شعر اشعار حمید مصدق

[ARA.O.O]

کاهش جان من این شعر من است

آرزو می‌کردم

که تو خواننده شعرم باشی

راستی شعر مرا می‌خوانی؟

نه، دریغا، هرگز

باورم نیست که خواننده شعرم باشی

کاشکی شعر مرا می‌خواندی

 

[ARA.O.O]

کاهش جان من این شعر من است

آرزو می‌کردم

که تو خواننده شعرم باشی

راستی شعر مرا می‌خوانی؟

نه، دریغا، هرگز

باورم نیست که خواننده شعرم باشی

کاشکی شعر مرا می‌خواندی

 

[ARA.O.O]

در سحرگاه سر از بالش خوابت بردار!

کاروانهای فرومانده خواب از چشمت بیرون کن!

باز کن پنجره را!

تو اگر باز کنی پنجره را

من نشان خواهم داد،

به تو زیبایی را.

بگذار از زیور و آراستگی

من تو را با خود تا خانه خود خواهم برد

که در آن شوکت پیراستگی

چه صفایی دارد

آری از سادگیش،

چون تراویدن مهتاب به شب

مهر از آن می بارد.

باز کن پنجره را

من تو را خواهم برد؛

به عروسی عروسکهای

کودک خواهر خویش؛

که در آن مجلس جشن

صخبتی نیست ز دارایی داماد و عروس.

صحبت از سادگی و کودکی است.

چهره ای نیست عبوس.

کودک خواهر من،

امپراتوری پر وسعت خود را هر روز،

شوکتی می بخشد.

کودک خواهر من نام تو را می داند

نام تو را می خواند؛

– گل قاصد آیا

با تو این قصه خوش خواهد گفت؟!

باز کن پنجره را

من تو را خواهم برد

به سر رود خروشان حیات،

آب این رود به سرچشمه نمی گردد باز؛

بهتر آنست که غفلت نکنیم از آغاز.

باز کن پنجره را!

صبح دمید!

 

[ARA.O.O]

زندگی رویا نیست

زندگی زیبایی ست

می‌توانبر درختی تهی از بار، زدن پیوندی

می‌توان در دل این مزرعه خشک و تهی بذری ریخت

می‌تواناز میان فاصله‌ها را برداشت

دل من با دل تو

هر دو بیزار از این فاصله‌هاست

 

[ARA.O.O]

شب سردیست

و من با دل سرد

به خودم می‌گویم:

خبری نیست، بخواب!

باز هم خواب محبت دیدی!