انتشاریافته دلنوشته فرشته‌ی بهشتی | آلما(nfs_nm) کاربر انجمن رمانیک

نام اثر: فرشته‌ی بهشتی
نویسنده: آلما (nfs_nm)
ژانر: عاشقانه، تراژدی
منتقد: لیانا رادمهر
طراح: @*ROYA*
سطح: طلایی
مقدمه:
و من
در نا امن‌ترین نقطه‌ی زندگی‌ام
در تاریک‌ترین شب عمرم
درست در بی‌پناه‌ترین و تنهاترین حالتم
تو را از خدا آرزو کردم!
*این اثر بر اساس واقعیت نگارش شده است.
توجه! این اثر اختصاصی نیست.

 

[DELVIS♧]

معجزه‌ام فقط برای من نبود!
معجزه‌ی من دریایی از مهربانی و خوبی بود،
که از میان بهشت جدا شده بود
و وظیفه‌ای روی زمین داشت!
رسالتی بس عظیم،
که همه جوره از پس آن بر می‌آمد.

 

[DELVIS♧]

انگار که خدا فقط او را فرستاده بود تا احوال دل‌های زمینی را خوب کند!
مثل خود خدا محبت بدهد،
پناه شود،
مهربانی کند و با آن زبان شیرین‌اش،
آن‌چنان تو را میان مهربانی‌هایش گیر بیندازد
که ضربه فنی شوی و بی آن‌که بدانی چه بگویی،
دست به دهان بمانی از این‌همه خوش قلبی!

 

[DELVIS♧]

از روزی که فرشته‌ی خوش زبانم
قدم به زندگی‌ام گذاشت،
رسالتش را آغاز کرد!
آن‌قدر خوب و به دور از بدی بود
و آن‌قدر با مهرِ بی‌پایانش زبانم را بند می‌آورد و
اشک شوقم را سرازیر می‌کرد،
که گاهی حس می‌کردم
این فرشته لحظه‌ای قبل از آغوش خدا جدا شده
و قدم بر زمین گذاشته
که این‌همه پاک است و وجودش دور از بدی‌ست!

 

[DELVIS♧]

فرشته‌ام دلگرمم می‌کرد.
قول کوه شدن می‌داد و
قول خوب شدن!
عهد ماندن می‌بست و
نمی‌دانست با قول‌های شیرین‌اش چه بر سر قلبم می‌آورد؛
اویی که بین همه به خوش قولی معروف بود!

 

[DELVIS♧]

او پر از درد بود و نماد استواری!
هر بار که حالش را می‌پرسیدم،
جز خبر خوبی‌اش چیزی بر زبان نمی‌آورد.
فرشته‌ام مظهر خوبی بود و
به خوبی همه ایمان داشت!
چه کسی که با رفتن و دل کندن خط می‌کشید روی شیشه‌ی قلب عزیزانش،
چه منی که از قعر بدی‌ها بودم،
یک زمینی کثیف!

 

[DELVIS♧]

خودم را به زمین و زمان می‌کوبیدم تا حالش را دگرگون کنم!
لبخند به لبش بیاورم و
روحش را به قهقهه وا دارم؛
اما اون نیاز به هیچ تلاشی نداشت!
ذاتاً حال و هوایت را خوب می‌کرد.
همین که ل*ب از ل*ب می‌گشود
احوالت را بهشتی می‌کرد.

 

[DELVIS♧]

تا به خودم بیایم، تمام شده بودم!
چیزی از این روح درمانده نمانده بود،
دیگر منی وجود نداشت،
همه‌ی تن و روح و وجودم فرشته‌ام بود،
فقط او!

 

[DELVIS♧]

فرشته‌ام را از بر نبودم!
من او را فقط به اندازه‌ی خودم آموخته بودم.
انسان جائز الخطا بود و من هم پر از اشتباه!
ناراحتش می‌کردم،
اخم به صورت می‌نشاندم،
بعد هم پشیمان می‌شدم و
برای جبران اشتباهم هر کار می‌کردم!
و لعنت به من در آن وقت‌هایی
که دلیل هم‌آغوشی ابروهای کمانی‌اش می‌شدم.

 

[DELVIS♧]

فرشته‌ها گاهی پر از درد می‌شوند
گاهی بدخلقی می‌کنند،
خسته می‌شوند...
و آن وقت‌هاست که دل آدم‌ها می‌شکند!
مثل فرشته‌ی من
که خسته و پر از درد بود
و دل من پاره پاره می‌شد از دیدن رنج چشم‌هایش!

 

[DELVIS♧]

کاش خدا به دل فرشته‌ام
و فرشته‌ام به دل من رحم می‌کرد!
کاش خدا به هر دوی ما رحم می‌کرد.
فرشته‌ام حیف بود برای این همه مشکل!
حیف بود برای این همه خستگی
و من به خدا
التماس تمام شدن دردهایش را می‌کردم
و ای کاش که همه‌ی دردهایش به جان من می‌افتاد!