انتشاریافته دلنوشته خانه غم زده| مهدیه مومنی

نام اثر: دلنوشته خانه غم زده
نویسنده: مهدیه مومنی
به نام خدایی که عشق را آفرید...!
مقدمه:
خانه‌ای خواهیم ساخت که در آن عشق بی‌داد کند.
خانه‌ای خواهیم ساخت که در آن غم گذر نکند.
من و تو می‌سازیم خانه‌ای که عشاق جهان را به حسرت بکشاند!
بنا می‌کنیم خانه‌ای را که ورودی آن دوست داشتن است و حسی که به آن می‌گوییم عشق!
خانه‌ای می‌سازیم بر بلندای کوهی یا در عمق دره‌ای تا ما باشیم و یک جهان سکوت، تنها و تا ابد غرق در لحظاتی رویایی.
خانه‌ای که غم زده نباشد، پر از شادی و امید و آرزو باشد.

 

[.Mahdieh]

دلنوشته هجده:

هر روز که می‌روم برای قدم زدن، از دیدن انسان‌های اطرافم ذهنم مشوش‌تر از قبل می‌شود.
چقدر سخت است پی‌بردن به درون هر انسانی!
خداوند چه چیزی خلق کرده است؟
هر کدام از این انسان‌ها در دل، کوهی از حرف‌هایی ناگفته و غم‌هایی پنهان دارند و هیچ کس نمی‌داند شخصی که در کنارش ایستاده خوشبخت
‌تر است یا خودش؟
همیشه برایم سوال است چرا در این دنیای فانی، دنیایی که امروز هستی و از فردای خود بی‌خبری همیشه باید غم در زندگی سرک بکشد و شادی مطلق و خوشبختی دائمی را فراری بدهد؟
چرا نمی‌شود همیشه و همیشه راحت زندگی کرد بدون هیچ غصه‌ای که بیاید و اوقاتمان را تلخ کند!
خب قدم زدن ناخودآگاه ذهن آدمی را باز می‌کند دیگر... . من نیز به خیلی چیزها می‌اندیشم؛ اما بی‌هیچ نتیجه‌ای که مرا قانع کند!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته نوزده:

ذهن، جایگاهی بسیار عجیب است!
روزی هزاران هزار فکر وخیال درونش می‌آید و می‌رود و هر لحظه پر و خالی می‌شود!
جایگاهی‌ است که کلمات و حرف‌ها و اتفاقات می‌توانند تا ته عمر درونش جا خوش کنند و از یاد نروند!
ذهنی که هیچ وقت جمله‌ی "حافظه پر است لطفاً مواردی را حذف کنید" را نشان نمی‌دهد چون تا دلت بخواهد این فضا جا برای هرگونه فکر و خیالی دارد؛ اما امان از موقعی که این افکار تلخ و آزاردهنده باشند و هر لحظه با یادآوری‌شان ناراحت و دلزده بشویم و به هیچ نحوی ما را رها نکنند!
گاهی آدم واقعاً نیاز دارد خیلی مسائل را به یاد نیاورد؛ اما ممکن نیست، انگار کسی این افکار آزار دهنده را با یک سنجاق درون مغز آدمی محکم قفل کرده است تا مبادا برود و ما را رها سازد!
ذهن جایگاهی‌ است بسیار عجیب و باور نکردنی!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته بیست:

هیچ وقت نمی‌خواهم زندگی دیگران را تجربه کنم.
خب می‌دانی نه این‌که زندگی خودم هم خوب مطلق باشد، نه!
اما خب من خودم و شخصیتم را دوست می‌دارم.
دلم می‌خواهد در همین قالب شخصیتی‌ام بمانم و جای کس دیگری نباشم، جای هر انسان دیگری که در اطرافم زندگی می‌کند و شاهد رفتارها و هنجارهایشان هستم.
نمی‌دانم شاید انسان‌های دیگر هم در مورد من همین فکر را می‌کنند، نه فقط در مورد من بلکه در مورد تمامی انسان‌های دیگر و نمی‌خواهند به جای دیگری باشند، همین شخصیت موجود خود را به جای دیگری بودند ترجیح می‌دهند.
هر آدمی در این دنیا یک جور رفتار و شخصیتی دارد.
یکی مغرور است، یکی راحت و خوش‌رو، یکی منزوی و گوشه گیر و یکی کاملاً اجتماعی و خوش برخورد، آن یکی بداخلاق و دیگری خونسرد.
هر انسانی با انسان دیگر فرق می‌کند؛ اما خب بعضی آدم‌ها هم از قالبی که درونش زندگی می‌کنند راضی نیستند و دلشان می‌خواهد بهتر از حال باشند؛ اما ذات هر کس قابل تغییر نیست.
ذات خوب همیشه خوب می‌ماند و ذات بد...!
ذات بد نیکو نگردد چون که بنیادش بد است.

 

[Nil@85]

عرض سلام و خسته نباشیدی ویژه خدمت شما نویسنده‌ی عزیز!
بدین وسیله پایان تایپ اثر شما را اعلام می‌‌دارم. با آرزوی موفقیت روز افزون!


|مدیریت کتابدونی|​