انتشاریافته داستان مرواریدی در جنگل |هدیه قلی زاده

به نام خداوند دانا
اسم داستان: مرواریدی در جنگل
نام نویسنده: هدیه قلی زاده
ژانر: فانتزی
خلاصه:
داستان ما درباره‌ی سرنوشت و اتفاقات یک دانه‌ی کوچک هست که در یک جنگل خیلی بزرگ زندگی می‌کند. من سعی دارم لحظه به لحظه این دانه کوچک که اتفاقات جدیدی برای آن میفته و چیزای جدیدی که یاد می‌گیره و اون چیزایی که در زندگیش تجربه می‌کند و به دست می‌آورد رو به قلم بیاورم!

مقدمه:
دوستی یک گنجینه‌ای است که از دست دادن‌ آن مانند از دست دادند طلا‌ است. یک طلای پر ارزش!
یا می‌توان گفت که دوستی هم مانند لحظه‌ها با سرعت می‌‌گذرند و تمام می‌‌شوند البته این برای دوستانی صدق می‌کند که انگار به زور باهم دوست شده‌اند.
معلمی هم‌‌چون طلای نابی است یا می‌توان گفت معلم‌‌ یا استاد بودن‌ هم ‌‌مانند لحظاتی است که بی‌‌رحمانه و بی‌وقفه از پی هم می‌گذرند و به اتمام می‌‌‌ر‌سند. (همان بازنشستگی) ‌
پس قدر دبیر و معلم‌‌مان را در هرلحظه‌ای بدانیم و احترام بگذاریم و حرمت خودمان را نگه داریم چرا که ممکن است خودمان به این مقام والا برسیم پس انتظار رفتار خوش و همچنین احترام را از دانش آ‌موزان‌مان نداشته باشیم.

 

[ARA.O.O]

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی و سپاس از انتخاب انجمن رمانیک را برای انتشار داستان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ داستان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین بخش تایپ داستان کوتاه

اگر سوالی دارید میتوانید بعد از خواندن قوانین زیر سوالتون رو مطرح کنید.
قوانین پرسش سوال‌ها

قبل از درخواست جلد، قوانین زیر را مطالعه کنید.
قوانین درخواست جلد

و اگر درخواست تگ برای داستان داشتید، میتوانید بعد از خواندن قوانین و درنظر گرفتن شرایط، در تاپیک زیر درخواست دهید.
درخواست تگ برای داستان کوتاه

برای درخواست نقد در تاپیک زیر اعلام آمادگی کنید.
چگونگی درخواست منتقد برای داستان کوتاه

بعد از اتمام داستان، میتوانید درخواست ویراستار دهید.
درخواست ویراستار

و پس از پایان یافتن داستان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید.
تاپیک اعلام پایان داستان کوتاه

با تشکر​

 

[هدیه زندگی]

سخنی از نويسنده قبل از شروع:
قبل از هرچيزی سلام و عرض ادب و احترام دارم خدمت همه‌ی شما بزگواران و خوانندگان عزيز!
قبل از خواندن لازم هست نکته‌ای خدمتتون عرض کنم.
اين داستان مرواريدی در جنگل همان‌طور که از ژانر اون مشخصه خيال پردازی و کودکانه است اما توجه داشته باشيم که ما مي‌توانيم از خيلی از داستان‌های کودکانه پند بگيريم البته هميشه ياد گرفتن صدق نمي‌کند بلکه بايد اون رو انجام دهيم و همچنين درخودمان نهادين کنيم.
موضوع اصلی درباره دوستی و دبيری هست اميدوارم از اين داستان نهايت لذت روببريد
دوستدارشما هديه 7-Hediye

 

[هدیه زندگی]

کوچک بودم، فارغ از هرچيز دنيا و مفهوم زيادی از واژگان و درک آن کلمات را نمی‌دانستم. خود را مشغول زندگی کودکانه‌ای کرده بودم و از دنيا ابايی نداشتم. معانی ابيات شاعران بزرگ را نمی‌فهميدم و بلد نبودم. آری امری طيبعی بود اما من آن‌قدر بلند پرواز و کنجکاو بودم که هر روز خود را سرزنش می‌کردم و همچنین از خدا سوال می‌پرسیدم که چرا من را بی‌هدف آفريده است! هميشه پيش خود تکرار می‌کردم که، پرودگارا! هدف تو از آفريدن من چه بوده است‌؟ اما هيچ‌وقت جوابی از جانب خدايم دريافت نمی‌کردم. روز‌ها و ساعت‌ها بی‌رحمانه از پی هم می‌گذشتند و من بزرگ و بزرگ‌تر ‌‌می‌شدم. دانسته‌هایم بیشتر ‌می‌شد و شعور بيشتری در هر مسئله‌ای پيدا می‌کردم‌، هر ‌چند هنوز هم کوچک بودم اما ‌درک و فهم بيشتری برای زندگی‌ام داشتم، در بحث و تصميمات و هم‌چنين گفتگو با خانواده‌ام شرکت می‌کردم و گه‌گاهی نظرات خود را د‌‌ر ميان جمع بيان می‌کردم.
زندگی می‌تواند زيبا باشد اما مسبب اين همه زيبايی در زندگی‌‌ام چه کسی است؟

