شعر اشعار مهدی فرجی

[Miss Nili]

بنشين برايت حرف دارم در دلم غوغاست

وقتى که شاعر حرف دارد آخر دنياست



شاعر بدون شعر يعنى لال! يعنى گنگ

در چشم هاى گنگ اما حرف دل پيداست



با شعر حق انتخاب کمترى دارى

آدم که شاعر مى شود تنهاست يا تنهاست



هرکس که شعرى گفت بى ترديد مجنون است

هر دخترى را دوست مى دارد بدان ليلاست



هر شاعرى مهدى ست يا مهدى ست يا مهدى ست

هر دخترى تيناست يا ساراست يا رى راست



پروانه ها دور سرش يکريز مى چرخند

از چشم آدم ها خل است از ديد من شيداست



در وسعتش هر سينه داغ کوچکى دارد

دريا بدون ماهى قرمز چه بى معناست



دنيا بدون شاعر ديوانه دنيا نيست

بى شعر، دنيا آرمانشهر فلاطون هاست



من بى تو چون دنياى بى شاعر خطرناکم

من بى تو واويلاست دنيا بى تو واويلاست



تو نيستى وآه پس اين پيشگويى ها

بيخود نميگفتند فردا آخر دنياست



تو نيستى و پيش من فرقى نخواهد کرد

که آخر پاييز امروز است يا فرداست



يلداى آدم ها هميشه اول دى نيست

هرکس شبى بى يار بنشيند شبش يلداست​

 

[Miss Nili]

اگر کسی سرِ راه تو خانه داشته باشد

بعید نیست که دیوانه خانه داشته باشد



کنارِ پنجره بهتر که در سکوت بمیرد

کسی که خاطره یی بی ترانه داشته باشد



کسی که عطر کسی در هوای خلوت او نیست

قرار نیست غمی عاشقانه داشته باشد



دلم به وسعت دریا، ولی چه چاره اگر باز

غمی سماجت یک رودخانه داشته باشد



غمی شرور و دلی مضطرب، چگونه عقابی

کنار فاخته یی آشیانه داشته باشد؟



تو زیر چشمی از آیینه دید می زنی از دور

قبول نیست که تیرت کمانه داشته باشد



دلت گرفت و دلت خواست ژست قهر بگیری

قرار نیست همیشه بهانه داشته باشد​

 

[Miss Nili]

باید کمک کنی ، کمرم را شکسته اند

بالم نمی دهند ، پرم را شکسته اند



نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

پل های امن ِ پشت سرم را شکسته اند



هم ریشه های پیر مرا خشک کرده اند

هم شاخه های تازه ترم را شکسته اند



حتی مرا نشان خودم هم نمی دهند

آیینه های دور و برم را شکسته اند



گل های قاصدک خبرم را نمی برند

پای همیشه ی سفرم را شکسته اند



حالا تو نیستی و دهان های %%%% گو

با سنگ ِ حرف ِ مُفت ، سرم را شکسته اند​

 

[Miss Nili]

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهی دورترین گوشه ی دنیا بشوی



ساده نگذشتم از این عشق، خودت می دانی

من زمینگیر شدم تا تو مبادا بشوی



آی…مثل خوره این فکر عذابم می داد

چوب من را بخوری ورد زبانها بشوی



من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی



دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط

باید از این طرف شیشه تماشا بشوی



گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد

تو خودت خواسته بودی که معما بشوی



در جهانی که پر از «وامق» و «مجنون» شده است

می توانی «عذرا» باشی، «لیلا» بشوی



می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند

در دل سنگترین آدمها جا بشوی



بعد از این، مرگ نفسهای مرا می شمرد

فقط از این نگرانم که تو تنها بشوی​

 

[Miss Nili]

می خواستم که خواب و خیال خودم شوی

رویا شوی امید محال خودم شوی



لرزید دست هایم و سرگیجه ام گرفت

آوردمت دلیل زوال خودم شوی



هم در دلم شناور هم بر تنم روان

ماهی و ماه حوض زلال خودم شوی



هر روز بیشتر به تو نزدیک می شوم

چیزی نمانده است که مال خودم شوی



حالا تو چشم های منی ابر شو ببار

تا قطره قطره گریه به حال خودم شوی



عاشق نمی شوی سر این شرط بسته ام

نه... حاضرم ببازم و مال خودم شوی​

 

[Miss Nili]

چیزی نگو، دزدانه و شیرین تماشا کن

بنشین و مثل دختری سنگین تماشا کن



یک کاروان خیس ابریشم همین حالا

از زیر چشم ام رفت سمت چین، تماشا کن!



