شعر اشعار هوشنگ ابتهاج

[~مَهوا ~]

قرار بود كه چون كوه پشت من باشى
ولى عميق ترين دره ى جهان شده اى!(=
​

 

[~مَهوا ~]

خودم را بى‌تو
دلخوش می‌کنم جانا به هر نوعى...
گَهى با اشکِ جانفرسا، گَهى لبخندِ مصنوعى..!🤍​

 

[~مَهوا ~]

خون می‌چكد از ديده در اين كنج صبوری
اين صبر كه من می‌كنم افشردن جان است(=​

 

[هاویر]

امروز
نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی، که پس پرده نهان است
گر مرد رهی ؛ غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است
تو رهرو دیرینه سرمنزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است
آبی که بر آسود ، زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است
از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از ان روست که خونابه فشان است
دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازيچه ایام دل آدمیان است...

 

[هاویر]

وه، چه شیرین است.
رنج بردن با فشردن؛
در ره یک آرزو مردانه مردن!
و اندر امید بزرگ خویش
با سرو زندگی‌ بر لب
جان سپردن!
آه؛ اگر باید
زندگانی را بخون خویش رنگ آرزو بخشید
و بخون خویش نقش صورت دلخواه زد بر پرده امید؟