تمام شده دلنوشته افکار فرسوده | سوما غفاری

نام دلنوشته: افکار فرسوده
نام نویسنده: سوما غفاری
ژانر: اجتماعی
خلاصه‌: وقتی به اطرافمان نگاه می‌اندازیم، خود را میان افکار فرسوده ای که در ذهن‌ها جا خوش کرده و نشسته است، می‌یابیم. افکاری که روز به روز به جای کمتر شدن، بیشتر می‌شوند. باید از خود بپرسیم؛ این افکار تا کی ادامه خواهند یافت؟ چقدر باید میان این افکار فرسوده زندانی باشیم و خود را در چارچوبی به اسم حد و مرزهای بیهوده محدود کنیم؟ چقدر دیگر باید این قضاوت‌ها را تحمل کنیم؟

 

[Romanik Bot]

به نام خداوند دل‌های پاک​

سلام خدمت شما دل‌نویس عزیز!​

متشکریم از شما برای انتخاب انجمن رمانیک جهت انتشار آثار ارزشمندتان.​

خواهشمندیم قبل از شروع کردن نگارش دلنوشته‌تان، قوانین مذکور در تاپیک زیر را با دقت مطالعه فرمایید!​

[قوانین و مراحل ایجاد تاپیک دلنوشته]​

پس از ارسال حداقل ده پارت از دلنوشته خود، می‌توانید طبق قوانین تاپیک زیر برای اثر خود درخواست جلد دهید.
[درخواست جلد برای دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش، برای درخواست نقد و تعیین سطح اثرتان، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست نقد و تعیین سطح دلنوشته] ​

پس از رفع ایرادات گفته شده توسط منتقد، جهت بررسی دوباره و تعیین سطح مجدد اثرتان از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[تعیین سطح مجدد دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، می‌توانید از طریق لینک زیر برای صوتی کردن دلنوشته خود اقدام کنید.
[درخواست صوتی شدن دلنوشته]​

پس از اتمام نگارش دلنوشته، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[اعلام پایان نگارش دلنوشته]​

پس از اعلام اتمام نگارش برای ویراستاری و ارسال اثر شما روی سایت، طبق موارد گفته شده در لینک زیر اقدام کنید.
[درخواست ویراستاری دلنوشته]​

جهت انتقال اثر به متروکه و یا بیرون آوردن اثر از متروکه، از طریق لینک زیر اقدام کنید.
[انتقال و بیرون آوردن دلنوشته از متروکه]​

متشکریم از حضور گرم و همکاری شما در انجمن رمانیک!​

| مدیریت تالار ادبیات انجمن رمانیک |​

 

[*dream_writer*]

مردم حرف می‌زنند. مدام قضاوت می‌کنند.
آن‌ها دوست دارند بر همه چیز برچسب بچسبانند.
همه چیز را علامت گذاری می‌کنند و بر اساس آن برچسب و علامت ها، نظراتی می‌دهند.
آن‌ها اصلاً به حرف هایی که می‌زنند، نمی‌اندیشند.
در دادگاه زندگی، آن‌ها بر همه یک حکمی می‌دهند و فرقی ندارد شخصی که انگشت اتهام به سویش گرفته‌اند، کوچک است یا بزرگ، دختر است یا پسر، یا....
در دنیایی زندگی می‌کنیم که یک نفر نه، بلکه چندین نفر روی صندلی قاضی نشسته‌اند و از آن‌ بالا نظر می‌دهند!
اما این قضاوت ها دیگر تا کجا ادامه خواهد یافت؟ تا کجا؟

 

[*dream_writer*]

