متروکه دلنوشته صحنه‌ی جرم | رمیصا.پکس

به نام جان و جانان و جهانم!

نام دلنوشته: صحنه‌ی جرم
به قلم: رمیصا.پکس
ژانر: اجتماعی، عاشقانه

مقدمه:
سالیانیست که دل بریده از این دنیای پوشالی!
از این صحنه‌ی جرم!
سالیانی‌ست دلم پر شده از بغض!
سالیانی‌ست تنم پر شده از زخم پر از رد کبودی!
سالیانی‌ست حیات را غم گرفته.
صورت را ماسک گرفته!
انسانیت را ماتم گرفته!
سالیانی‌ست که نیست سنگ صبوری.
پس کجا باید رفت؟ پس کجا باد زیست؟ پس کجا ما باشیم؟ من از این من‌ و تو های لعنتی خسته شدم!
پس کجایی سهراب؟ قایقت جا دارد؟ دل اهل زمین سنگ شده؛ صفت شده؛ میزنند بر در و دیوار دلم، میشکند!
پس کجایی سهراب؟ سیب سرخ اینجا نیست!

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک​

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!​

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.​

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!​

[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته] ​

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]​

پس از اعلام اتمام نگارش برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]​

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]​

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!​

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[~Romaysa_paX~]

من از همهمه‌ی اهل زمین دلگیرم.

از میانش پیداست...

اینجا رحمی نیست.

عشق نیست، باور نیست!

من از همهمه‌ی اهل زمین بیزارم...

از میانش پیداست عشق اینجا مفت هم نمی ارزد بخدا!

پول اگر داری که تاج سری!

از میانش پیداست اینجا، آن که هیچ ندارد که نباید باشد!

که نباید بخندد، که باید بِگِریَد، که باید بمیرد، بمیرد، بمیرد! بی عشق بمیرد!

پس کجایی سهراب؟ قایقت جا دارد؟ من از این خاک..

از این عیش...

از این همه درد بیزارم!

پس کجایی سهراب؟

زندگی خالی بود! عشق نیست، سیب هست ولی ایمان نیست!

پس کجایی سهراب؟

اینجا کسی ندانست عشق چیست!

اینجا، پول که باشد عشق هم خواهد بود!

اینجا عشق، مفت هم نمی ارزد به خدا!

 

[~Romaysa_paX~]

گاهگاهی دلم پر میشود از بغض جان سوز!
گاهگاهی تنم پر می‌شود از درد بی درمان دنیا.
همین دنیای لعنتی!
گاهگاهی چشمم پر میشود از اشک و خون و غم از این دنیای فانی!
همین دنیای فانی!
گاهگاهی ریه‌ پر می‌کنم از دود سیگار!
به خودم میگویم در دیاری که پر از دیوار است، پس کجا رشد کنم؟ پس کجا جوانه زند این شادی‌ِ ناپیدا؟
پس کجاست آن ندای خدا؟ همان که میگفت خدا هست! خدا هست! خدا هست!
قایقم غرق شده! غرق این دریا غم!
همین دریای غم!
آن ندا...
از دل آمد!
همان که گفت:
_آرام باش! ساحل آرامش نزدیک است!

 

[~Romaysa_paX~]

چه کسی می‌داند که من اینجا پر از حس عذابم؟
چه کسی میداند که در این پیله‌ی غم آه پرِ بساط است؟
من در این خاک غریبم بخدا...
اینجا دلم پر میشود از درد بی رحمیِ دنیا...
اینجا دلم میگیرد از درد انسانیت‌های مرده...
فریاد‌های مسکوت...
دیدگان گرسنه به طعم خون؟
اینجا دلم میگیرد از درد انسان ناانسان خالی از آدمیت...
من پر از دردم و غم...
من پر از تَرَک های چینیِ این دلم...
چه کسی میداند که در این پیله دلم پر از حس پرواز است و بس؟!

 

[~Romaysa_paX~]

زندگی خالی نیست...
اینجا پر از حس فراق است!
پر از درد و عذاب است!
زندگی جاری نیست!
مرداب است!
گندیده این آب فراوان به خدا!
بو گرفته تن دریا به خدا!
تعفن شده عطر انسانیت اینجا.
چه کسی میداند که دلم درد دارد؟
چه کسی میداند درد این دل، درد فراق است خدا؟!

 

[~Romaysa_paX~]

یکی میگفت:
_با حضور بعضی‌ها تنهاتر میشوی؛ هرچند که کنارت بنشینن و به چشمانت بنگرن!
باور داری تنهایی‌ام پر از حس حضور چنین افرادی‌ست. باورم کن که این دل تنهاست!
نه از آن تنهایی های اکنون! این دل به خدا تن‌های تنهایی را به تنهایی به تن کشیده!
گاهگاهی دلم میگیرد! نه از این مردم شهر، نه!
از این اعضای یک پیکر دلم میگیرد.
من دلم میگیرد اعضای یک پیکر، شده‌اند ابزار یک‌دیگر! باور داری؟!
اینجا صحنه‌ی جرم است؛ باور داری؟
پر از قتل قلب‌های مظلوم است؛ باور داری؟
اینجا یک صحنه‌ی جرم است!

