انتشاریافته دلنوشته سلول تنهایی | هانی.م کاربر انجمن رمانیک

✨به نام خدایی که هم درد را آفرید هم درمان آن را✨
‌

نام اثر: دلنوشته‌ی سلول تنهایی!
نویسنده: هانی.م
ژانر: تراژدی، مذهبی
مقدمه:
در زندانی که نامش دنیاست، اسیر شده‌ام!
من چه کرده‌ام! مرا در این سلول انداختند و رفتند... .
به کدامین جرم!
نجاتم دهید، نجاتم دهید!
به من بگویید چه کنم!​

 

[S O-O M]

سلام خدمت نویسنده‌ی عزیز!
متشکریم از شما ضمن انتخاب انجمن رمانیک برای انتظار آثار ارزشمندتان، خواهشمندم قبل از شروع کردن تایپ دلنوشته‌تان قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!

قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته

زمانی که دلنوشته‌ی شما به ده پارت رسید می‌توانید از طریق لینک زیر برای آن درخواست جلد بدهید. (پ.ن: ابتدا قوانین تالار جلد را مطالعه فرمایید.)

درخواست جلد برای دلنوشته

زمانی که دلنوشته‌ی شما به دوازده پارت رسید شما می‌توانید جهت بررسی سطح قلمتان توسط منتقدان عزیز، از طریق لینک زیر درخواست نقد بدهید.

قوانین و چگونگی درخواست منتقد برای دلنوشته

نویسندگان عزیز؛ جهت درخواست تعویض تگ اثرتان می‌توانید از طریق لینک زیر اقدام نمایید.

درخواست تعویض تگ

شما می‌بایست پس از اتمام تایپ اثرتان؛ از طریق لینک زیر اعلام کنید.

اعلام پایان تایپ دلنوشته

شما می‌بایست پس از اتمام تایپ دلنوشته‌تان جهت رفع اشکالات نگارشی و تایپی؛ از طریق لینک زیر درخواست ویراستار کنید.

درخواست ویراستار برای دلنوشته

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!

|کادر مدیریت انجمن|​

 

[Paradox]

زندگی زندانی است که تو محکوم به ماندن در آنی!
زندگی واقعی درون آن سلول نیست، بلکه وقتی که محکومیت تو به پایان رسید و در سلول به رویت گشوده شد آن موقع، دنیای واقعی را با چشم و دلت خواهی دید.

 

[Paradox]

موقع ورودت به سلول، دیوار‌ها را دیدی؟!
سفید به مثال پاکی دل و روحت بود.
حال چه؟! دیواره‌ها را به چه رنگ در آوردی! سیاه!؟
حال به نظرت زیباست؟ سیاهی که خودت در آن زندانی هستی و روز به روز اگر بیشتر شود خودت را در درونش می‌بلعد و تو می‌مانی و حسرت این‌که می‌توانستی آن‌ را پاک کنی و نکردی!
شروع به پاک کردن سیاهی‌ها کن.

 

[Paradox]

چشم‌هایت را بگشا و اطرافت را نظاره‌گر باش.
آن‌قدر در تنهایی خود غرق شده‌ای که هیچ غریق نجاتی نیست تا تو را بیابد و از قعر ظلمات رها سازد،
به خودت بیا، زندگی ثانیه‌ایست گذرا، آن را بیهوده و پر از تاریکی نگذران... .

 

[Paradox]

حقیقت را می‌گویم! می‌دانی که حقیقت بسیار تلخ است.
خودت را از سیاهی مطلق نجات بده، تنها کسی که می‌تواند تو را نجات دهد، خود تویی!
فقط یادت باشد که دیر نشود... .

 

[Paradox]

سلول تو پر از زیبایی‌است به آن‌ها نگاه کن.
ببین کدامین نقاش می‌تواند این چنین چیره بر رنگ‌ها و نقش‌ها باشد و چنین طرحی بسازد؟!

 

[Paradox]

خوب باش و خوبی کن.
هر خوبی که تو می‌کنی قلبی سفید رنگ بر روی دیوار سلول زندگی‌ات نقش می‌بندد!
سعی کن تمام دیوار را دوباره از نو، مانند روز اولش کنی! سعی کن زندگی را دریابی و بهترین‌ها را در زندگی‌ات و در این سلول به کار گیری، تو می‌توانی... .

 

[Paradox]

چشم‌هایت را ببند و به روزگاری که گذشت فکر کن... .
روزگاری که برای تو بود! فقط برای تو.
گاهی آدم‌هایی وارد شدن و گاهی خارج، اما در زندگی خودت همیشه می‌مانی و خودتی!
حتی روزی روحت از بدنت جدا می‌شود و تورا تنهای تنها در میان یک مشت خاک در بین همان چیزی که تو از آن متولد شدی می‌گذارد و می‌رود... .
در جهانی که حتی روحت هم تورا تنها می‌گذارد، پس عبرت بگیر از این‌که به همه‌کس و همه چیز دل نبندی!
به آدم‌های زودگذر... به دنیای فانی... به مال دنیای بی ارزش!
به هیچ چیز دل نبند.

 

[Paradox]

غم و غصه‌ی این دنیا اندکی زمان می‌خواهد؛
پس عمر خود را در گیر و دار این غم نینداز و از تمام لحظات زندگی‌ات استفاده کن. یاد بگیر ببخشی، مهربانی کنی، کمک کنی، زندگی کنی... .