اشک و نوشتن

[Yegane Sadeghy]

اشك و نوشتن
نمی دانم خیالات ما ، رویاهای مان و حقیقت پیش رویمان چه ارتباطی با هم دارند؟
هر آنچه که بود و ما آن را رویت کردیم فقط تفاوت بود و اختلاف چشمگیر.
نمی دانم شاید هم هر آنچه که ما دیده بودیم ؛ هر آنچه که باید می دیده‌ایم
نبود و بودن ها و نبودن هایی که هم چنان باید باشند و خواهند بود.
آنقدر از تصور رویاهایمان لبخند زدیم و از حقایق پیش رو اشک
که نمی دانم دیگر چه کنم؟
شاید لبخند و اشک معانی گوناگونی داشته باشند ، گاهی لبخند جای اشک را بگیرد و گاهی هم اشک جای لبخند را اما؛
اما تلاش چه ؟
تلاش که در هر حالی در همین حوالی نمی دانم شاید هم در دور دست ها اما
همیشه تلاش قطب نمایی است برای رسیدن
اما چرا نمی رسد رسیدن؟
چرا هرچه قطب نما را به سمت رسیدن تراز میدهم چیزی از رسیدن نشان نمی‌دهد!
فقط گاهی اوقات چشمکی می زند که به خاطر دیدنش آنقدر خوشحالی میکنم آنقدر لبخند میزنم که بعد میفهمم
خیر
این چشمک درخشش نور خورشید موفقیت دیگران است بر روی قطب نمای من
و آن لبخند ها تبدیل میشود به اشک هایی که قلم را از دستم بر روی کاغذ سفید می اندازد!
اما اشك آن چنان نقشی بر روی کاغذ سفید می کشد که در مقابلش فقط نگاه را کافی نمی دانم
حتی در مقابل قلم و کاغذ سفید ننوشتن را انصاف نمی بینم!
هر چه قدر هم که نوشتن راه درستی برای رسیدن و تراز قطب نما نباشد اما
نوشتن بهترین تلاش و بهترین قطب نما برای رویت لبخند و اشکی است که در هر حالتی رویتش زیباست!
وقتی می خواهم بنویسم رویاهایم ، خیالاتم و حقایق پیش رویم ؛ جمعی در کنارم حضور دارند که من به تنهایی در کنارشان هیچ معنایی ندارم
قلم ، کاغذ ، نوشتن و من در کنار هم فقط برای قطب نمای رسیدن جمع نخواهیم بود و فقط برای قطب نمای قلبمان : آرام ساختن شور و اشتیاق و حتی و ناامیدی و دلسردی خواهیم نوشت!
نوشتنی که در هر مواقعی ، معانی مختلفی دارد اما رسیدنش فقط نقطهٔ رسیدن نیست بلکه راه رسیدن برای بیان روزی برای رسیدن
گاه با نقش اشک بر روی کاغذ سفید
و گاه هم
تلاشی که در قطب نمای نوشتن تراز میشود!