انتشاریافته دلنوشته نبار باران | آرمیتا حسینی

دلنوشته: نبار باران
نویسنده: آرمیتا حسینی (قلم سرخ)
ژانر: تراژدی
خلاصه:
نبار باران! زمین تحمل بارش‌ات را ندارد.
نبار باران!
چترم پاره شده، کمرش زیر این همه غم شکسته.
نبار باران طاقتت را ندارم!
غمم را سنگین‌تر نکن!

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!
متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!
[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته]

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]

پس از اعلام اتمام نگارش برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]


متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

|مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک|​

 

[دمیــــــورژ]

نبار باران، تو نمی‌فهمی همه به غمت شاد می‌شوند؟
در خیابان‌ا می‌ریزند و عاشقانه‌های عجیب ترسیم می‌کنند.
می‌خندند و می‌رقصند.
تو را عاشقانه نامیدند،
تو را زیبا نامیدند؛
اما من تو را غمگین نامیدم. غمی پشت نقاب شادی!
تو شادی می‌آوری؛ اما خودت شاد هستی؟

 

[دمیــــــورژ]

نبار باران، من تو را درک می‌کنم؛ اما تو نیز مرا درک کن!
وقتی می‌باری، غمم احساس قدرت می‌کند،
شادیم را می‌بلعد،
مرا در تاریکی می‌اندازد و در را قفل می‌کند.
راهی برای رفتن به روشنایی ندارم.
نبار باران!
نگذار غمم قدرتمندتر از دیروز شود.

 

[دمیــــــورژ]

نبار باران، لبخندهای گلبرگ‌ها مرا آزار می‌دهد.
مگر نمی‌بینی به غمت شاد می‌شوند؟
مگر نمی‌بینی می‌رقصند و خوشحالند؟
بس است! آن‌قدر هق هق نکن،
کسی دلش به حالت نمی‌سوزد!

 

[دمیــــــورژ]

می‌دانی، بغضت را بیشتر دوست دارم.
سنگین است و شاعرانه!
گویی غم در لابه‌لایه ابرهایت خفته!
گل‌ها التماس می‌کنند اشک بریزی؛
اما نمی‌ریزی، بغض کرده و نگاهشان می‌کنی.
این خوب است، بغض کن! نبار، باران نبار!

 

[دمیــــــورژ]

نبار باران، دلم رنگین‌کمان آسمان را می‌خواهد،
چگونه دلت می‌آید با چنگال غم در آسمان نقاشی بکشی؟
چگونه دلت می‌آید دل زمین را این چنین گرفته جلوه دهی؟

 

[دمیــــــورژ]

نبار باران، می‌خواهم اندکی فرار کنم،
از غم، از تاریکی، از ظلم
می‌خواهم اندکی پرواز کنم. بال‌هایم نمی‌توانند تکان بخورند.
قطراتت سنگین است!
روی قلبم، روی بال‌هایم، روی تمام وجودم سنگینی می‌کند.

 

[دمیــــــورژ]

صدای آه و ناله می‌شنوم!
صدای فریاد قطراتی که سقوط می‌کنند.
گوش‌هایم را می‌گیرم تا نشنوم؛
اما گویی انعکاسش آن‌قدر زیاد است که
نمی‌توانم مانع شنیدنش شوم.

 

[دمیــــــورژ]

باران پیام تو برای معشوقت، زمین است.
با پیامت بارها و بارها می‌گویی،
من غمگینم، کاری بکن
و زمین فقط نظاره‌گر سیل پیامت است.
آخر، زمانی که قطرات بی‌نتیجه سقوط می‌کنند و از بین می‌روند،
ناله سر می‌دهند!
ناله‌ای دل‌خراش! ناله‌ای که قلبم را از حرکت باز می‌دارد.

 

[دمیــــــورژ]

نبار باران! قطراتت را حیف نکن.
آن‌ها قصد زندگی کردن دارند.
زمین هیچ‌گاه قرار نیست برای بهتر شدن حالت کاری کند
فقط داری قطراتی را قربانی می‌کنی
و آخر هیچ!