انتشاریافته دلنوشته آوای خدا | آرمیتا حسینی کاربر انجمن رمانیک

نام دلنوشته: آوای خدا
نویسنده: آرمیتا حسینی
ژانر : تراژدی، مذهبی
ویراستار: سین.پ
@ansel
خلاصه:‌
من سال‌هاست گمان می‌کنم درحال قدم زدن لحظات هستم؛ اما امروز فهمیدم این لحظات بودند که در من قدم می‌زدند!
امروز بعد از مدت‌ها یاد گرفتم
به جای دویدن و حرف زدن یک لحظه بنشینم و گوش دهم!
امروز روی این صخره‌ی زیبا و خوش تراش، ‌روی این نقاشی زیبای خدا ‌می‌نشینم و به آوای خدا ‌گوش می‌دهم!

 

[دمیــــــورژ]

او می‌گفت:
- آدم‌ها وقتی نزدیکت می‌شوند، به‌خاطر تو نیست؛ بلکه به‌ خاطر کاری است
که برایشان می‌کنی!
به‌خاطر تو نیست، به‌خاطر ظاهرت است!
وقتی کارشان با تو تمام شد،
تکراری می‌شوی و گوشه‌ای می‌اندازنت!
من خواستم باور نکنم؛ اما دروغ که نمی‌گفت!

 

[دمیــــــورژ]

قلبم گفت:
- زندگی ماندنی نیست؛
چه برسد به انسان‌های زندگی!
برو به سوی خدا، او می‌ماند! حتی اگر رهایش کنی باز هم می‌ماند!
دوست داشتم در آن لحظه قلبم را ببوسم؛ اما
عقلم مرا نادان خطاب کرد!
بی‌خیال انسان‌های اطرافم شدم و به سویت آمدم!

 

[دمیــــــورژ]

اطرافم پر بود از نقاشی؛
یکی را زشت،
یکی را زیبا کشیده بودی.
البته بخش زشتش بعضی انسان‌ها بود!
کوه و دشت و صحرا!
چیزهایی کشیده بودی
که یک نقاش ماهر حتی نمی‌توانست نیمی از آن را بکشد!
با رنگ‌هایی کشیده بودی
که هنوز کشف نشده بودند!
تا به‌حال قاب نقاشی‌ات را ندیده بودم.
من معمولاً تصاویر انسان‌ها را می‌دیدم و در ذهنم برای آن‌ها شاخ و دم اضافه می‌کردم
یا تفنگی روی سرشان تصور می‌کردم و بنگ...
خون تمام صفحه را در بر می‌گرفت!

 

[دمیــــــورژ]

تصاویر متحرک،
سرتاسر شهر را در برگرفته‌اند!
گاهی از این‌که محدود به یک مکان شده‌ام،
ناراحت می‌‌شوم!
ای کاش میشد که
توپ‌های معلق را ببینم یا حتی هزاران نقاشی دیگرت را؛
اما من مورچه‌ی ریزی هستم در بخش کوچیکی از کره خاکی
که آن‌ها برای اندکی زندگی دست و پا می‌زنند!

 

[دمیــــــورژ]

خدایا!
درست است که دلم گرفت،
درست است که گلایه کردم،
درست است که می‌گویم دنیا برای دخترها
یک تکه زمین کوچک است به نام خانه
دخترها زندانی هستند!
حتی در نماز خواندن هم
پسرها باید جلو باشند...
درست است که در هیچ‌چیز کلاً شانس نداشتم،
درست است که در همه جا بد شانس‌ترین بودم،
درست است که
خیلی از دردهایم
درست است و
دروغ نیست؛
اما...
اما دوستت دارم!

 

[دمیــــــورژ]

خداوندا!
مرا در آغوشت حبس کن،
زندانی‌ام کن و
کلید را به من نده!
کلید را در دورترین نقطه به من نگاه‌ دار!
پروردگارا!
زندانی از جنس آغوشت را به شدت دوست دارم!

 

[دمیــــــورژ]

تاریکی زیاد شده، در جای جای وجود دنیا نقش انداخته!
اثر انگشتش، در محل جنایت کاملاً مشهود است!
تاریکی قاتلیست که حتی رد خود را پاک نمی‌کند؛ اما کسی
او را اعدام نیز نمی‌کند!
خوش‌شانس است؛ اما با خود بدشانسی می‌آورد!
شاید تاریکی تمام خوشی‌های ما را از ما می‌گیرد و برای خود می‌کند.
خداوندا! من در این‌جا،
نور تو را می‌خواهم تا تاریکی را خفه کنم!
سلاحی از جنس روشنایی‌ات به من بده؛ سلاحی که نورش از نور سوزان خورشید نیز بالاتر باشد!
می‌خواهم سلاحم را در دست بگیرم و
سمت تاریکی هجوم ببرم و آنگاه
شکستش بدهم.
تاریکی همان چیزهایی‌ست که به تو گفتم. تمام بدی‌های انسان‌ها، ظلم‌هایشان، خنده‌های تمسخرآمیزشان
دروغ‌هایشان، دغل‌هایشان!
هر آنچه که به تو گفتم و گلایه کردم، همه به نوعی تاریکی‌ای هستند که چنگ در قلب نورانی انسان‌ها زدند.
قصد جنگ با آن‌ها را دارم!

 

[دمیــــــورژ]

بگذریم از همه بدی‌ها و کثیفی‌های جهان!
همین یک طلوع خورشید،
آواز پرندگان،
نسیم بهاری،
لذتی‌ست وصف نشدنی!
با دیدنش عشق تو بیشتر در قلبم جوانه می‌زند!
بگذار بگذریم از چیزهای حاشیه!
در این دنیا،
یک تو مهمی و دو
عشق تو!
بگذار مردم هرچه می‌گویند بگویند،
هرچه می‌کنند بکنند،
تا زمانی که در آغوش تو محفوظم، چه نیازی‌ست به این مردم و سخنان‌شان؟
چه نیازی‌ست به حرص خوردن؟
دوستت دارم!

 

[مدیر تایپ]

عرض سلام و خسته نباشیدی ویژه خدمت شما نویسنده‌ی عزیز!
بدین وسیله پایان تایپ اثر شما را اعلام می‌‌دارم. با آرزوی موفقیت روز افزون!

|مدیریت کتابدونی|​