تمام شده دلنوشته دلخوشی | آلما(nfs_nm) کاربر انجمن رمانیک

نام اثر: دلخوشی
نویسنده: آلما (nfs_nm)
ژانر: عاشقانه، تراژدی
مقدمه:
آدم‌ها دلیل نداشته باشند، می‌میرند.
دلخوشی‌هایشان که از آن‌ها رو برگرداند و
امیدشان را که از آن‌ها بگیرند،
بی‌دلیل می‌شوند.
در جنگ زندگی تسلیم می‌شوند و
می‌میرند.
و وای از روزی که آدمیزاد،
به جایی برسد که خودش خط بکشد روی تمام دلخوشی‌هایش... .
*توجه! این دلنوشته بر اساس واقعیت نگارش شده است.
*این اثر اختصاصی نیست.

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک​

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!​

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.​

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!​

[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته] ​

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]​

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست رصد​

پس از اتمام رصد برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]​

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]​

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!​

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[DELVIS♧]

بعضی چیزها،
بعضی از احساسات،
حال و هوای خاصی دارند!
مثل عطرِ شیرینی هستند،
که خسرو و فرهاد را مجنون کرده بود!
باید بوی نابشان باشد تا بشود نفس کشید.
باید باشند تا بعد از هر زمین خوردن
بلند شدن را یاد بگیری.

 

[DELVIS♧]

امید، انگیزه، دلخوشی... ‌.
این احساس سرنوشت‌ساز اسم‌های زیادی دارد.
هر کسی این احساس خاص را که وجودش از همان باید‌هاست، جوری صدا می‌زند.
من هم به آن می‌گویم:
- دلیل زنده ماندن بشریت!
که بشر اگر امیدی برای آینده‌ای شیرین نداشت،
تا الان هزاران بار در جنگ با سرنوشت،
روحش را تسلیم عزرائیل کرده بود.

 

[DELVIS♧]

آدم‌ها ضعیف‌اند، حتی آن قوی‌هایشان!
دلیل می‌خواهند برای ادامه دادن،
جنگیدن،
نفس کشیدن...
آدمی دلیل نداشته باشد، بازی زندگی‌اش را می‌بازد؛
ناجور می‌بازد...!

 

[DELVIS♧]

دلیل‌ها همیشه هستند!
ما باید آن‌ها را پیدا کنیم.
کم و زیاد می‌شوند؛
اما همیشه‌ی خدا چیزی هست که برایش بجنگیم؛
حتی وقتی از همیشه خسته‌تریم... .
خود بی‌دلیل بودن هم دلیل دیگری‌ست!
باید برای یافتن دلخوشی جنگید.
و ایمان داشت که بالاخره شبی،
امید از میان این همه درد سر برمی‌آورد و
مثل جوانه‌ای کم جان،
در قلبمان می‌روید... .

 

[DELVIS♧]

«شایدهایی» که در روزهای سختی پیدا می‌کنیم،
به امید آن‌که لباس رزم،
سلاح تیز و
دلیل جنگیدنمان با سربازان مشکلات شوند،
اغلب تبدیل می‌شوند به «بایدها»!
بایدهایی که در اوج ناامیدی دلیل می‌شوند
و بعد از آن، حضورشان الزامی‌ست برای زندگی!

 

[DELVIS♧]

من هم مثل بقیه آدم‌ها بودم،
یک زمینی کثیف!
برای جنگیدن دلیل می‌خواستم،
«باید» می‌خواستم!
من مستثنی نبودم؛
باید زندگی من هم همین‌طور شکل می‌گرفت... .

 

[DELVIS♧]

شب‌های ناامیدی زیاد داشتم.
از همان شب‌هایی که سرنوشت بازی‌اش می‌گرفت،
قلمش را برمی‌داشت و در کتاب زندگی‌ام،
خط می‌زد روی هر خوشی‌ای که نوشته بود؛
اما شبی که مقام دومین شب نحس زندگی‌ام را می‌گرفت،
دلخوشی‌ام را پیدا کردم!
دلیلم برای زنده ماندن،
امیدم برای نفس کشیدن... .

 

[DELVIS♧]

بعد از آن شب، شد بایدِ زندگی‌ام!
خنده‌هایش دلیل قلم دست گرفتنم بود و
آرامشش دلیل حضورم.
مهربانی‌اش روحم را می‌خنداند و
خودش به این دنیا پابندم می‌کرد.
تیله‌های سه‌پرِ مشکی‌اش، مرا به جنون می‌رساند و
او خود اکسیژن در ریه‌هایم بود.

 

[DELVIS♧]

حتی فکرش مرگ را از حوالی جانم فراری می‌داد.
محلی حرف زدن‌هایش، دلم را به دست جنون می‌سپرد،
ذوق‌های شیرینش،
وقتی‌که فقط به خاطر او دست به قلم می‌شدم و
با زبان محلی، جان ناچیزم را فدایش می‌کردم،
آرامشم را تضمین کرده بود.