انتشاریافته دلنوشته دختری که قاتل توست | مهرانه بلوچ

​

نام دلنوشته: دختری که قاتل توست

دلنویس: مهرانه بلوچ

ژانر: عاشقانه، تراژدی

مقدمه:
تمام خیابان‌ را با عطر رازقی معطر می‌کنم. روی جدول‌ها راه می‌روم و قول می‌دهم فراموش نکنم کداممان گناهکارتر است. شاید تو از سر اتفاق عطرم را بشناسی. شاید مکث کنی و حرکات دخترکی که صورتش را پشت ماسک پنهان کرده تو را به وجد بیاورد.

 

[مهرانه بلوچ]

می‌آیم و برایت از گذشته‌های دور می‌گویم.
از همان روزی که با قلب دردناکم از تو و عشقت فاصله می‌گرفتم در ماشینی که با سرعت دور می‌شد و جز خط ممتدی که تیربرق‌ها را به هم وصل می‌کرد همه‌ی زندگی پشت آن شیشه، محو بود.

 

[مهرانه بلوچ]

محبوب دلباخته‌ی من!
با من بیگانه نباش. من امروز به شماره‌ی ذخیره نشده‌ات در گوشی‌ام زنگ می‌زنم.
به آدرسی که از تو ندارم سر می‌زنم. نمی‌دانم... هر طور شده به سراغت می‌آیم.
لطفاً دیوانه خطابم نکن. من فقط کمی گیجم و هنوز هم برای آغوشت سر و دل می‌شکنم.

 

[مهرانه بلوچ]

می‌دانی افسانه‌ی قلبم!
اشک‌هایم چون خاطره‌ای فراموش شده.
درد قلب مرا دست کم می‌گیرند؛ ولی من هرگز به آرزوی داشتنت، دست بدرود نمی‌دهم.

 

[مهرانه بلوچ]

لطفاً با من راه بیا.
بگو شکاف عمیق سینه‌ات را فراموش کرده‌ای. بگو که خراش قلبت را از یاد برده‌ای.
نسیمی که از شمال می‌وزد حرف‌های بسیاری دارد، این که تو گاهی برایم شعر می‌گویی، همین که مشکی می‌پوشی و هنوز یادت نرفته من قورمه سبزی دوست دارم، خودش یک دنیا احساساتی‌ام می‌کند.

 

[مهرانه بلوچ]

تمام خیابان‌ را با عطر رازقی معطر می‌کنم. روی جدول‌ها راه می‌روم و قول می‌دهم فراموش نکنم کداممان گناهکارتر است. شاید تو از سر اتفاق عطرم را بشناسی. شاید مکث کنی و حرکات دخترکی که صورتش را پشت ماسک پنهان کرده تو را به وجد بیاورد.

 

[مهرانه بلوچ]

رفیق دست‌هایم!
دلم برای خنده‌هایت پر می‌کشد. شاید باورش کمی سخت باشد؛ اما قلبم برای چشم‌هایت بسیار بی‌تاب است. کاش این باران زمستانی که به پایان می‌رسد، دردهای بی‌شمارم فراموش شوند.

 

[مهرانه بلوچ]

معشوق چشم‌های مهرا!
لباس دامادی‌ات کجاست؟ ببین چه‌قدر دست‌هایم کوتاه است و چه‌قدر نمی‌توانم قرآن را از روی طاقچه بردارم.
دوستانت می‌گفتند من قاتل توأم!
شاید حق با آن‌ها باشد. بعد از من و بعد از تمام رویاهایی که برایمان خاطره شدند، محال است به زندگی برگردی.

 

[مهرانه بلوچ]

گاهی سر نماز یادت می‌افتم؛ اما باور کن نمی‌توانم آرزویت کنم، آخر اسمت فراموشم شده و هر چه تلاش می‌کنم یادم نمی‌آید عینک می‌زدی یا نه.

 

[مهرانه بلوچ]

قطعاً من هم مثل تو مرده‌ام!
و آخرین دستاویز من نوشته‌هایی شده‌اند که بین تمام آدم‌های این شهر دست به دست می‌شوند؛ اما به دست تو نمی‌رسند.

 

[مهرانه بلوچ]

آخرین بهانه‌ی من!
می‌خواهم تقدیر را تغییر دهم. هردویمان را به زندگی برگردانم و آن‌قدر عشق نثار قلب‌هایمان ‌کنم که تازیانه‌ی سرنوشت را احساس نکنیم فقط اشک‌هایت را پاک کن و بگو وقتی آمدی چابهار، برایم شیلّانچ می‌خری؟

پایان