انتشاریافته دلنوشته خانه غم زده| مهدیه مومنی

نام اثر: دلنوشته خانه غم زده
نویسنده: مهدیه مومنی
به نام خدایی که عشق را آفرید...!
مقدمه:
خانه‌ای خواهیم ساخت که در آن عشق بی‌داد کند.
خانه‌ای خواهیم ساخت که در آن غم گذر نکند.
من و تو می‌سازیم خانه‌ای که عشاق جهان را به حسرت بکشاند!
بنا می‌کنیم خانه‌ای را که ورودی آن دوست داشتن است و حسی که به آن می‌گوییم عشق!
خانه‌ای می‌سازیم بر بلندای کوهی یا در عمق دره‌ای تا ما باشیم و یک جهان سکوت، تنها و تا ابد غرق در لحظاتی رویایی.
خانه‌ای که غم زده نباشد، پر از شادی و امید و آرزو باشد.

 

[.Mahdieh]

دلنوشته هشت:

هیچ کس جز خودم تا به حال تا این حد به من کمک نکرده است!
هیچ کس به اندازه خودم دلش به حالم نسوخته است!
هیچ کس تا به حال مثل خودم، با من رو راست نبوده است!
هیچ کس به من، به اندازه خودم محبت نکرده است.
هیچ کس من را به اندازه خودم دوست نداشته است!
آری، جز خودمان هیچ کس به دردمان نمی‌خورد.
اگر انسان این را می‌فهمید و در یک گوشه‌ی بزرگ از ذهنش این مهم را پین می‌کرد و تابلوی اخطار را بزرگ در بالایش می‌کوبید تا همیشه و همیشه به یادش باشد نیمی از مشکلاتش حل بودند!
اینجوری یاد می‌گرفت که کمتر و کمتر و شاید خیلی کمتر از آدم‌ها توقع و انتظارات داشته باشد.
بداند که آدمیزاد پای منفعت خودش که در میان باشد دیگر به فکر برادر خود هم نیست وای به حال یک آدمیزاد غریبه‌ی دیگر!
ما آدم‌ها از نسل آدمیم، با اشتباهاتی که گاه جبران ناپذیرند، انسانی که همه می‌دانند جایزالخطاست، پس باید بدانیم انتظاراتمان از هم را به صفر برسانیم، اگر امکان دارد هم به زیر صفر!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته نه:

خدا چقدر خوب است!
یک لحظه بنشینید و با خود فکر کنید!
یک آدمیزاد تمامی چیزهایی را که خدا منع کرده و گفته است که دوست ندارد آدمیزاد انجام بدهد را کاملاً اختیاری انجام می‌دهد؛ اما خدا با یک لبخند و یک توبه از سمت او، این خطاها را می‌بخشد در حالی‌که انسان‌ها اگر یک بار از انسانی دیگر خطایی ببینند دیگر تا آخر عمر آن انسان از چشم‌شان می‌افتد.
خدا واقعاً مهربان است که یک آدمی که به راحتی آب خوردن دروغ می گوید را باز می‌بخشد و در توبه را برایش می گشاید.
خدا خیلی رئوف است که ما هزار جور کار اشتباه می‌کنیم و او به سادگی ما را می‌بخشد چون دلش نمی‌آید مخلوقش عذاب و خشم او را متحمل شود.
کاش آدمیزاد که مخلوق همین خداست هم کمی، فقط کمی یا حتی ذره‌ای از این دریای کرامت و رحمت و عطوفت خدا را در کالبد بدن خود داشت تا بتوانیم جهانی خیلی زیباتر از جهان امروزی بسازیم!
جهانی که فقر و تنگ دستی و دروغ و ریا و فتنه و هزار هزار مشکلات دیگر درون بطنش نفس نکشد و آدم‌ها متحمل درد و رنج‌هایی از این قبیل نباشند!
جهانی که شادی درونش موج بزند و جز رد لبخند بر لبان آدمیزاد، هیچ چیز بد و ناخوشایند دیگری دیده نشود!
کاش...!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته ده:

*تا رنج تحمل نکنی گنج نبینی
تا شب نرود صبح پدیدار نباشد*
خب درست است، حق با تو است سعدی جان!
اما تحمل کردن رنج تا قبل از دستیابی به گنج هم شق‌القمریست که بیا و ببین!
رنج‌هایی که در زندگی وجود دارد لذت رسیدن به گنج را واقعاً از بین می‌برند.
تقلاهایی که آدمی باید برای رسیدن به اهدافش انجام دهد شیرینی رسیدن را در ذهنش هر روز کمتر از دیروز می‌کند!
اگر انسان منتظر رفتن شب یا اتمام غم‌ها باشد که چشم باز می‌کند و می‌بیند پیر شده و هنوز صبحی پدیدار نیست!
مشکلات زمان حال با مشکلات گذشته تفاوتش از زمین تا آسمان است.
رسیدن خیلی قشنگ است؛ اما تحمل موانعش واقعاً طاقت فرسا.
ای‌کاش ما هم دلی صبور مثل سعدی عزیز داشته باشیم تا بتوانیم معنای حقیقی این شعر زیبا را در درک و باور خودمان بگنجانیم تا کمتر در سختی‌ها کم بیاوریم، کمتر درد بکشیم و کمتر بی‌قراری کنیم!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته یازده:

*مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید*
ای‌کاش می‌توانستیم به حرف حافظ عمل کنیم!
ای کاش می‌توانستیم جلوی غصه‌ها قد علم کنیم و نگذاریم به ما تا حد مرگ فشار بیاورند!
ای‌کاش می‌توانستیم جلودار غم‌ها شویم تا کمتر ما را از پا در بیاورند.
درست است، نمی‌شود بدون سختی و بدون مشکلات و بدون موانع به زندگی راحت و بی‌دغدغه رسید.
انگار باید برای رسیدن به هر چیزی هزار جور بدبختی را تحمل کنی تا بعد از آن خوشبختی برایت لذتی فراتر از باور داشته باشد.
غم‌هایی که تحملشان گاه سخت‌تر از شکافتن اتم است؛ اما هیچ چاره‌ای نیست.
خوشبختی هیچ گاه به راحتی به دست نیامده و نمی‌آید.
برای هر حال خوشی، قبل از آن آدمیزاد باید زجر بکشد!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته دوازده:

هیچ کس در جهان کامل نیست!
هر کس برای خود مشکلی، سختی، غمی دارد که او را از کامل بودن یا شاد بودن دور می کند.
کامل بودن در جهانی که همیشه یک مسئله برای ناراحت شدن دارد، ناممکن است.
سختی‌هایی که اطراف هر انسانی را احاطه کرده است نمی‌گذارد ذهنی آرام برای آدمی بماند!
نمی گذارد خیالت آسوده باشد.
نمی‌دانم هر انسانی در زندگی درگیر چه مشکل یا مشکلاتی هست؛ اما می‌دانم که بالاخره درگیری ذهنی دارد که آزارش بدهد و زندگی را برایش تلخ کند.
ای کاش می‌توانستم یا در سطح اختیاراتم بود که جهان را از غم و درد و سختی‌های بی‌شمار خلاص کنم.
ای کاش در توانم بود دنیایی شاد بسازم که در آن تمامی مردم بخندند و برقصند و صدای فریادهای شادشان گوش فلک را کر کند!
ای کاش انسان در این حد توانا بود که قدرتی این‌چنین داشته باشد!
ای کاش...!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته سیزده:

نام پدر ناخودآگاه درون ذهن آدمی، تکیه گاه بودن را سنجاق می‌کند.
ناخودآگاه حسی فراتر از آرامش درونت به وجود می‌آورد.
تو را پر می‌کند از عشقی حقیقی و خاص!
پدر، همیشه پشتیبان است در سختی‌ها و مشکلات زندگی.
همیشه برایت از جان خود هم می‌گذرد مبادا تو کمبودی حس کنی یا در زندگی‌ات خوشی نباشد، او از خود می‌گذرد تا تو بهترین‌ها را داشته باشی.
پدر حاضر نیست خود بخندد؛ اما چشمان تو گرد غم داشته باشد.
مردی که نام پدر را در زندگی هر کدام از ما یدک می‌کشد یکی از فرشتگان خاص خداوند است که به ما لطف کرده و درون زندگی‌مان قرارش داده است.
امیدوارم سایه‌ی این موهبت الهی، همیشه بر سرمان باشد.