بیایید قضاوت‌هایی را که مردم در مورد دخترها می‌کنند، برچسب هایی را که به دخترها می‌زنند، بشماریم!
یک برچسب، یک قضاوت، دو برچسب، دو قضاوت، سه، چهار، پنج، شش و الی آخر! اصلاً این قضاوت‌ها پایانی دارند؟ نه، ندارند!
آخر دهان مردم را نمی‌شود بست. ما می‌توانیم بر همه چیز چسب بچسبانیم، جز دهان مردم و حرف هایی که می‌زنند!
آن‌ها می‌گویند دختر فریاد نمی‌زند؛ مستقل نمی‌شود؛ تنها نمی‌شود!
آنان دخترها را در چارچوب قوانینی محدود می‌کنند و افکار فرسوده‌ی خودشان را بر آنان تحمیل می‌کنند.
آن‌ها فراموش کرده‌اند ما قبل از دختر و پسر بودن، انسان هستیم! ما قبل از این‌که یک نقش و جایگاه اجتماعی داشته باشیم، یک جايگاهی به اسم انسان بودن داریم!
انسان را نباید محدود کرد، باید آزاد گذاشت.
و کاش، اندکی از این قضاوت هایشان در مورد دخترها دست بردارند!

 

[*dream_writer*]

شاید در گوش خیلی‌هامان نجوا کردند؛ این کار را نکن، آن کار را نکن، آن‌جا نرو!
شاید خیلی‌هامان محدود به خیلی چیزها شدیم.
سوال این‌جاست که این محدویت ها از کجا سر چشمه می‌گیرند؟ از افکار پوسیده ای که در ذهن انسان‌ها گنجانده شده و تبدیل به باور، اعتقاد، و قانون شده. ما با این قوانینی که بر خلاف میلیمان دورمان را احاطه کرده، زندگی می‌کنیم.
دورمان پر شده از محدویت ها و افکار کهنه‌ای که قابل تغییر نیستند، زیرا تلاشی برای تغییرشان نمی‌شود. مردم چنان سخت به این اعتقاداتشان چسبیده‌اند که گوش‌هایشان را بر روی انتقادات دیگران بسته اند و حاضر به نصحیت های آنان برای تغییر افکارشان نیستند.
آنان سفت و سخت از این افکارشان محافظت می‌کنند، دریغ از اين‌که این محدویت هایشان خیلی‌ها را از درون می‌کشد!
آنان با این کارهایشان حسرت و آرزو را در دل خیلی‌ها ایجاد می‌کنند و زندگی آن‌گاه آزار دهنده می‌شود، که بخواهیم با حسرت زندگی کنیم.

 

[*dream_writer*]

جوانی چیست؟ جوان بودن یعنی چه؟
خیلی‌ها گمان می‌کنند پاسخ این سؤالات را می‌دانند، اما در واقع آنان هیچ فکری راجع به جوانان و این‌که جوانی یعنی چه، ندارند. آنان با ندانستن ها و گمان‌های اشتباهشان، کاری می‌کنند که جوانان را خورد می‌کنند!
آنان می‌گویند باید به فکر آینده‌ات باشی، این کارها را انجام ندهی، اگر دختری؛ از خیلی چیزها پرهیز کنی و چون پسری؛ خیلی چیزها را یاد بگیری! آنان می‌گویند بزرگ شده‌ای و خیلی کارها را نمی‌توانی انجام بدهی‌؛ از سویی دیگر می‌گویند تو برای انجام دادن و تجربه کردن خیلی چیزها هنوز کوچکی و صبر کن تا بزرگ شوی.
سؤال این‌جاست؛ الان ما دقیقاً بزرگ حساب می‌شویم یا کوچک؟
تا چه زمانی باید برای انجام آرزوها و خواسته‌هایمان صبر کنیم؟ خیلی چیزها را نمی‌توان پس از گذر سن انجام داد! خیلی چیزها مناسب همین جوانی هستند.
در چنین دوره‌ای است که باید تجربه کرد، چیزهای جدید را دانست، با آدم های جدید آشنا شد، به آرزوها رسید و حسرت ها را از بین برد.

