی خلاق
رمانیکی
شناسه کاربر
2320
تاریخ ثبت‌نام
2022-05-26
آخرین بازدید
موضوعات
9
نوشته‌ها
219
راه‌حل‌ها
9
پسندها
810
امتیازها
208
سن
20
محل سکونت
از سرزمین خیال
وب سایت
romanik.ir

  • #6

باشه‌ای زیر لب گفتم، سینی استکان رو برداشتم و بعد شستنشون به طرف اتاقم رفتم تا برای امتحان فردا آماده بشم.‌ وارد اتاقم شدم که ترکیپ زیبایی از سفید و سبز و عسلی بود کوله پشتی‌ام رو برداشتم و همه‌ی محتوایت داخلش رو روی میز تحریر گذاشتم تا برنامه‌ی فردا رو آماده بکنم، به برنامه روزانه نگاه کردم دو واحد درسی داشتم که یکیش شیمی بود که با استادش آقای نعیمی بود و واحد بعدی کتاب تخصصی روان شناسی جنایی بود استاد این مبحث هم خانم فروغی بود، به طرف قفسه کتاب‌هام رفتم و بعد آماده کردن و گذاشتنشون داخل کوله‌ پشتیم مشغول خوندن درس شدم. نمی‌دونم چه‌قدر گذشته بود که یهو در اتاقم باز شد و یه نفر با ماسک «ایت» وارد اتاق شد، از ترس جیغ بنفشی کشیدم و از جام بلند شدم با این کارم صندلی با صدای بدی افتاد. اون شخص ترس من رو دید خندید و گفت:
- من تو رو می‌خورم.
فوری چوب بزرگی که همیشه زیر تختم می‌زاشتم رو بیرون آوردم.
- حالا اگه جرعت داری مزخرف بگو.
فرد ماسک به صورت تا دید من مصلح شدم پا به فرار گذاشت من‌هم دنبال اون از اتاق پایین اومدم و با دیدن خانواده‌ی عمو پرویز تعجب کردم.
- سلام.
زن‌عمو یا همون خاله‌ی گوشت تلخم نیم لبخندی زد.
زن‌عمو:
- سلام پرستوجان خوبی اون چوب برای چیه؟
تازه یاد اون شخصی شدم که دیده بودم.
- هیچ‌چی زن‌عمو یه نفر کرم داشت کتکش بزنم شانس آورد وگرنه جوری می‌زدمش که صدای سگ بده رفتم و کنار پروانه نشستم.
عمو:
- نفهمیدی کی بود؟
- نه عموجان متوجه نشدم ماسک زده بود.
مکث کردم.‌
- با تأخیر سلام خوش اومدین چه عجب پشممون به جمال شما وشن شد؛ می‌موندین تا بهار برای عید دیدنی.
عمو خندید و گفت:
- زبون فلفلی ما چهارشنبه این‌جا بودیم دیگه.
- چهارشنبه اوه.... شیش روز پیش بود.

 
آخرین ویرایش:
  • گل رز
  • خنده
  • جذاب
واکنش‌ها[ی پسندها]: 3 users

Carmen Sandiego

رمانیکی خلاق
رمانیکی
شناسه کاربر
2320
تاریخ ثبت‌نام
2022-05-26
آخرین بازدید
موضوعات
9
نوشته‌ها
219
راه‌حل‌ها
9
پسندها
810
امتیازها
208
سن
20
محل سکونت
از سرزمین خیال
وب سایت
romanik.ir

  • #7

مادر برای این‌که بحث خاطمه پیدا بکند رو به زن‌عمو حنانه کرد و گفت‌:
- راستی خواهر! چه‌خبر از رویا؟
زن‌عمو حنانه لبخندی زد و گفت‌:
- هیچ‌چی خواهر سلامتی. مشغول درسه.
مادر:
- برای چی امروز با شما نیومد
زن‌عمو:
- باید تا فردا طرحی رو می‌کشید به خاطر همین نتونست بیاد
مادر:
- فردا باهم بریم پارچه‌ای رو که دیده بودیم رو بخریم تا رویا یه لباس مجلسی برام بدوزه.
زن‌عمو:
- باشه خواهر. ساعت چند بریم؟
مادر:
- حدودای یازده صبح بریم خوبه.
پروانه هم مشغول صحبت کردن با زن‌عمو و مادر شد. بعد یک ربع خانم‌ها به طرف آشپزخانه رفتند تا راحت‌تر غیبت این و آن را بکنند و پدر و عمو هم مشغول تماشای بازی فوتبال شدند بی‌حوصله از سکوت و تنهایی به کتاب‌خانه‌ی خانه‌ی‌مان پناه بردم تا با خواندن کمی کتاب به افکارم سر و سامان بدهم کتاب ماجراجوییِ جویندگان گنج را برداشتم. نمی‌دانم چه‌قدر گذشته بود که صدای درب کتاب‌خانه زده شد. سر برگرداندم و گفتم‌:
- بفرمائید.
در باز شد و پروانه وارد شد.
پروانه‌:
- آبجی...
لبخند زدم و گفتم:
- جانم آبجی؟
پروانه:
- خسته نشدی از این‌جا؟
- نه برای چی خسته بشم. وقتی می‌تونم سرم رو با کتاب‌هام سرگرم بکنم.
پروانه:
- بیا بیرون داریم شام می‌خوریم.
تعجب کردم و گفتم:
- شام برای خوردن شام زود نیست؟
پروانه بلند خندید و گفت:
- دیر هم هست خانم هولمز یه نگاه به ساعت بکن.
- مگه ساعت چنده؟
پروانه نگاهی به ساعت مچی صورتی رنگش کرد و گفت:
- هشت و نیمه.
- پس چرا صدام نکردی؟
پروانه خندید و گفت چون خودم رو هم مامان نیم ساعت پیش صدام کرد گفت حداقل بیاین تو چیدن میز کمکم بکنید همین شد که اومدم صدات بکنم
 
آخرین ویرایش:
  • گل رز
واکنش‌ها[ی پسندها]: 1 user
وضعیت
موضوع بسته شده است و نمی‌توان پاسخ جدیدی فرستاد.

موضوعات مشابه

پاسخ‌ها
1
بازدیدها
56
پاسخ‌ها
2
بازدیدها
73
پاسخ‌ها
1
بازدیدها
50

کاربران در حال مشاهده این موضوع (مجموع: 1, کاربران: 0, مهمان‌ها: 1)

بالا پایین