 

[هدیه زندگی]

صبح را با تيغ آفتابی که يخ کرده بود و همانند هر روز نبود از خواب برخاستم. چشم به اطراف انداختم، بعد از باز کردن مجدد چشمانم از روی برگی که بسيار لطيف و دوست‌داشتنی بود بلندشدم. خود را مقابل آينه ديدم که بزرگ‌تر شده بودم. حدود پنج سال داشتم، خود را هم‌چون پروين، ابو علی‌سينا، نظامی و فردوسی می‌ديدم. من دختری با مو‌های طلايی، چشمان درشت و مژه‌های کشيده‌ای با لب‌های
قلو‌ه‌ای بودم که زيبايی من را هزاران برابر کرده بود.‌
دستی بر صورتم کشيدم و با خمیازه‌ای
‌چشم از آيينه گرفتم.‌ از حالا شوق و ذوق مدرسه در وجودم ريشه زده بود و هيجانی وصف ناپذیر داشتم.
هنوز به سن نوجوانی نرسيده بودم اما حس گنگی در زما‌ن‌های خاصی در من
جاری شده بود که می‌خواست از درون من فرياد بزند اما من هر بار آن حس را بی‌خود و بی‌جهت سرکوب می‌کردم.
‌شايد از ذوق و هيجان بيش از اندازه من به مدرسه بود!
کسی جز خدا نیست که می‌داند ‌و هيچ‌‌کس نمی‌‌دانست پايان سرنوشت من چه‌گونه است! ‌‌بنابراين خودم را ‌به آن‌چه پيش‌‌‌ آيد خوش آيد سپردم.
بعد از خواندن کتاب‌هايم چشم به ساعت دوختم‌، اوه خدا‌ی من!
پنج ساعت يک سره مشغول مطالعه‌ام . دست‌های کوچک خود را به سمت چشمانم بردم و بعد ‌از دستی که برچشمانم کشيدم با خود انديشیدم چرا مادر مرا صدا نکرده، بدون جواب به سوالات ذهنم به دليل فرط خستگی که از شدت مطالعه بدنم خشک شده بود بر
روی دشک برگی‌‌، لطيف و ابريشم مانند‌‌، خود را با رويايی خيس و سبز فردا زمزمه کردم ‌و به گمان آن‌که‌ عصر امروز مهر است، چشم بستم!

 

[هدیه زندگی]

پارت سوم
با نوازش‌های پیاپی که بر گونه‌ام می‌نشست چشم گشودم و حواسم را به مادر عزيز‌تر از جانم سپردم.
مادرم با چشم‌های قهوه‌ای رنگش به من خيره شده بود که با ديدن چشم‌های باز من لبخندی گرم‌تر از آفتاب سوزان بر من پاشيد.
لبخندی زدم و به کمک مادرم از جا برخاستم که با ديدن باران که خود را محکم پشت شيشه می‌کوباند چشم به پنجره دوختم و با اجازه گرفتن از مادرم به بيرون رفتم.
‌مانند شمع نيم‌سوزی که خود را به باد می‌سپارد، لابه لای درخت‌های پارک به پرواز درآمدم تا برای ذهن کنجکاو خود در اين هوای بارانی مرحمی باشم، زيرا تمام مدتی که با باران بودم با هر کلامی که بر روی گونه‌ام فرود می‌آمد، از هر نفس پنهانش غرق لذت می‌شدم. جالب است که مادرم اجازه‌ی رفتن به بيرون را آن‌ هم در اين روز بارانی را ‌داده است! بی‌خيال به فکر کردن به مادرم و خواسته‌اش با هر حرف باران که به صورت اشک برصورتم می‌نشست لذت می‌بردم.
‌آری قربان خدايم شوم که هر فصل‌اش قشنگ‌تر از ديگری است!‌

 

[هدیه زندگی]

