تمام شده دلنوشته دردهای بی‌صدا| Leila.Kh

دلنوشته:درد‌های بی‌صدا
نویسنده :Leila.kh
ژانر: تراژدی
ناظر: @لبخند زمستان
مقدمه:​

آدم‌ها می‌توانند چشم‌هایشان را روی حقایق ببندند؛ اما روی خاطرات نه، خاطره‌هایی که شاید کم‌ رنگ شوند، دور شوند؛ اما محو نه!
چه شب‌هایی که وسط بی‌‌حوصلگی‌هایم غرق در خاطرات بوده‌ام.
چرا واژه‌ها هیچ‌ وقت برای بیان احساسات دل تنگی‌هایم کافی نبوده‌اند؟ احساس می‌کنم مدتی است بیش از توانم درگیر شده‌ام، غرق شده‌ام میان تمام دل‌تنگی‌هایم.

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک​

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!​

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.​

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!​

[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته] ​

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]​

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست رصد​

پس از اتمام رصد برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]​

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]​

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!​

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[Leilii]

همیشه فکر می‌کردم تنها ماندن سخت‌ترین کار دنیا است.
اما نه، آدم‌ها به یک‌ دیگر قول ماندن می‌دهند تا ذره‌ای کمتر احساس تنهایی کنند.
اما این ماندن‌ها هیچ‌ وقت دائمی نبوده و سخت‌تر از آن ماندن با آدم‌هایی است که تنهاترت می‌کنند.

 

[Leilii]

دیگر زورم نمی‌رسد به بی‌عدالتی این روزگار.
زورم نمی‌رسد به خاطرات سوخته، زورم نمی‌رسد به عشقی که خانه خرابم کرد... .
توان حرف‌ زدن ندارم.
مغزم درد می‌کند از خروار خروار حرف‌هایی که در دلم جا‌ مانده و شده‌اند غده‌ای در‌ گلو، احساسی که سال‌هاست در دلم خاموشش کرده‌ام نایی در وجودم‌ باقی‌ نذاشته است.
مثل مرده‌ای شده‌ام با چشم‌های باز تماشاگر این دنیای تو‌ خالی.

 

[Leilii]

چه روز‌هایی که تنهایی حال خودم را خوب کرده‌ام، تنهایی اشک ریخته‌ام، تنهایی قدم زده‌ام، تنهایی در سرنوشته پوچی که خودم هیچ نقشی برایش نداشته‌ام فرو رفته‌ام و ریز ریز اشک ریخته‌ام... .
بعضی روزها باید خودت تنهایی غم دل‌تنگی دنیا را به دوش بکشی.
دل‌تنگی احساس عجیبی است، دلتنگ که بشوی بی‌قرار می‌شوی اما چاره‌ای جز تحمل نداری.

 

[Leilii]

هر شب در تنگنای دل تنگی و انتظار اسیر می‌شوم.
و بغض نشکسته‌ای که صدایش به گوش نمی‌رسد را با نوشته‌هایم تسکین می‌دهم.
ساعت‌ها سخت می‌گذرد، آسمان دل‌گیر می‌شود و فقط من می‌مانم و قلمی که از دل‌تنگی می‌نویسد... .
از خاطره‌هایی که هیچ وقت تکراری‌ نشدن، دفن نشدن و فقط شدن بغضی‌ در گلو.

 

[Leilii]

دیگر توان ادامه دادن ندارم... .
به روح زخم خورده‌ام که نگاه می‌کنم ناخودآگاه می‌گویم تا کجا، تا کی بر زخم‌هایم سرپوش بی‌خیالی بپوشانم و ادامه دهم؟
چه شب‌هایی که در تنهایی‌‌هایم شکسته‌ام و دلم از غربت روزگار تیره‌ام گرفته است.
چه روزها که دنبال نوری گشته‌ام که شاید بتواند روزگار تیره و تارم را روشن کند.
اما جز سیاهی چیزی در روزگارم ندیده‌ام راستش را بخواهی این روزها دیگر هیچ‌ چیز نمی‌تواند روزگاره تیره‌ام را روشن کند.

 

[Leilii]

روز‌ها پشت سر هم می‌گذرند هر روز گیج‌تر، بی‌انگیزه‌تر و تکراری‌تر از قبل.
این زندگی خیلی عجیب است از کسی که دوستت دارد فراری می‌شوی‌ و به دنبال کسی هستی که تو را نمی‌خواهد!
در تک‌ تکِ کار‌هایش دنبال محبت می‌گردی،‌ و‌ فقط کافی است یک سردی از او ببینی آن جاست که باید به خودت بگویی وای به حالم که‌ گدای محبت شده‌ام.
امان از روزی که بفهمی کسی که‌ دوستش داری با رفتار‌هایش دارد تو را پس می‌زند، دنیا روی سرت خراب می‌شود.
تنها ترین آدم روی زمین می‌شوی و فقط یک سوال ذهنت را پُر می‌کند "مگر من چه کم داشتم؟″

 

[Leilii]

خسته‌ام، خسته از این جسم که نایی برای ادامه‌ دادن ندارد.
از این نقاب‌ پوشالی بر‌ چهره خندان، از‌ همه خواستن‌ها و نشدن‌ها خسته‌ام.
یک‌ وقت‌ها نه ناراحتی نه خوشحال و نه‌ آرام
آشفته‌ای‌، اما دلیل آشفتگی‌هایت را نمی‌دانی، حتی نوشتن از درد‌هایت هم آرامت نمی‌کند.
ذهنم درگیر‌ است اما دلیلش را پیدا نمی‌کنم و از هیچ‌ چیز سر در نمی‌آورم،
دیگر نمی‌دانم چگونه قلم در دست بگیرم و از احوال آشفته‌ام بنویسم که شاید تسکینی بر درد‌هایم شود.
بعضی وقت‌ها مجبوری با خوب و بد زندگی بسازی چون جز سازش راهی باقی نمی‌ماند.

 

[Leilii]

دلم می‌خواهد دست خودم را بگیرم و آن را به یک جای دور ببرم.
جایی که در آن قضاوت نباشد و کسی نتواند به اون آسیب برساند. مکانی که مفهموم اذیت در آن را ندانند.
کاش می‌توانستم خودم را در بغل بگیرم و یک دل سیر گریه کنم و بگویم می‌دانم آشفته‌ای، می‌دانم این زندگی سخت و بی‌رحم است؛ اما تو باز هم مثل همیشه طاقت بیار و نشکن... .
می‌گذرد، با تمام تنهایی‌ها ‌و غم‌هایش لبخند‌های تلخ وشیرینش هم پشت سر می‌ماند!
خاطره‌های بودن‌ها و نبودن‌هایش هم نیز به دست فراموشی سپرده‌ می‌شود و تنها چیزی که در این زندگی تغییر می‌کند جسمی است که هر روز خسته‌تر و فرسوده‌‌تر می‌شود.
زندگی کی قرار است خوب و خوش باشد؟ کی قرار است روی خوشش را نشان دهد؟ کی قرار است ذره‌ای کم‌تر غم‌هایش را به رخ ما بکشد؟
بی‌رحمی این زندگی آن‌ جایی بود که مجبورمان کرد از آدم‌هایی دست بکشیم که یک زمانی خیلی برایمان مهم و عزیز بودند و حالا جز خاطره‌هایشان چیز دیگری نمانده.