 

[~Romaysa_paX~]

زندگی نیست به جز انسانیت
زندگی نیست به جز با حیثیت
زندگی نیست به جز باور
به جز امیدواری و تواضع با همه
زندگی نیست به جز درمانِ درد
زندگی نیست به جز خورشیدِ زرد
از دل تاریکی باید رهانید دل را
از ژرفای ناامیدی باید رویاند امید را
زندگی نیست به جز زخم و مرهم عشق
ورنه گیاه هم زنده است.
باید عاشق شد!
باید درد کشید!
باید درمان شد!
زندگی همین یکی دو روز سال است!
همین بهاری که دلت را زنده کند.
همین تابستانی که روانت را روشن کند.
همین پاییزی که روحت را عاشق کند.
همین زمستانی که تنت را گرم کند.
زندگی را باید زیست...
فارغ از حاشیه‌ها!
زندگی نیست به جز عاشق شدن!

 

[~Romaysa_paX~]

این شب عمر کی پایان می‌گیرد ای خدا؟
این بغض چشم کی باران می‌‌گیرد ای خدا؟
دل را باید برد...
برد به دیار عشق، برد به دیاری که در آن محبت است!
روح را باید پنهان کرد، از نظرهای ناپاک پنهان کرد.
چشم را باید شست؛ جور دگر دیدن نیاز است به خدا.
سیب را باید خورد هر چند به گناه!
دل را باید سپرد هر چند به خطا!
دل را باید به دریا زد هر چند شناگر نیستی...
زندگی همین امروز است؛ همین لحظه‌ی ناب عاشقی!
عشق را باید خواست؛ با تمام تار و پود...

 

[~Romaysa_paX~]

من به آمار زمین مشکوکم...
نکند هیچ‌کسی اینجا نیست...
نکند عاشق؛ ولی خائن بود!
نکند باران ولی کویر بود.
من به آمار زمین مشکوکم؛ دل میگیرد بین اینهمه آدم چرا؟
دل میگیرد با دیدن اینهمه آدم چرا؟
این‌همه آدم؛ ولی بی آدمیت چرا؟
من دلم میگیرد؛ درد کمی نیست عود بی بو.
من دلم میگیرد؛ این جراحت چرکین شده میفهمی؟ این جراحت خونین شده میفهمی؟
من به آمار زمین مشکوکم؛ اگر این سطح پر از آدم‌هاست؛ پس چرا این دل دلش تنگ شده؟ پس چرا دل‌ها همه سنگ شده؟
پس چرا بین این اعضا؛ مدتی‌ست جنگ شده؟
اگر این سطح پر از آدم‌هاست پس چرا اینهمه تنها اینجاست؟ پس چرا تن‌ها پر از تنهایی‌ست؟ پس چرا چشم‌ها همه منتظرند؟
اگر این سطح پر از آدم‌هاست؛ پس چرا انسانیت ناپیداست؟
حرف من این است فقط....
اگر این سطح پر از آدم‌‌هاست چرا همه چشم به راهند اینجا؟ چه کسی می آید؟ چه رفته که برگردد پس؟

 

[~Romaysa_paX~]

اینهمه دردی که به دل راه یافته از چیست اینجا؟
اینهمه غم که به دنیا تاخته از چیست اینجا؟
گاهگاهی دلم میخواهد که بزنم تیشه به ریشه‌ی این نفس‌هایی که می‌آیند و می‌روند.
اینجا زمین است!
با آدم‌هایی که در خود گم شده‌اند!
آدم‌هایی خالی از آدمیت.
اینجا زمین است.
گمشده‌هایش زیاد؛ عاشق‌هایش زیاد، خائن‌هایش زیاد! اینجا پر از پیدای ناپیدا است.
اینجا پر از آشناهایی‌ست که غریبه‌اند؛ میفهمی؟ درد این دل را کسی میفهمد؟
اینجا زمین است؛ مردمانش پول پرست!
انسانیت...
حرفش را اینجا نزن، انسان‌هایش خالی‌اند!
مرام و معرفت...
هیس! این حرف، جرم بزرگی‌ست در این صحنه‌ی جرم!
اینجا قتل زیادست چون که قاتل به وفور یافت می‌شود!
اینجا تن خیس است! خیسِ باران دلتنگی و غم!
اینجا زمین است؛ اکسیژنی نیست، اکسیژنی که انسان را زنده نگاه دارد ولی انسانیت را نه، سَم است باور داری؟
میفهمی اینجا پر از عصیانگر است؟ کار از سیب خوردنی ساده گذشته! اینجا سَر میخورند!