انتشاریافته دلنوشته خانه غم زده| مهدیه مومنی

نام اثر: دلنوشته خانه غم زده
نویسنده: مهدیه مومنی
به نام خدایی که عشق را آفرید...!
مقدمه:
خانه‌ای خواهیم ساخت که در آن عشق بی‌داد کند.
خانه‌ای خواهیم ساخت که در آن غم گذر نکند.
من و تو می‌سازیم خانه‌ای که عشاق جهان را به حسرت بکشاند!
بنا می‌کنیم خانه‌ای را که ورودی آن دوست داشتن است و حسی که به آن می‌گوییم عشق!
خانه‌ای می‌سازیم بر بلندای کوهی یا در عمق دره‌ای تا ما باشیم و یک جهان سکوت، تنها و تا ابد غرق در لحظاتی رویایی.
خانه‌ای که غم زده نباشد، پر از شادی و امید و آرزو باشد.

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک​

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!​

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.​

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!​

[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته] ​

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]​

شما می‌بایست پس از اتمام اثرتون درخواست رصد اثرتان را دهید تا ممنوعات اثرتون بررسی بشه، برای درخواست از طریق لینک زیر اقدام کنید.​

درخواست رصد​

پس از اتمام رصد برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]​

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]​

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!​

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شماره یک:
***
چه کسی را دیده‌ای که برای تو این‌گونه دل بسوزاند؟
چه کسی را دیده‌ای که حاضر باشد جانش را فدای تو کند؟
چه کسی را دیده‌ای که تو را از ته دل و با تمام وجودش دوست بدارد؟!
قطعاً هیچ کس مطلقاً عاشق تو نیست.
هیچ کس جان ارزشمندش را فدای تو نمی‌کند، اینکه می‌گویند دوستت دارم و جانم را برایت می‌دهم و... این‌ها همه یک تعارف است، تنها کسی که حاضر می‌شود تمام این حرف‌ها را عملی کند و واقعاً تو را با تمام وجودش می‌پرستد مادر است.
مادری که یک عمر پیر شد تا تو جوان و رعنا شوی.
مادری که دل در گرو ابروان تو می‌دهد تا مبادا با تلخی روزگار در هم گره بخورند.
مادری که اگر بگوید فرزندم جانم به فدایت مطمئن هستی که قطعاً جانش در برابر تو بی‌ارزش است و راضی دارد تو نفس بکشی و او نه!
مادر همیشه بر سر زبان‌ها بوده و همه گفتند که بهشت در زیر پاهای مادر است؛ اما من می‌‌گویم برای یک جان به کف، یک فرشته‌ی مهربان، کسی که با تمام محبتش به فرزندش عشق می‌ورزد بهشت‌‌ هم کم است.
مادر جایگاهی والا دارد.
خداوند تکه‌ای از وجود خودش را در وجود این گوهر دنیوی قرار داده است.
مادر مقدس است، لایق بهترین‌ها!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شماره دو:
***
(گفتی نظر خطاست تو دل می‌بری رواست
خود کرده جرم و خلق کنه کار می‌ کنی!)
آری، این‌گونه‌ است رسم عاشقی، ای‌ سعدی!
عاشق می‌کنند و انتظار دارند دلتنگی نکنی.
عاشق می‌کنند و انتظار دارند جدا بشوی.
آن‌قدر دلبری می‌کنند در مقابل دیدگانت تا دل ببازی به نگاه گیرایشان و بعد از آن انتظار دارند در گرداب این عشق به تنهایی دست و پا بزنی و خودشان رهایت کنند به حال خودت!
سعدی تو با این بیت زیبا حرف دل تمامی عشاق جهان را زده‌ای، تو توانستی تمامی حرف‌های نهفته در دل عشاق جهان را در این دو بیت خلاصه کنی.
اگر می‌خواستند عاشق نشویم چرا در مقابل ما آن‌قدر قهقهه‌های زیبا سر دادند تا دل باختیم به آن رد لبخند روی لب‌هایشان!
مقصر خودشان هستند که دل از کف ما برده‌اند.
خود گناه کرده‌اند و ما را گناهکار می‌دانند.

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شماره سه:
***
(چنان به موی تو آشفته‌‌ام به بوی تو م×س×ت
که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست!)
چقدر تو در عشق خاص بوده‌ای سعدی!
معشوقه‌ات باید آدم خوشبختی بوده باشد که تو این چنین برایش بیت‌های عاشقانه می‌سراییدی و قلبش را مالامال از شادی و خوشبختی و حس عمیقی به نام دوست داشتن می‌کردی!
معشوقه تو هر روز از زبانت یک بیت ناب و جدید می‌شنوید و عشقش بیش‌تر از دیروز می‌شد نسبت به تو.
تو آن‌قدر غرق عشق و دوست داشتن بودی که از هرچیزی در عالم بود بی‌خبر و بی‌نیاز می‌شدی و این یک حس عمیق است که کمتر کسی می‌تواند امروزه به معشوقه‌اش هدیه کند!
ای‌کاش می‌توانستند به مانند تو عشق را به یکدیگر هدیه کنند و برای هم ابیاتی بخوانند که از دل بر می‌آید.
ای‌کاش...!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شماره چهار:
***
(خاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من!)
مولانا چه زیبا گفت!
هیچ عاشقی نمی‌تواند تا ابد عشقش را فراموش کند یا از دل مهر معشوق را بیرون کند!
دوست داشتن مانند خوردن عسل شیرین و مانند بوییدن یک گل، لذت بخش است.
اگر عشق، عشق باشد هر دو نفر را سیراب از تمامی حس‌های دنیوی می کند و اگر عشق خاص باشد تا ابد در دل باقی می‌ماند و جایش با هیچ چیز و هیچ کس دیگر پر نمی‌شود!
خداکند که جاده‌ی عشق دو طرفه باشد و هیچ عاشقی در این جاده‌ی طویل تنها نماند و مجبور نباشد طعم تلخ انتظار، جدایی، دلتنگی را بچشد!
خدا کند که دوست داشتن همیشه دو طرفه باشد تا هیچ عاشقی زجر نکشد!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شماره پنج:

*دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا*
چقدر زیبا گفته است حافظ!
دل می‌رود ز دستمان و کاری از ما ساخته نیست.
آن‌قدر بی‌اختیار دل می‌بازیم که خود نیز نمی‌فهمیم چه شد یا چطور این اتفاق رخداد.
دل می‌بازیم و این می‌شود رازی در سینه؛ اما روزی تمامی رازها آشکار می‌شود و هیچ خورشیدی زیر ابر نمی‌ماند!
دل باختن اگر اختیاری بود هیچ کس انتخابش نمی‌کرد؛ اما جبر است و آمدنش یهویی!
کاش می‌شد فقط و فقط دل به خدایت ببازی که می‌دانی رسیدنت به او حتمی است، می‌دانی درکت می‌کند و در این میان خبری از رنج و درد و جدایی نیست!
می‌دانی که خدایت اهل ریا و نیرنگ و دروغ نیست!
این عشق پاک می‌شود و حقیقی.
اما امان از عشق‌های دنیوی!
امان...!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شماره شش:

اگر روزی به من اختیار حذف احساسی را در جهان می‌دادند، قطعاً عشق را حذف می‌کردم!
خب نه اینکه حس بدی باشد، برعکس خیلی هم قشنگ و رویایی‌‌ است؛ اما...!
وای از این اماها!
عشق می‌تواند ویرانگر باشد، می‌تواند آدمی را از صفحه روزگار حذف کند، می‌تواند به تباهی بکشاند و خیلی از توانایی‌های دیگر که با همین یک کلمه بر سر انسانی آوار می‌شود.
عشق خوب است؛ اما وقتی که حسی دو جانبه باشد نه جاده‌ای یک طرفه!
وقتی خوب است که بدانی قطعاً می‌رسی به معشوق نه وقتی که می‌دانی در این راهی که قدم گذاشتی هیچ راه برگشتی نیست و هر چه پیش می‌روی انتهای جاده سرابی بیش نیست!
عشق اگر نباشد به نظر من خیلی بهتر است، آدمی اگر عشق را بعد از رسیدن به معشوق تجربه کند خیلی بهتر است از وقتی که هنوز وصالی رخ نداده است!
من اگر می‌توانستم این حس را از میان برمی‌داشتم.

 

[.Mahdieh]

دلنوشته شماره هفت:

هیچ وقت تنهایی را به بودن آدم‌ها نفروخته‌ام!
من همیشه تنهایی را به هر چیز دیگری ترجیح دادم.
من نمی‌خواهم کسی اطرافم باشد چرا که بودن آدم‌ها به جز ضرر هیچ چیز دیگری به همراه ندارد. بودنشان فقط و فقط برای به هم زدن آرامش درونی من است و من دلم می‌خواهد تنهایی را لمس کنم.
مثلاً در اتاقم بمانم و یک گوشه آرام سر بر بالشی سرد که حسی دلپذیر به من القا می‌کند بگذارم و با خواندن یک رمان یا کتاب سفر کنم به اعماق خیال و رویا!
آن‌‌جایی که هیچ بشری حقیقی نیست و تمامش زاده تفکرات است و بس.
آن‌جایی که غمش لاینحل نیست و شادی‌اش پایان ناپذیر.
سفر کنم به هزار فرسنگ دورتر از خودم به جاهایی که شاید در حقیقت هیچ وقت دیده نشوند؛ اما می‌شود در خیال، تجسم کرد.
آری، تنهایی ترجیح من است!

 

[.Mahdieh]

دلنوشته هفت:

آن روزها نسبت به حالا خیلی بهتر بود!
نمی‌دانم واقعاً چرا هر چقدر پیش می‌رویم هرچقدر چیزهای اطرافمان بهتر می‌شوند، مشکلاتمان هم نسبت به قبل‌ها بدتر می‌شوند و انگار رشد می‌کنند.
نمی‌دانم چرا؛ اما من که یک جوان امروزی هستم سال‌های قبل را که درون یک اتاق با چند بچه دیگر به بازی و شادی می‌گذراندیم را به زمان حالا که هر بچه‌ای یک گوشه در حال بازی با تکنولوژی امروزی‌ است ترجیج می‌دهم و این چنین پیشرفت‌ها را لازم نمی‌بینم!
من دلم می‌خواهد بچه‌های امروزه باز هم مثل قدیم‌ها بازی‌های سالمی بکنند و شادمانی‌شان را فریاد بزنند نه آن‌که گوشه‌ای کز کرده و از یک سری چیزهای بیهوده استفاده کنند که جز خراب کردن ذهن و قفل کردن قدرت‌های انسانی‌شان هیچ فایده‌ی دیگری ندارد!
کاش قدیم‌ها را بر می‌گرداندند، کاش...!