پارت چهارم
نفس عميقی کشيدم همه‌ی بوی باران را که با گل‌های زمين ترکيب شده بودرا به ريه‌هايم فرستادم. وای خدای من، عجب بوی معطری!
با بستن چشمانم عزم به برگشتن به خانه کردم. زمان زيادی بود که در بيرون بودم، براستی جالب‌تر از هر چيزی آن بود که در اول مهرماه باران آمده.
با لبخندی چشمانم را باز کردم، خدای من‌، من اين همه راه را چشم بسته آمده‌ام؟! ‌غيرممکن است چشم به در قهوه‌ای خاک خورده‌ی کلبه‌ خانه کردم. دست‌های ظريف و کوچکم را پيش به سوی دست‌گيره بردم و آن را باز کردم. با ديدن مادرم که آرام آرام اشک‌هایش بر روی گونه‌اش می‌ریخت نگران و با عجله به سمتش به پرواز در آمدم.
‌‌چه اتفاقی باعث شده بود مادرم اشک‌های جواهر مانندش را هدر دهد؟!

 

[هدیه زندگی]

پارت پنجم
زمان را گم کرده بودم، آری زمان از دستم در رفته بود. دستی برچشمانم کشيدم، دستانم با اشک‌هايم مخلوط شد! چشمانم خيس خيس بودند اما با اين وجود هنوز بغض در گلويم سنگينی می‌کرد. نفسی تازه کردم که با آن نفسم اشک‌هايم يکی پس از ديگری بر روی گونه‌ام می‌ریختند هه گويی مسابقه گذاشته بودند. اين اشک‌ها از فرط خوشحالی بود يا هيجان نمی‌دانم! به صحبت‌های مادرم که در چند ساعت پيش در گوش من طنين انداخته بود فکر کردم، گويی از هفته‌ی ديگر بايد به مدرسه می‌رفتم و مادرم هم از خوشحالی يا ناراحتی از آن‌که تک دخترش بزرگ‌تر می‌شود می‌گریست. اما اين سرنوشت من بوده است، شايد من از شوق و ذوق زياد بيش از حد خود به مدرسه، درس و تحصيل صلاح اين بوده است که در سن پايين‌تر از همبازی‌هايم پا به دنيای ديگری بگذارم! هر چند برای ديگران دنيايی ديگر نبوده اما برای من فرق می‌کرد و فرق داشت. به سمت تخت چوبی‌ام پا تند کردم و شب زيبای من با فکر و خيال مدرسه و هفته ديگر تمام شد و رفت.

 

[هدیه زندگی]

پارت ششم

روز‌هايم با گذشت عقربه‌ها راه افتاده بودند و هر روز قبل از روز ديگری
شوق و ذوق وصف ناپذيری را در من ايجاد می‌کرد. هم‌چون ريشه‌ای که هر روز بلند و بلندتر می‌شود يا هم‌چون دانه‌ای که با رسيدن به آب و نور خورشيد قد می‌کشد. آری اين ريشه
درون من هم همانند گنجشکی که مسير دانه‌ی ريخته شده را فهميده بود و برای خوردنش به جلو قدم بر می‌داشت و سعی در رسيدن به آن می‌کرد، بود. چرا که آن ريشه‌ای که از ذوق بيش از اندازه‌اش روز‌هايش را ‌می‌شمرد تا ‌که به غذايش برسد تا بتواند آن ريشه‌‌ی درون خود را رشد و پرورش دهد. اما به هرحال روز‌های قشنگی به روال روز‌های
گذشته داشتم که پايانش را فقط يک نفر می‌دانست که قادر و بی‌همتا بود.

 

[هدیه زندگی]

پارت هفتم
يک هفته هيجانی ذهنم هم‌چون برگی که بر زمين می‌نشيند به پايان رسيد.
هر چند انتظار زيادی کشيده بودم اما زندگی با انتظارم می‌تواند زيبا و هيجان‌انگيز باشد.
لبه‌ی تختم نشستم. قلبم ديوانه‌وار بر سينه‌ام می‌کوبيد و بيش از حد استرس در وجودم رخنه کرده بود. با دیدن باران که از پشت پنجره شروع به باريدن کرده بود حس کردم که تنها نيستم و خدايی همين نزديکی‌ها است که همه‌ی غيرممکن‌های زندگيم را با توکل به
خودش ممکن می‌کند.
به کوله‌ام نگريستم که با هزاران شور و ذوق وسايل‌اش را چيده بودم. با نفس عميقی به سمت کوله‌ام رفتم و بعد از برداشتن‌ آن همراه مادرم به بيرون قدم برداشتم و شانه به شانه‌اش راه افتادم.