انتشاریافته دلنوشته دگر هرگز عاشق نمی‌شوم | مبینا عباسی

نام دلنوشته: دگر هرگز عاشق نمی‌شوم
نویسنده: مبینا عباسی
ژانر: تراژدی
مقدمه: هرکجا گشتم به دنبال عشق!
یا از من بیچاره فرار کرد یا ویرانه ام کرد!
کجا باید برم که برای یک بار... بتونم با آرامش عاشق بمانم! کجا را بگردم که هرجا رفتم هیچ عشقی پایدار نبود، به خودم قول میدهم که دگر هرگز عاشق نمیشوم

خلاصه:فرصتی نیست برای دوست داشتن یا به اشتباه تورا قضاوت میکنند یا برای هیچی رهایت میکنند گاه در میان واژه هایم دردی بزرگ نمایان میشود! کمی دقیق تر نگاه کن... کل وجودم از سرما یخ میزند وقتی میگویی نمیخواهم دوستت داشته باشم...و رودخانه ای از چشمانم جاری میشود که بی انتها است

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

آن چه بود و هست رویایی بیش نیست!
آن چه در قلب و روح جریان دارد، توهمی بیش نیست! آن چه که در دریا و ساحل، رود نیل و چشمه های عاشق به یادگار گذاشتیم... خاطره ای بیش نیست! تمام وجودم را که در راه تو فدا کردم، خاکستری بیش نیست! همه دار و ندار من جز آرزوهای بر باد رفته، هیچ است و هیچ!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

وجود تو برای من خود مرگه! ته هر عشق یک زن؛ جدایی عادت یک مرده...
فروپاشی شدن قلب یک زن انگار تفریح یک مرده!
ماندن و ماندن و ماندن در هوای یاری که دیگه رفته از قدیم، انگار که عادت یک زن! عادت همان زنی که فریاد می زند: هرگز به تو فکر نمی کنم! هرگز.

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

دیگه حتی صدای بارون هم گوش های مرا نوازش نمی‌کند! یک لحظه دنیای من تیره و تار شد...یک لحظه دیدم دیگر قلبی اصلا ندارم... دست روی سینه ام گذاشتم و دیدم اصلا نمی‌تپد! فهمیدم که بعد از این باران رنگین کمونی در اسمانم پدیدار نخواهد شد... فهمیدم که این رویا، فقط در خواب‌های من بوده...

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

ای تمام غم و اندوه من!
هوا سرده، نشینه درد روی سینت!
خودم میشم فدای تو!
ای همسفرقدیمی!
دلم پر از غم و درده!
کجا رفتی که جای خالی من دیگر هرگز حس نمیشه!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

اگر حرف تو همینه! که دیگه عشق حرومه!
باشه پس دنیای من انگار که واست حرومه!
دیگه حرفی که نمیمونه، وقتی بگی دروغه عشق من نسبت به تو هوس بود...پس فقط بهونه خواستی برای رفتن! باشه برو قبوله... هرچی که بود دروغ بود... هرچی که ساختم از تو فقط یک توهم زیبا بود...

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

نه اینکه یادآوری تو برایم زیباست!
من فقط برای یاد آوری اشتباهم تورا به خاطر دارم!
نه اینکه زیبا باشد نغمه های عاشقانه ات برای من، نه! من فقط اشتباهم را تداعی می‌کنم!
به خودت نگیری که دارم بهت فکر می کنم یعنی دلتنگ تو هستم!
چه محال خنده داری...
مگر حسی گذاشتی پابرجا بماند ای یار؟
وای بر منی که دوباره خام تو شوم!
از یاد ببرم هوش و عقل را...
نه دیگر فصل ما بهار نمی شود...
خزانی تا ابد بر عشق ما حاکم است!
تو نیز فکر کن رفتنم از روی اجبار بود...
تو فکر کن نفس‌هایم از روی اجبار است...
من اینجا بی تو می‌خندم و نیستی!
و خنده‌ی من تلخ تر از گریه‌ی تو است!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

از پشت دیوار برزخ برای آن بی وفا هزاران شاخه گل زینتی چیندم! فرشته ها دست من‌را بریدند...
شدم همدم شیطانی که بی دلیل برچسب پلیدی به او زدند!
فقط کافیه کمی... فقط کمی به حرف های هم گوش بدهیم و کمی هم حق!
آن وقت حتی به شیطان هم باور می کنیم...
مگر او روزی فرشته نبود؟
چه زخمی مارا پلید می کند؟
مگر از اول بد بودیم؟
کمی فکر کنیم، به جای قضاوت بی‌جا...

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

می‌دانم! می‌دانم چگونه شمع عاشق پروانه شد و شمع هم برای او سوخت و آب شد...
می‌دانم! می‌دانم عشق فرهاد را به شیرین که چگونه عاشقانه برای شیرین جان داد!
می‌دانم! می‌دانم عشق ممنوعه ی زلیخارا، هرچند نادرست... ولی عشق بود!
می‌دانم! می‌دانم لیلی و مجنون را من! سهراب و آیدا را من؛ چه بر سر مجنون آمد را می‌دانم!
می‌دانم روزگاری در این شهر من بی‌پروا عاشق بودم و در رویاهای کوچک و زیبایم تورا مجنون خواندم... می‌دانم که روزی بر می‌گردی به سمت و سوی دیار من که خالی از عشق شد...
ولی آن لحظه خیلی دیر است! هم برای من، هم برای تو! از کدام دیار با من سخن می‌گویی؟
من ساکن آنجا هستم... بیهوده با من سخن مگو!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

بگذارید که ناگفته‌ها در دل بمانند همچو گنجی پنهان، بماند کنج به یادگار که ماهم غمی داشتیم!
بگذار که سهم ما از این جهان بشود تکه ای ذغال سیاه... سفره ها بگذارید خالی بماند!
آتشی از جنس تنهایی شعله بگیرد!
بگذار که من خسته دل بی‌تو بمیرم!
رها باشم نه در بند! آرام باشم و بی سقف!
می‌خواهم بی‌تو بمانم!

 

[مبینای پاییز🍁🍁]

شکسته شدنم دیگر بی فایده است! وقتی تو حتی حاضر نشدی به قلب من اعتماد کنی، دیگر هیچ چیز فایده ای ندارد... آن کس که عذاب می‌بیند فقط روح من است! خاطراتت را بردار و ببر من بی‌تو هم می‌توانم زنده بمانم، عشق را ناپاک نکن! عشق حاصل پاکی‌های قلب بی‌آلایش است.