معرفی اصل حسن نیت در قراردادهای تجاری ارتقادهنده‌ی کسب‌وکار با نگاهی به لایحه قراردادهای تجاری و قانون تجارت

[هاویر]

لایحه‌ی قراردادهای تجارتی به‌عنوان لایحه‌ای جدید برای ارتقا قوانین تجاری داخلی ایران به‌حساب می‌آید که دارای آثار و تفاسیر بسیاری است و ضمن پرداختن به قراردادهای تجارتی گام بلندی را نیز برای ارتقا سطح قراردادهای مذکور برداشته است. اما لایحه‌ی مذکور حاوی برخی از مفاهیم است که علی‌رغم استفاده از آن‌ها در بین مواد لایحه، تعریف دقیقی از آن‌ها به عمل نیامده است. حسن نیت یکی از این موارد است که با آمدن در لایحه‌ی مورداشاره ابهاماتی مبنی بر چیستی حسن نیت در ذهن قانون‌گذار و ارتباط آن با معانی عام و خاص حسن نیت در پیشینه‌ی حقوق تجارت ایران، در ذهن ایجاد کرده است . لذا ما قصد داریم در این مقاله به رفع ابهامات پرداخته و ضمن تبیین و تشریح حسن نیت در قراردادهای تجاری ارتقادهنده‌ی کسب‌وکار و ارتباط آن با تنظیم قراردادهای تجاری در محیط کسب‌وکار و همچنین بررسی آن در حقوق تجارت و لایحه‌ی تجاری به تطبیق مفهوم موردبحث در قانون تجارت و لایحه‌ی قراردادهای تجارتی بپردازیم و قصد قانون‌گذار از استعمال حسن نیت در لایحه‌ی فوق را موردبررسی قرار دهیم. در خلاصه‌ای نتیجه می‌توان گفت حسن نیت در لایحه‌ی قراردادهای تجارتی بامعنی پیش‌فرض آن در قانون تجارت و دکترین حقوق تجارت در نظر گرفته‌شده و آمده است و در قراردادهای تجاری به‌عنوان ارتقادهنده‌ی کسب‌وکار نیز همان معنای عام و پیش‌فرض آن مدنظر است. روش تحقیق در مقاله‌ی کنونی کتابخانه‌ای بوده و به‌صورت توصیفی_ تحلیلی انجام می‌گیرد