تمام شده دلنوشته هوای بهاری | مبینا عباسی

نام اثر: هوای بهاری!
ژانر: عاشقانه، اجتماعی
نام نویسنده: مبینا عباسی
مقدمه: باز فصل آشنایی، شروعی دوباره! چه هوایی به سر من می‌زند این‌بار؟ باز هم بهار نزدیک است. هر روز می‌نویسیم تا اول بهار، بماند به یادگار که من هم عاشق بودم! عاشقی که بهار را گم کرده. زیباست هوای بهاری! زیباست فصل شکوفایی، فصلی که فریاد می‌زند خورشید طلوع می‌کند!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/20
ده روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی‌‌ام
از تن خسته‌‌ات در بیاور پیراهن کهنه را، بپوش آن لباس نو و تازه را که از جنس مهربانی‌‌ست! چشم‌‌هایت را بشور و از ناپاکی‌‌ها خلاص شو!
از لای کتاب شاهنامه، به نیت سال جدید و عشق و صفا، پول نویی را بردار و بگو امسال نشود مثل سال‌‌های دیگر! امسال هم هرچه که می‌‌خواهد بشود، حداقل جنگ را به جان یک ملت نیندازد! امسال هرچه که هست سالی باشد به دور از تبعیض! سالی شود که غم بشود افسانه‌‌ای در لابه‌‌لای کتاب‌‌های تاریخ!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/21
نه روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی و یکم
می‌‌گذرد و می‌‌گذرد. این همه روز را پشت سر گذاشتیم تا برسیم به سر سبزی و تازگی! این همه غم را پشت سر گذاشتیم تا برای سال جدید، کمی دل بهار را، دل عمو نوروز را شاد کنیم.
یاد بچگی‌‌هایم بخیر. شاد بودیم و ز غم جهان فارغ؛ ولی حیف که زود گذشت و به پایان رسید! شکوفه‌‌ها را برای قدم‌‌هایت ریخته‌‌ام حیف! بیهوده پرپر کردم شکوفه‌‌های بی‌‌گناه را برای توی گناهکار، چه کسی می‌‌خواهد مرا از این زمستان، به بهار تو برساند؟

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/22
هشت روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی و دوم
این بهار من و توست! بهاری که از دستان من و تو می‌‌رسد. همان بهاری که به انتظار لبخند ما نشسته است.
این بهار من و تو است! بهاری که پر از عشق است و جایی نیست برای غم و اندوه و تبسمِ شده مهمان را می‌‌گویم.
در دلت یک شور و اشتیاقی‌‌ست، حس کن! دارم از او سخن می‌‌گویم. نگران نباش، تا این بهار می‌‌رود و می‌‌آید، می‌‌توان نفس کشید! می‌‌توان باور کرد که دوباره از نو هم این زندگی را، می‌‌توان ساخت.

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/23
هفت روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی و سوم
دیدی که چه کردند با دل این زمانه، آدم‌‌های بی‌‌لیاقت؟ دیدی که چگونه جنگ را جایگزین صلح کردند؟ دیدی که به جای گل در دست مردم، گلوله را هدیه دادند؟ دیدی و نگفتی چرا این شد بهارم؟! دیدی و نخواستی حتی کمی دل بدهی به ایام دشواری که تنها در کنار هم به پایان می‌‌رسند؟
مگر می‌‌شود خواهان جنگ بود؟ خواهان فقر بود؟ مگر می‌‌شود هوای بهاری به قلب تو رجوع کند و نخواهی سر و سامان بدهی به این روزگار؟!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/24
شش روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی و چهارم
دیگر چیزی نمانده برای شروع دوباره، این هم یک بهانه که بدانی سختی‌‌ها گذرا هستند.
امروز را یادت نرود هرچه که داری را بریزی در دل آتش، یادت نرود وقتی که پریدی، هرچه غم داری را پشت سرت رها کنی!
از این روزگار بگذار که فقط شادی بماند برای ما، غم‌‌ها که همیشه به ما رجوع پیدا می‌‌کنند؛ ولی راهی را بگشای برای قدم‌‌های بهاری!
نه این زمانه با وفاست که این چنین دل بسته‌‌ای، نه تقدیر آن‌‌قدر قابل پیش‌‌بینی که هر روزت را به سختی می‌‌گذرانی! هرچه پیش آید، خوش آید!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/25
پنج روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی و پنجم
ای دوست، نشو غمگین، نزن بر دلت ساز بی‌‌رحمی!
ای یار نکن دل ما را آشوب‌‌تر از این! بهار که می‌‌رسد، نکن قلب ما را خرابه! خرابه‌‌ای از جنس نگاهت.
ای بهار، چه‌‌قدر کرشمه؟ بس است دیگر! برس به حال روح خسته‌‌ی ما!
شکوفه‌‌ها می‌‌رقصند در دستان باد، نکن ما را خسته و درمانده!
برس به دل ما ای یار، دل ما غم‌‌زده در این هوا.