 

[*dream_writer*]

شنیده‌اید می‌گویند؛ چون دختر هستی نمی‌توانی چنین کاری انجام دهی؟
همین کسانی که این حرف را می‌زنند، در سویی دیگر می‌گویند به خاطر پسر بودنت...!
آنان دم از این قوانینی می‌زنند که ما را احاطه می‌کنند.
به پسرها می‌گویند مرد که گریه نمی‌کند و گاهی پسرانی این حرف را می‌شنوند، که بچه‌های ده ساله یا نوجوانان شانزده، هفده ساله‌اند!
واقعاً چرا علاقه دارید که این باور غلط خود را به دیگران تحمیل کنید، آن هم در سنینی که نیاز است ذهنشان مملو از افکاری باشد که موجب شکوفا شدنشان شود، نه پوسیدنشان!
حتی ذکر کردن این حرف نیز مسخره می‌آید؛ چون دیگر در دوره‌ای زندگی نمی‌کنیم که یک عده بخواهند به این حرف باور کنند. پسرها نیز احساسات دارند و درد را حس می‌کنند. آنان نیز گاهی از حرف هایی که در موردشان زده می‌شود، ناراحت می‌شوند. بر آنان نیز برچسب زده می‌شود و مردم حتی پسرها را نیز قضاوت می‌کنند!
نباید یک طرف ماجرا را دید، چون حتی پسرها نیز گاهی از دست برچسب ها و ذهنیتی که قوانین در موردشان درست کرده، خسته می‌شوند!

 

[*dream_writer*]

همه‌ی ما انسان هستیم، مگر نه؟
همگی مخلوقاتی هستیم، که توسط خدا خلق شدیم و روبه دنیای بزرگی چشم گشودیم.
ما همگی انسان هستیم و تفاوتی با یکدیگر نداریم!
پس چرا این همه میانمان تفاوت قائل می‌شوند؟ چرا دوست دارند ما را به دسته‌های مختلف تقسیم کنند و بر اساس آن دسته قضاوتمان کنند؟
چه اهمیتی به رنگ پوست و ملیت کشور ما می‌دهند؟ چرا با دیدن غریبه‌ای از کشور دیگری، افکار منفی‌ای راجع به او در ذهنشان شکل می‌گیرد؟ آن فرد، قبل از کسب ملیتش، انسانیتش را کسب کرد؛ زیرا او نیز یک انسان است.
مگر سبز، زرد یا قرمز بودن سیب، موجب تغییر اسم و طعم آن می‌شود؟ مگر نمی‌شود سیب سبز را خورد و فقط سیب قرمز اهمیت دارد؟
همان‌طور که تفاوتی در رنگ سیب نمی‌بینیم، باید تفاوتی در رنگ پوست نیز قائل نشویم!
رنگ پوست و ملیت ما، ما را از یکدیگر جدا نمی‌سازد و اگر بتوانیم اندکی نگرش خود را تغییر دهیم و دنیای جدید را بپذیریم، متوجه این موضوع می‌شویم.

 

[*dream_writer*]

بسیاری از مردم وقتی به کسی یا چیزی نگاه می‌کنند، قضاوت‌های زیادی در مورد او در ذهنشان شکل می‌گیرد. با نگاه به ظاهرش، ممکن است داستانی راجع به او در ذهنشان نوشته شود و آنان به عنوان نویسنده‌های دنیای خود، چنان به آن داستان شاخ و برگ داده و سناریو نویسی می‌کنند، که الحق باید به نوشته‌ی شان جایزه داده شود!
آن مردم با دیدن ظاهر حکم و قضاوت‌هایی در مورد هر کسی صادر می‌کنند و توجه نمی‌کنند این قضاوت‌ها ممکن است دل انسان‌ها را شکانده و به احساساتشان لطمه بزند.
امروزه همه از روی ظاهر قضاوت می‌کنند و این کار را برای خود تبدیل به عادت کرده‌اند. قضاوت‌هایشان را برای خود به افکار و باوری تبدیل کرده‌اند و مدام این افکار را بین دیگران گسترش می‌دهند. این افکار را در ذهن دیگران میگنجانند.
این‌طور می‌شود که همه شروع به قضاوت از روی ظاهر می‌کنند. هیچ کس اهميتی نمی‌دهد که مهم باطن افراد و اعمال است، نه ظاهرشان.
آنان قضاوت می‌کنند و نمی‌دانند با این قضاوت‌ها، چند نفر دست از آرزوهاشان برداشته‌اند! چند نفر ذات حقیقی خود را پنهان کرده‌اند! چند نفر دست از خندیدن برداشته‌اند!
این قضاوت‌ها موجب می‌شود نتوانیم آن‌طور که می‌خواهیم رفتار کرده و زندگی کنیم. این حرف های مردم، موجب می‌شود نتوانیم خودمان باشیم!

