شعر اشعار ظهیر فاریابی

[S O-O M]

بی آنک به کس رسید زوری از ما

یا گشت پریشان دل موری از ما

ناگاه برآورد بدین رسوایی

شوریده سر زلف تو شوری از ما

 

[S O-O M]

چندان زغم انگیخته ام آتش و آب

وز دیده و دل ریخته ام آتش و آب

از آرزوی لبش چو رخساره او

در یکدگر آمیخته ام آتش و آب

 

[S O-O M]

روزی که به دست برنهم جام شـ×ر×ا×ب
وز غایت خرمی شوم م×س×ت و خراب

صد معجزه پیدا کنم اندر هر باب
زین طبع چو آتش و سخنهای چو آب

 

[S O-O M]

نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت

دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت

آن طاس نگون به گردن آویخته باد

چون سطل که آب روی مردم همه ریخت

 

[S O-O M]

شاها،می عمرت فلک از جام بریخت

گلبرگ حیاتت نه به هنگام بریخت

خونی که بریخت تیغت از حلق عدو

از دیده دوستانت ایام بریخت

 

[S O-O M]

باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت

یار آمد و می در قدح یاران ریخت

زلفش به تلطف آب عطاران برد

چشمش به کرشمه خون میخواران ریخت

 

[S O-O M]

خصمت چو شکوفه مدتی رنگ آمیخت

تا همچو شکوفه چرخش از دار آویخت

می زد چو شکوفه دست در هر شاخی

آخر چو شکوفه ناگه از بار بریخت

 

[S O-O M]

ای باده،کدام دایگان پروردت

جانت به سزا بود،که خدمت کردت؟

ای آب حیات،بنده آن خضرم

کز ظلمت آن گور برون آوردت

 

[S O-O M]

رازی که به گل نسیم سنبل گفته ست

پیداست ندانم که به بلبل گفته ست

از غنچه بسته لب نیاید این کار

گل بود دهن دریده هم گل گفته ست

 

[S O-O M]

چشمی دارم همیشه بر صورت دوست
با دیده مرا خوش است چون دوست دروست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست
یا اوست به جای دیده یا دیده خود اوست