 

[.Mahdieh]

دلنوشته چهارده:

(از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید* حافظ)
از دلتنگی هایت گلایه نکن، هیچ نگو!
می‌رسد روزی که یار به پیش تو آمده و پایان بدهد این نبودن‌های زجرآورش را!
آن‌قدر به درگاه خدا عجز و لابه نکن چون که می‌دانم و امید دارم این جدایی هر چه زودتر به پایان می‌رسد!
بنشین و بردار فالنامه‌ی حافظ را و باز کن فالی تا حافظ بریزد در دلت جرعه‌ای از آرامش درونی خویش را!
آن‌قدر از آمدن دلبرت نا‌امید نباش چون می‌دانی امیدت خالقی چون خداست.
به زودی این غم هجران به پایان می‌رسد، دلتنگی رفته و جایش را به شیرینی لذت بخش وصال می‌دهد!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته پانزده:

(اشک در چشمان من طوفان غم دارد به دل
خنده بر لب می‌زنم تا کس نداند راز دل* حافظ)
آن‌قدر دلم گرفته است که نمی‌دانم برای کدام دردهای پنهان شده در دلم گریه کنم یا بنالم!
آن‌قدر در گلوم بغض نهفته‌ است که همیشه و همیشه از خودم می‌پرسم"آه! خدای من چند بغض به یک گلو؟!"
نمی‌شود که سفره دلت را هر جایی باز کنی یا با هر کسی که دیدی بنشینی و از دردهایت بگویی.
باید خنده بر لب زنی تا هیچ کس نفهمد غوغای درونی‌ات را.
من می‌دانم که هیچ کس در این جهان خاکی، دلش برای تو نمی‌سوزد مگر خودت و خودت!
پس چه فایده که بنشینی و از غم‌هایت برایشان بگویی؟
آدمی یک گوشش در است آن یکی‌اش دروازه، پس بی‌خیال تمامی بشر، پناه ببر به خالقت که می‌دانی دردت را در یک چشم بر هم زدن می‌تواند دوا کند!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شانزده:

دیگر به این جهان نمی‌شود اعتماد کرد.
ماندن درونش چیزی جز دردسر برایمان ندارد.
اصلاً جهان امروزه مانند قدیم نیست که دلگرم کننده باشد دنیایی شده کاملاً بی‌وفا و بی‌ثبات.
از دنیای امروزه اصلاً خوشم نمی‌آید چون با آدمی سر جنگ دارد و هیچ وقت بر وفق مراد کامل نیست!
این دنیا وقتی قشنگ بود که به ساز ما می‌رقصید حال که هر کار خودش بخواهد می‌کند و انگار نه انگار ما هم وجود داریم پس اصلاً نمی‌تواند در دل ما جایی داشته باشد.
دنیای الان جایی برای هیچ دلخوشی نگذاشته است فقط بلد است ما را زجر بدهد.
امیدوارم جهان کمی یاد بگیرد با آدمی سر سازگاری بردارد.
امیدوارم...!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته هفده:

آهنگ‌های گوشی‌ام هر روز روی دور تکرار هستند!
اما می‌دانی هیچ کدام از این آهنگ‌ها شاد نیستند، همه‌ی آن‌ها غمگین می‌خوانند چون دل شنونده‌شان مثل همیشه گرفته است و اصلاً در حال و هوایی نیست که شعر و ترانه گوش کند باید فقط گوش بسپارد به موسیقی‌هایی که از درد و غم و انتظار می‌خوانند!
چه می‌شود کرد آهنگ باید حرف دل را بزند تا به دل بنشیند.
آهنگ‌های شاد وقتی خوب هستند که شنونده دلی تلنبار از غم نداشته باشد تا بتواند با آهنگ لبخند بزند یا شوق خود را به هر نحوی نشان بدهد.
آهنگ‌های غمگین ناخودآگاه بغض‌های خفه شده در اعماق گلو را تحریک می کنند تا باز شوند و تبدیل به اشک‌هایی شده بر روی گونه‌ها جاری شوند.
همیشه آهنگ‌های غمگین را دوست داشته‌ام، صدایی که بتواند عقده‌های درونی‌ات را به بیرون بریزد قطعاً لایق شنیدن است!