 

[*dream_writer*]

در دنیایی که همه مانند هم شده‌اند، باید متفاوت بود و اهمیتی به حرف دیگران نداد!
باید دانست مردم همیشه حرف می‌زنند! آن‌قدر وراجی می‌کنند که دیگر کنترل دهانشان را از دست می‌دهند. آنان با ذهنشان نه، بلکه با دهانشان حرف می‌زدند! بدون فکر کردن برای حرفشان آن را به زبان می‌آورند و دیگر به معنای سخنشان و تأثیرات آن نمی‌اندیشند.
آنان مدام حرف می‌زنند و حتی خود نیز نمی‌دانند راجع به چه می‌گویند!
در چنین دنیایی که همه قضاوت می‌کنند و در برابر افکار فرسوده ی ذهنشان سر خم می‌کنند، باید متفاوت بود؛ متفاوت زیست؛ متفاوت اندیشید و متفاوت دید!
باید نگاهی نو به دنیا انداخت و ظاهر، جنسیت، رفتار، ملیت و علایق دیگران را قضاوت نکرد.
قضاوت‌های ما آدم می‌کشند، اما بدون به جا گذاشتن رد خون و جسد!
قضاوت کردن ما به دیگران اجازه نمی‌دهد بر حسب علاقه‌شان زندگی کنند. آنان به خاطر حرف های مردم خود واقعیشان را پشت نقاب‌ها پنهان می‌کنند!
در چنین دنیایی که دیگر هیچ کس مانند خود واقعی اش رفتار نمی‌کند، باید متفاوت بود! باید خودمان باشیم و به دیگران نیز اجازه‌ی خودشان بودن بدهیم!
باید از کنار قضاوت‌ها بگذریم.

 

[*dream_writer*]

اگر به بخش‌های مختلف جامعه نگاه کنیم، نقش زنان را چنان پررنگ در زندگی می‌یابیم که شگفت‌زده می‌شویم. می‌بینیم که در بخش‌های مختلف جامعه، اگر مرد آجرها و گچ و سیمانی برای ساختن آن بخش باشد، زن نقشه‌ی اولیه و ساختمان آن بخش است!
شاید باید یادآوری کرد که خیلی از مردها بدون زنی در زندگی‌شان نمی‌توانند موفق شوند.
وقتی این‌گونه است، پس چرا روز به روز زن‌ها را بیشتر از قبل از دید خارج می‌کنند و سایه‌ای تاریک بر رویشان می‌اندازند؟ چرا به آنان اجازه‌ی خود شکوفایی نمی‌دهند؟ چرا نمی‌گذارند استعدادهای خودشان را در تمامی زمینه‌ها بروز دهند؟
آنان می‌تواند با مردان رقابت کنند و قوانین را جوری روی انگشتانشان بچرخانند که همه انگشت به دهان بمانند!
زن؛ کسی است که با هزاران شکل روبه رو می‌شود؛ وظایف سنگینش در خانه و بیرون خانه، قضاوت‌های بیش از حد دیگران، تبعیض ها، انتظارات و... .
به زن‌ها برچسب ضعیف بودن نزنید، آنان از پس هر کاری برمی‌آیند! فقط باید میدان را باز کنیم و کنار بکشیم. آنان را در خفگان رها نکنیم و نور را به روی آنان بچرخانیم؛ تا ببینیم چه شگفتی ای برایمان آماده کرده‌اند.