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/26
چهار روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی و ششم
می‌‌رسد بهار جانان! غم می‌‌رود ز دل‌‌ها. اخم‌‌های دلگیرت را باز کن و کمی به این گل‌‌های تازه نگاه کن. دیگر چیزی نمانده! بهار رسید پشت در، تق و تق و تق در زده، در را برای بهار پر ناز و ادا باز کنید.
غم هست و درد گریبان‌‌گیر من و توست؛ ولی صبوری کن! چون خدایی هست برای مرحم درد بی‌‌درمان ما.
گر نمی‌نالم ز این دنیا، می‌‌دانم طلوعی نزدیک است، می‌‌دانم قلب من و تو در جریان هوای بهاری است!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/27
سه روز تا نخستین روز بهار
دلنوشته‌‌ی سی و هفتم
یواش یواش و آهسته می‌‌رسیم به نوروز!
چه‌‌قدر خوب است که این ملت همیشه و در همه حال می‌‌خندند به روی غصه‌‌ها!
خواستم آرزو کنم برایشان که شادی میان قلب‌‌هایشان موج بزند؛ ولی وقتی دیدم شب چهارشنبه سوری این چنین پایبند رسم و رسوم باستانی خویش هستند، به یاد آوردم هیچ سیاهی‌‌ای نمی‌‌تواند چیره شود بر قلب این جماعت!
هر چند سفره‌‌ها کوچک‌‌تر شدند!
هر چند این ملت خسته‌‌تر شدند!
هر چند بغض چندین ساله‌ ملت را آزرده می‌‌کند،
باز هم این ملت خواهان جشن و پایکوبی هستند!
باز هم برای رسیدن بهار، به انتظار می‌‌نشینند!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/28
تنها دو روز به نخستین روز بهار مانده!
دلنوشته‌‌ی سی و هشتم
می‌‌رسد صدای ساز و ترانه از گوشه گوشه‌‌ی ایرانم، می‌‌رسد نفس‌‌های تازه برای شروعی دوباره! غم دارد شاید این دل بیچاره‌‌ی من؛ ولی این بهار را شاد باش و برقص!
از خزان امسال نترس! تا وقتی بهار باشد، می‌‌شود خزان را هم به سر رساند!
اگر غرق در رویای بهار باشی، زمستان هم به پایان می‌‌رسد!
پس تو ای نازنین من، ببین عید شده، بهار شده و سر سبز شده ایران آبادمان! پس می‌‌شود گذر کرد از دورانی که ضحاک، حاکمیت می‌کند.

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

1400/12/29
فردا می‌‌رسد بهار و می‌شود دل‌‌ها گلستان!
دلنوشته‌‌ی سی و نهم
چشم بر هم گذاشتیم و شد بهار!
همان‌‌گونه که شادی پایدار نیست، پس هیچ غمی هم ماندگار نیست!
قول داده‌‌ایم به یک‌‌دیگر که امسال را، سالی به دور از جنگ و ناراحتی کنیم!
امیدواری را ریشه بزنیم در اعماق دل‌‌ها! قول داده‌‌ایم که هوای بهاری را حتی در خزان هم احساس کنیم!
به پیشواز قدم‌‌های بهار بروید، دیگر چیزی نمانده برای آغاز یک رویا!