انتشاریافته دلنوشته شده آیا...؟! | رمیصا.پَکس کاربر انجمن رمانیک

نام دلنوشته: شده آیا...؟!
نویسنده: رمیصا.پَکس

مقدمه:

شده آیا که تو دلگیر شوی؟

از همه کس سیر شوی؟

شده در اوج جوانی تو فقط پیر شوی؟

من در این حس جهنم مانند شب و روز سوخته ام...

 

[~Romaysa_paX~]

شده آیا که دلت یک نخ سیگار بخواهد؟
یا که قلبت گیرد و لحظه‌ای دیدار بخواهد؟
شده درگیر خیالش دل به باده دهی بعد...
فقط نگاهش را، این دل لاکردار بخوهد؟

 

[~Romaysa_paX~]

شده آیا که تو از خدایت دلخور بشوی؟
از همه عالم و آدم به خاطر او دل‎پر بشوی؟
شده از ترس فراقش تو دیوانه‌ی عالم گردی...
راهی نباشد و در راه عشقش باده خور بشوی!

 

[~Romaysa_paX~]

شده آیا که دلت در تاب و تب یادش باشد و او... حتی یادش نیوفتد که دلت در گروی عشقش گذاشتی.
شده آیا بنگری به چشمان افسونگر و مکارش و بودنش ببرد از یادت بود و نبود جسم و روحت را و تو ندانی جریان از چه قرار است.
عشق این است؟ این حس دیوانه کننده؟ این حسی که تا به خود آمدم دیدم دل و جان و جهان و ایمان رفته ز دستم.
به کدام ریسمان عالم چنگ زنم تا بیش از این نیوفتم در چاه ودادت؟ اصلا چنین ریسمانی وجود دارد؟
ای‌کاش این دلبستگی، این وابستگی نفسم هایم به نگاهت را، این دلواپسی ها را درک می‌کردی...
شاید آن زمان اینچنین قلبم را در عذاب نمی‌گذاشتی.

 

[~Romaysa_paX~]

شده آیا که ندانی چه بگویی به دلت؟
آن زمانی که فقط یار می‎‌‌خواهد و بس؟
شده آیا که دلت ملول یار باشد و بس؟
شده دلگیر باشی از دلت؛ شده آیا؟
شده دلت سیر باشد از حیاتش؛ شده آیا؟
شده باران ببارد و دلت لبریز شود از حسرت؟
شده چتر نباشد تا باشد تو را حاجت؟

 

[~Romaysa_paX~]

شده آیا که نخواهی نفسی چاق کند سینه‌ات؟
یا که هر نفس چاک دهد قلبت را؟
شده آیا که بخواهی که تو هی دور شوی؛ دور شوی...
از همه عالم و آدم عمری تو کف شور شوی؟
من همه عمر دویدم و دور شدم...
رسم عبور شدم؛
همره گور شدم،
من روزهاست که در درد فراغت زنده به گور شدم...
روزهاست چشم انتظارت؛ بینای کور شدم.

 

[Mohammad MZ]

UP​

 

[~Romaysa_paX~]

من پریشان است دلم پس تو کجایی جان دل؟
دست به گریبانم به اشک و ناله تو کجایی جان دل؟
دل تاوان دهد تا به کی پس چرا نمی آیی؟
پس چرا در گوش من عشق و ودادت را نمی سرایی؟
شده آیا که بغضی صدایت را خش اندازد بنالی؟
شده در جهان تو خزان زند به روز بهاری؟

 

[~Romaysa_paX~]

لحظاتی در زندگی وجود دارند که نمیدانی به چه زبان و با کدام کلمه حرف دلت را بیان کنی.
دل است دیگر....
مانند هوای بهاری هر دم حالی دارد؛ هر دم جوی دارد.
گاهی پیش می آید دلت بخواهد حرف بزنی اما حرفی نباشد. پیش آمده برایت؟
گاهی پیش می آید توده‌ای راه گلویت را می‌بندد؛ نه اجازه می‌دهد نفس بکشی و نه اجازه می‌دهد آهی کشی که حتی دلت سبک شود.
گاهی پیش می‌آید دلت تنهایی بخواهد و همزمان دلت بخواهد کسی پیشت باشد.
شده آیا درگیر چنین پارادوکس‌های عجیبی شوی؟
تناقض‌هایی که جانت را به لب میرسانند.
تضادهایی که پا میگذارند پای گلویت؛ جوری که عاصی شوی از دست خاطرات و مجبور شوی انگشتت را تا حلق فرو کنی بلکه بالا بیاوری خاطراتی را که هضم روح و روانت نمیشوند.
شده آیا...؟!

 

[~Romaysa_paX~]

پدربزرگ میگفت:
زن باید ترسو و سرمایی باشد. تا دم به دقیقه به آغوشت رو کند.
مادربزرگ میگفت:
مرد باید نازکِش باشد و پناه. تا اگر حرفی، حدیثی، ناز و نوازش دلت خواست، تا اگر حس بی‌پناهی سراغ خانه‌ی قلبت را گرفت، بتوانی تکیه کنی به شانه‌هایش.

شده آیا بترسی، سردت شود، حرفی روی دلت باشد، ناز و نوازش خواستی یا حس بی‌پناهی وجودت را لبریز کرد، کسی نباشد دلت به حضورش گرم شود یا به قول پدربزرگ دم به دقیقه به آغوشش رو کنی؟!
یا نه! به قول مادربزرگ شانه‌ای هست بی‌پناهی‌ات را پناه شود؟!

 

[~Romaysa_paX~]

لبریزم ز حس نوشتن و حرفی نیست!
سخن آخرم است، گوشی نیست؟
به خدا لال شده چشمم اشکی نمیبارد چرا؟
آن که را اشک به چشم نیست دردی نیست؟
به خدا درد فراق است به جانم چه کنم؟
شده آیا که بخندی و بگی مرگی نیست؟
به خدا خنده بدیدم تلخ‌تر از زهر دموع!
شده آیا وسط لیل بگی روزی نیست؟