در دست اقدام دلنوشته من هیچکس نیستم | میناجرجندی

دلنوشته:من‌هیچکس‌نیستم
نویسنده: مینا جرجندی
ژانر: تراژدی

مقدمه:
در میان ازدحامی انبوه از سکوت، تنهایی‌ام فریاد می‌کشد؛ فریادی که در حباب شیشه‌ای وجودم محبوس مانده و هرگز به گوش کسی نمی‌رسد.
من، بیگانه‌ای در سرزمین خویشم، روحی که در پی ریشه‌های گمشده‌اش در غربتی بی‌پایان سرگردان است
و در این سرگشتگی، آرام‌آرام به سوی نیستیِ مطلق محو شدم بی‌آنکه حضوری در هستیِ کسی ثبت شود، گویی هرگز نبودم.
​

 

[Romanik Bot]

سلام خدمت شما دلنویس عزیز

متشکریم از شما بابت انتخاب انجمن رمانیک برای نگارش آثار ارزشمندتان

خواهشمندیم قبل از شروع دلنوشته‌ی خود، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین ایجاد دلنوشته

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
درخواست جلد برای دلنوشته

آموزش درخواست جلد رو در لینک زیر مشاهده کنید:

آموزش درخواست جلد برای دلنوشته​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست نقد و بررسی دلنوشته

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
تاپیک اعلام پایان تایپ

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست رصد برای دلنوشته ​

بعد از اتمام رصد، مدیران هر تالار تاپیک‌های مربوطه رو ایجاد و نظر شما رو در پایان میپرسند و نیازی به ایجاد تاپیک‌های مختلف تا بر روی سایت رفتن اثر نمی‌باشد.

در صورت علاقمندی به صوتی شدن اثر خودتان، در لینک زیر درخواست صوتی شدن دهید.
درخواست صوتی شدن دلنوشته

آموزش و قوانین درخواست صوتی شدن رو در لینک زیر مشاهده کنید:
آموزش و قوانین صوتی شدن

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
درخواست انتقال یا خروج از متروکه

|متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[CANDY]

من کیستم؟ آیا واقعاً ماهیت دارم؟ یا یک وهم باطل هستم؟
شاید هم یک سایه‌ی بی‌رنگم، یک روح گمشده‌ در جهانی که به من تعلق ندارد.
گویی در دنیای سیاه و سفید یک طومارِ نقاشی زندگی می‌کنم، جایی که هیچ خبری از عواطف و رنگ‌ها نیست.​

 

[CANDY]

من، دریاچه‌ای در قلب کویر بودم، که آرزو داشتم آینه‌دار مهتاب باشم و ستاره‌ها را در آغوش بگیرم. امّا از همان آغاز، سنگ‌هایی از بی‌اعتنایی و بی‌مهری بر وجودم پرتاب شد؛ هر سنگی، موجی از درد آفرید و آب‌های زلالم را کدر کرد، تا دیگر انعکاسی از زیبایی را بازنتابد. هیچ‌کس ندید که عمق این دریاچه، چقدر پر از اندوه است، عمق پر از رویاهایی که همچون مروارید‌هایی غرق شده‌ در اعماق، هرگز به حقیقت نپیوستند.​

 

[CANDY]

هر آرزویی که در دلم جوانه می‌زد، همچون قاصدکی تنها بود که پیش از پرواز بال‌هایش را با بی‌رحمی چیدند. آن‌ها مرا به سرزمین فراموشی تبعید کردند، جایی که حتی باد هم صدای مرا نمی‌شنید. ذوق و شوقم، همانند شعله‌ای کوچک در کولاک زمستان بود؛ هر بار که می‌خواستم گرما ببخشم، سیلی از بی‌تفاوتی آن را خاموش می‌کرد و مرا در غروبی ابدی از ناامیدی فرو می‌برد.‌​

 

[CANDY]

در این زندگی، همانند کتابی مُهر و موم‌شده در کنج کتابخانه‌ای متروک بودم؛ صفحه‌هاتِ وجودم پر از داستان‌های ناگفته بود، پر از بغض‌هایی که تا گلویم می‌رسید و باز به کنج تاریک قلبم بازمی‌گشت؛
امّا هیچ‌کس نبود که قفل این کتاب را بگشاید،
کسی نپرسید که چرا خطوط پیشانی‌ام، نقشه‌ی هزاران شب بی‌خوابی‌ست و چرا چشم‌هایم، باران ننوشیده از غم دارد.​

 

[CANDY]

در میان هیاهوی جمع شبحی بی‌صدا بودم، حضوری کمرنگ و بی‌وزن که در ترازوهای زندگی هیچ‌کس، نه تنها وزنی نداشت؛ بلکه سنگینیِ هیچ بودن را بر دوشم می‌گذاشت.
لبخند زدم، امّا لبخندم نقابی بود بر زخم‌های عمیق قلبم، همانند گچ روی یک شکستگی دردناک و وقتی خواستم از خودم دفاع کنم، صدایم در گوش‌های ناشنوا، پژواک یک گناه شد، گویی حق حیات نداشتم.​

 

[CANDY]

این آزادی گمشده من پرنده‌ای است که در قفسی طلایی زندانی شده؛ قفسی که شاید از بیرون زیبا به نظر برسد؛ امّا هر روز بال‌هایم را می‌شکافد و توان پرواز را از من می‌گیرد.
روحم، این ققنوس زخمی، نمی‌خواهد در این خاکستر بماند
فریاد می‌زند که متعلق به این سرزمین نیست؛ می‌خواهد از نو زاده شود، در سرزمینی که ابرها از جنس آرزو باشند، بارانش از قطره‌های آرامش، بادهایش بوی آزادی بدهد و خورشیدش تنها برای من بتابد.​

 

[CANDY]

خسته‌ام، خسته‌تر از شن‌های بیابان که زیر پاها له می‌شوند و صدایشان به جایی نمی‌رسد.
روحم، چشمه‌ای خشکیده است که سال‌هاست قطره‌ای طراوت ندیده؛ امّا در اعماقش هنوز امید به جوشش دوباره زنده است. از این که فقط از دست داده‌ام و هرگز چیزی به دست نیاورده‌ام، به ستوه آمده‌ام. انگار زندگی برای من، فقط یک بازی باخت‌باخت بوده، که هر چه تلاش کردم، بازنده نهایی بودم و حس مرده متحرک بودن، سایه‌ای ابدی بر تمام لحظه‌هایم شده.​

 

[CANDY]

همچون بنایی قدیمی که سال‌ها زیر حمله‌ی توفان‌ها قرار گرفته و تنها ویرانه‌ای از آن باقی مانده، فرو ریخته‌ام.
هر آنچه که داشتم، از دست دادم و هر بار که دستم را دراز کردم، تنها هوای خالی نصیبم شد.
این دل‌شکستگی، اقیانوسی بی‌کران است که حتی کلمات هم توان توصیف آن را ندارند.
من یک هیچکسم، در دنیایی که فقط بودن‌های پررنگ را می‌شناسد.​