بر شانه ات نگذاشتم سر، با خودم گفتم:

آن قله ها را از همین پایین تماشا کن



آن آبشاری را که از قوس کمرگاهش

جاری ست نافرمان و بی تمکین تماشا کن



مرد خدا را هر اذان صبح در کافه

ای چشم های کافرِ بی دین! تماشا کن



«من مانده ام مهجور از او، بیچاره و رنجور...»

من قرن ها رنج ام در این تضمین تماشا کن



چون بشکنم عکس تو در هر تکه ام پیداست

باور نداری بشکن و بنشین تماشا کن!​

 

[Miss Nili]

باد در کوچه سخت می بردت، توده ابر سایبان می شد

ذره ذره بریدی و رفتی، مادرت داشت نصف جان می شد



تو که از روزهای رفته عمر هیچ طعم خوشی نفهمیدی

عسل زندگی اگر هم بود، به دهان تو شوکران می شد



خواستی بعد از این خودت باشی، پی آزادی دلت رفتی

حیف در چشم تونشانی ها، سمت بیراه را نشان می شد



چادرت رفت تا فراموشی، قد کشیدند کفش هایت، بعد

خوشه های بکارت بدنت، آستین آستین عیان می شد



چشمت از پشت شیشه دودی، خاطرات گذشته را تف کرد

طبع گرم دهاتیت آرام در تب شهریت نهان می شد



چشم هایت به «هرچه» باز شدند در حصار مدادهای سیاه

میوه های شکفته بدنت، طعمه چشم عابران می شد



مادرت بعد رفتنت هر روز پشت قالی بهار می بارید

پدرت توی خواب های خودش بیشتر با تو مهربان می شد



در میان غریبه ها حالا، سرزمین قشنگ آزادی

چند هکتار از بهشت تو بود؟ چند پرواز، آسمان می شد

*

آسمان برف برف می بارید، روسری باد را تکان می داد

شب سرد و گرفته تهران با تو آغاز داستان می شد​

 

[Miss Nili]

دنبال من می‌گردی و حاصل ندارد

موجی كه عاشق می‌شود ساحل ندارد



باید ببندم كوله‌بار رفتنم را

مرغ مهاجر هیچ‌جا منزل ندارد



من خام بودم، داغ دوری پخته‌ام كرد

عمری که پایت سوختم، قابل ندارد



من عاشقی كردم تو اما سرد گفتی:

از برف اگر آدم بسازی دل ندارد



باشد ولم كن با خودم تنها بمانم

دیوانه با دیوانه‌ها مشكل ندارد



وقتی که حقِ دل نداری، میهمانی

مهمان که جایی حق آب و گل ندارد



شاید به سرگردانی‌ام دنیا بخندد

موجی كه عاشق می‌شود ساحل ندارد​

 

[Miss Nili]

وحشی نبودم تا تو رامم کرده باشی

آهو نه..تا پابند دامم کرده باشی



من پخته بودم ، پخته بودم ، پخته بودم...

جز اينکه با يک عشوه خامم کرده باشی



مديون قدری آب و مشتی دانه يکروز

مثل کبوترهای بامم کرده باشی



يادم نمی آيد جوابم داده باشی

يادم نمی آيد سلامم کرده باشی



با تو همين اندازه شيرين بود اگر بود ــ

زهری که با حرفی به کامم کرده باشی



ميسوزم و دود مرا می بلعی...آنوقت

له ميکنی وقتی تمامم کرده باشی



حالا چطوری من حلالت کرده باشم

وقتی تو اينطوری حرامم کرده باشی؟​

 

[Miss Nili]

شوق پرکشیدن است در سرم قبول کن

دلشکسته‌ام اگر نمی‌پرم قبول کن



این که دور دور باشم از تو و نبینمت

جا نمی‌شود به حجم باورم، قبول کن



گاه، پر زدن در آسمان شعرهات را

از من، از منی که یک کبوترم قبول کن



در اتاق رازهای تو سرک نمی‌کشم

بیش از آ‌نچه خواستی نمی‌پرم،‌ قبول کن



قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی‌خورد

گاه نامه می‌برم می‌آورم،‌ قبول کن



گفته‌ای که عشق ما جداست،‌ شعرمان جدا

بی‌تو من نه عاشقم، نه شاعرم،‌ قبول کن



آب...

وقتی آب این قدر گذشته از سرم

من نمی‌توانم از تو بگذرم،‌ قبول کن​